BVG     Atrás

A patrulla na estrada

Era xa noite pecha cando nos deron o alto. Empuñaban metralletas coas que facían sinais para que nos detivésemos. Botámonos a unha beira da estrada. Parecía unha patrulla militar, de cinco ou seis soldados moi noviños. Con aire autoritario, tres deles entraron no furgón pola porta lateral. Observáronnos detidamente e puxéronse a remexer ao tempo que nos facían preguntas. Estaban bébedos. Un deles, de ollos enroxecidos, revolvíao todo con violencia. Botounos fóra a berros e saíu detrás nosa. Os seus compañeiros miraron divertidos para nós. Empuxáronnos contra o lateral da furgoneta, de brazos e pernas abertas. Pensei na nena, que estaba completamente durmida na liteira superior. Colocáronnos as metralletas sobre o costado e logo de cachearnos deixáronnos estar. O máis bébedo, de cara triste, ollou con desprecio para nós e volveu entrar no furgón. Supuxen que os seus compañeiros, dentro, estarían roubando a pracer. Decidinme a entrar detrás del. Puxérano todo patas arriba. Cando lle indiquei, suplicante, que a nena durmía na liteira superior, bateu na madeira coa culata da metralleta, espertándoa. Logo dirixiuse á parte dianteira e remexeu entre as cintas de música. De súpeto brilláronlle os ollos e debuxóuselle un estraño sorriso nos beizos. Era unha vella casete de Julio Iglesias. Meteuna no peto e abandonou a furgona asubiando e fumando. Os outros seguírono. Da liteira chegaba a voz da nena: «Quero mexar».


O bardo

Tirou contra as silvas o cu de viño que lle quedaba no vaso, pousouno na terra, a unha beira do camiño, e dirixiuse á fraga. O desexo ensanguentáballe os ollos. Coa ollada, buscou á rapariga, que debía estar apañando piñas. Enxergouna ao lonxe e, ás caladas, achegouse onda ela. Se quixera, podería escribirlle versos fermosos coma aqueles ollos claros que lucía. Se quixera, podería, porque a lingua que el manexaba era de ouro. Se quixera, podería, pero non o ía facer, porque o importante para aquela rapariga era sentirse posuída por un home coma el. El, o bardo, que tiña lingua de ouro e pirola de ferro. Temendo que o ruído das súas pisadas sobre as follas o delatasen, avantou e, chimpando sobre ela, agarrouna polo cu e botouna ao chan. A rapariga púxose a berrar, coma unha gatiña desesperada. Coitada –díxolle o bardo–, aquí ninguén te vai acudir. E pensou no ineficaz que resultaba resistírselle ao ferro dunha lingua de ouro. A rapariga, con todo, revolvíase felinamente. Arañoulle un brazo ao bardo. Cando el descubriu fluír o sangue da rabuñadura, mandoulle á rapariga unha forte labazada na cara, co brazo de medio lado, seguida logo doutra máis, por se acaso. Ela  xa só choraba mentres el lle baixou violentamente as bragas, encabuxado. Co sangue saíndolle entre os dentes da boca, perdera parte da súa fermosura. Ela non vía porque o bardo lle cubrira a cabeza coa parte dianteira das saias, logo de tronzalas. O único que sentiu foi como a penetraba e como, mentres o facía, o bardo recitaba: Os pinos fan doce son; nesta doce soedade, apértase o corazón. Non te poñas a tremar, meniña, non teñas medo que ninguén te quer matar.


O problema dos Chichos

Mentres o tren atravesaba os campos con rapidez, el ollaba pola ventá. Ía sumido nos seus pensamentos. Pensaba en que sempre quixera ser escritor. Desde moi novo, soñaba con escribir sobre a súa vida, soñaba con ver publicadas nun libro aquelas cousas que se perdían no máis íntimo da súas lembranzas. Con todo, tiña un problema de difícil solución: gustábanlle os Chichos. E parecíalle que a un escritor non lle podían gustar os Chichos. El sospeitaba que os escritores escoitaban outro tipo de música. Non era quen de imaxinarse como escritor gustándolle os Chichos. E gustábanlle a rabiar, gustábanlle con paixón. En parte, por ese motivo quería fuxir de Madrid. Porque desexaba fuxir de todo, pero tamén de si mesmo. En Sevilla estaría esperándoo a Chelo, a súa moza de toda a vida, unha auténtica incondicional súa. Esperaba refacer a súa vida, en Sevilla, lonxe das comisarías. E atoparse a si mesmo e, ¿quen sabe?, atoparse se cadra tamén como escritor.

Un túnel fixo que volvese os ollos cara adentro do vagón. En fronte súa ía sentada unha rapaza na que antes non reparara. Era guapa, a rapaza. Si, estaba ben boa. E parecía intelixente. Seguro que a ela non lle gustaban os Chichos. Tiña que ser, a unha rapaza coma ela non podían gustarlle os Chichos. Ía lendo un libro. Se cadra a ela tamén lle gustaría ser escritora.

Como xa había un anaco que el a ollaba, ela ergueu a mirada.

—¿A onde vas? –preguntoulle el.

—A Málaga –contestou a rapaza.

—Eu tamén –dixo convencido. E pensou no voluble que era a vida dos escritores.


O timbre do recreo

Desde a outra banda da xanela, o mar, fermoso e atractivo coma unha nube de algodón, chamaba por min a berros. Dentro da aula ía moitísima calor e non tiña absolutamente ningún interese por escoitar o que a mestra nos estaba a dicir. Unha vez máis, maldicín aos meus pais, que, aínda aprobando todo, me obrigaban a asistir durante todo o verán ás clases de reforzamento e preparación para o seguinte curso. Ademais, cada vez que algún dos meus compañeiros me preguntaba cantas materias suspendera e eu contestaba que ningunha, ninguén me cría. Así que o eu desexaba era zambullirme naquel mar de algodón que se abría fronte aos meus ollos chamando por min. De súpeto, cunha rapidez inusitada, a marea, con aquela auga de algodón azul, comezou a subir, sobrepasando a praia e cubrindo a estrada. A auga, co seu doce sabor salgado, entrou na escola, primeiro por debaixo da porta e logo a través das vellas ventás de madeira. Inesperadamente, sentín como me convertía nun peixe, enorme, que tiña un importante problema: case non sabía nadar. E a pesar de ser un peixe, eu intentaba saír á superficie, aínda que non era capaz; a auga estaba a cubrir a escola practicamente até o teito. Sentinme a piques de afogar cando, de súpeto, tocou o timbre do recreo. Ollei pola ventá e, para a miña sorpresa, o mar estaba onde sempre. E, por fin, podiamos saír a xogar.


Arroz negro

A voz da nena chegaba desde o cuarto de baño. O home, que poñía orde nuns papeis, evitou erguerse aínda para atender a chamada infantil. Axiña os berros da nena se fixeron insistentes. O pai non tivo máis remedio que erguerse e dirixirse ao cuarto de baño.

—Acabei –dixo a nena, sentada sobre a taza do váter.

O pai colleu na man un rolo de papel hixiénico e arrincou un anaco. Entón a nena agarrou o brazo do home, deténdoo, e preguntoulle:

—Papá, ¿por que hoxe teño cacas negras?

O pai dirixiu a súa ollada cara ao interior do retrete e contestou:

—Porque onte comiches arroz negro. ¿Non o lembras?

A nena quedou pensativa e logo, debuxando un sorriso nos beizos, dixo:

—¡É verdade!

De seguido engadiu:

—Espera, papá, non me limpes que non acabei.

O home, contrariado e con intención de non facer caso da nena, replicoulle:

—¿Como que non acabaches? ¿Non me dixeras que xa acabaches?

—Dixera, papá –contestou a nena– pero aínda debo ter máis cacas. ¿Non lembras que onte na comida repetín arroz negro?


As revistas do armario

Aquel día ela volveu do traballo antes de tempo. Atopárase mal e déralle un mareo. Se cadra era da tensión, pero naquelas condicións non podía seguir cociñando. Así que, co permiso do patrón, colleu o barco e volveu a Cangas. Cando chegou á casa, entrou en silencio por se o seu home estaba alí. Non é que estivese a durmir e non quixese molestalo. En realidade, pretendía que non a oíse entrar para poder descubrir o que estaba a facer. Sempre lle intrigara saber en que perdía o tempo cando non estaba no bar, mentras ela pasaba o día a facer tortillas. Pechou a porta con sixilo e avanzou polo corredor. Na sala non había ninguén. Continuou ao dormitorio. Efectivamente, alí estaba, cunha revista entre as mans e varias sobre os xeonllos. Cando descubriu a súa muller, pechou as revistas de súpeto. Pero ela xa se decatara: estaba a mirar o corpo espido das mulleres das revistas. Encarouse con el e preguntoulle que necesidade tiña de ver aquilo. El, evasivo, contestoulle con outra pregunta.

—¿Que fas aquí a estas horas?

—Estou mala. ¿E logo que necesidade tes de ver iso? ¿Non che basto eu, ou que?

—Que non é iso, muller, que só pasaba o tempo.

Ela ben sabía que gastaba o tempo nesas cousas porque lle atopara as revistas agachadas no armario. A verdade é que tanto lle tiña. O que a fartaba era ver sempre o seu home a rañar a barriga, así que decidiu aproveitar a ocasión para enfadarse.

—Pois podías dedicar o tempo a buscar traballo –berroulle saíndo da casa cun portazo.

Coa desculpa do enfado, aproveitaría para pasar o día na casa da irmá, que había moito que non falaba con ela. E o seu home que se fixera el o xantar, a ver se espabilaba.


Dulcinea

Dulcinea encrequenouse novamente para asexar, polo burato da pechadura, o camiño recén  asfaltado. Pasaba todo o día asustada, intentando averiguar en que momento aparecería aquel tolo que a perseguía desde había tanto tempo e que agora se facía chamar don Quixote. Esta vez non quería que a collese por sorpresa. Era un tipo patético, aquel; alto, delgado coma un pau, lucindo uns ridículos bigotes resesos e unha endiañada expresión de falsa bondade. E, aínda por riba, con aquela absurda manía de chamarlle Dulcinea. Oh, Dulcinea, a miña suave e delicada Dulcinea, exclamaba coa súa estúpida voz de pato cada vez que a acosaba. Que maldita manía de chamarlle Dulcinea, a ela que, el ben o sabía, se chamaba Aldonza. Aldonza Lorenzo, que era como figuraba no seu carné de identidade. Pero agora si que xa non estaba disposta a que aquel individuo lle puxese a man enriba nunca máis. Estaba farta de agacharse; de espreitar; de fuxir; de recibir ameazas do gordo panzudo que el lle enviaba; de vivir pendente de que o puñeteiro Quijano aparecese co seu porte desquiciado, sempre vestido de falso home de pro. Total para que, ao final, neste esquecido lugar en que se agachara, dera tamén con ela, o cabrón. Pois, esta vez, por Aldonza Lorenzo non ía ser. Fartárase de soportar tanta humillación, fartárase de non poder vivir con dignidade por culpa dun tolo con marca de macho. Así que despois de asexar polo burato da pechadura, apañou a escopeta, sentou nun tallo detrás da porta, e dispúxose a esperalo.


A foto

Toda a casa estaba na sombra. O lugar fedía. Abriu a porta sentindo o desacougo nas entrañas. Resultáballe desolador regresar alí, logo do que sucedera. En canto deu os primeiros pasos, os zapatos afundíronselle naquel piche pastoso, pegándoselle ao chan. Lanzou unha ollada rápida sobre a estancia e sentiu un arreguizo. O peor non era o que se estendía diante dos seus ollos. O peor era que cheiraba a morte e a soidade. Inquedo, chamou pola muller, que espreitaba desde fóra. A visión era desoladora. O chapapote entrara pola porta e polas ventás e agora cubríao todo, coma un manto suave e homexéneo: o chan, a lareira, as alacenas, as cadeiras, as despensas, os armarios, as mantas, os coitelos, a louza, as colchas. Todo estaba sepultado baixo aquel manto negro. Salvo aquela pasta negra, non se vía cousa ningunha.

Con todo, nunha esquina, ben visible, coma se fose unha mala xogada do destino, estaba a foto da filla. A foto que perderan pouco despois da súa morte e da que nunca máis souberan. Cousas do azar, o chapapote, co seu alento necrolóxico, dera con ela, coma se quixese axustar contas co tempo.

Sentiron unha dor punzante no corazón. Ningún dos dous podía retirar a vista daquela maldita foto reaparecida. Enmarcada en prata, alí estaba a súa nena, sorrindo e recibindo aquel premio das mans do presidente Fraga Iribarne. El sentiu moito frío e rompeu a chorar. Ela pasoulle o brazo por enriba dos ombreiros. Maldito chapapote. A morte sempre busca a morte.

Algúns destes relatos publicaronse en distintos sitios: no libro Mini.relatos da librería Cartabón, na web do IES Camballón de Vila de Cruces, en La Voz de Galicia, na revista poética Dorna, na revista Arraianos e no libro Alma de beiramar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega