Esta é a noite cinco mil catrocentos corenta e
tres. Non é polas marcas na parede que o sei. Son as engurras, que
comezaron a pedir paso ao tempo que o murchamento sen retorno. Desta vez
van ser tres. As pastillas van ser tres. Cambieillas ao Nito por unha
conversa dunha hora coroada pola cabicha dun peta mal enrodelado. Rapaz,
ti tranquilo, pasa de todo iso, ti pensa no teu e en non andar metendo o
pé na merda agora que estás ás portas. Agora non é o momento de ter
medo; xa o vin antes tantas veces: é o medo a atravesar a rella, é o
medo a sermos donos de noso. E cágala; xa vin como a cagaban moitas
veces. Ti céntrate no teu e durme, durme moito. Cando dormes es libre.
E o Nito asentía cos ollos cravados no cemento, nas toneladas de
cemento azul. Ás veces unha conversa ten aquí máis valor ca un día
sen frío. Ás veces vale tres pastillas para durmir. As primeiras
oitocentas trinta e cinco veces conseguía adormecer despois de meneala
un bo anaco. Pero o remedio caducou ou acedóuseme o leite, que xa non
quería saír, nin a pixa levantar cabeza. Mirrara coma as plantas de
mamá despois dunha noite de xeada. Agora so accedía ao recuncho de
liberdade con dose de durmideiras industrial-farmacolóxicas. E esta é
unha noite con sorte, si, coa sorte dos que dormen.
Non tiven a mesma despois do almorzo... Os dous
tipos eses entráronme na casopa e remexeron todo. Fozaron coma porcos.
A roupa no chan, os cartaces rachados, os libros abertos e revoltos, as
sabas arrincadas da cama... vostede fique aí no corredor que nós
acabamos logo; onde agocha a droga? Panda de cabróns, metédeme o dedo
no cu se tedes collóns. Levaron o coantriño que me regalara mamá, din
que está prohibido ter plantas. Todo está prohibido non sendo esta
paisaxe de formigón azul e afundimento.
E logo a quen lle quedan ganas de arranxar a
desfeita? Que mal lle facía a planta a ninguén? Non poden tolerar
ningún indicio de vida, apenas está autorizada a subsistencia,
escasamente a respiración. Mal compoño o chabolo e xa está o xantar,
oco fondo con sopa de sobre, oco chan con patacas e chourizo frito en
aceite de palma, arroz doce e pan. Case nin hai dous segundos de
absoluto silencio ante a bazofia, case cen autómatas renden culto
inconsciente ao desapego e esta lucidez que me abafa vai e vén seguindo
o ritmo da culler de plástico.
Ah! aquelas papas de arroz de mamá antes da
derrota..., aquela louza decorada con deseños de prímulas e alelís
(louza do casamento que cerimoniosamente sacaba todos os domingos,
houbese ou non convidados, houbese ou non sobremesa, e que ela adoitaba
dicir que sería o presente para a primeira neta que tivese, a neta pola
que xa non espera ver continuada a súa estirpe de xornaleiras altivas e
destemidas; a estirpe estragada por un elo fraco e covarde, covarde de
máis para ser quen de vencer a arañeira de infinitos muros de
desapego, o foxo terríbel no que, no canto de pratiños de delicada
louza inglesa debuxada a man con motivos florais, só existen bandexas
de triste aluminio como maseiros brillantes onde se deita a miserable
lavadura diaria) Ah! Aquelas papas de arroz antes da caída -patético e
irrisorio Ícaro-...
Eh, "Filósofo"! esperta, meu, se non
vas comer ese medio chourizo, pápoo eu. Teixeira é dos que non poden
aturar nin dous segundos sen barullo. O ruído, de cando en cando, apaga
a mudez que se expande polos muros, axuda a facer acenos deformados de
sorrisos. Onte levaron o Pilas á enfermería porque non podía soportar
o ruído: o que tiña dentro da cabeza.
Se non fose polo peta e a conversa co Nito a
tarde tería sido a mesma permanencia, igual persistencia no desasosego,
na impunidade das horas. E a tarde foi igual permanencia, mesma
persistencia na angustia... Só que houbo un porro de haxix ruín e
escaso e un pouco de leria. E tres pastillas para durmir. Oes, eu o que
quero é saír e darlle un bo corte de mangas aos de azul nada máis
atravesar a porta, pero a min que non me quenten, que non me quenten...
O rapaz ten case un pé fóra do cemento, o sangue fervellón coma min
daquela. Talvez teña sorte. Case certo que non a terá. A sorte non
adoita estar acaroada aos que exhalan argamasa azul. Sempre se che queda
pegada e atufa a quen se che achega.
Esta é a noite cinco mil catro centos corenta
e tres e a cea non me provocou arcadas, si os meus ollos no espello, que
non recoñezo. Mais esta noite serei libre, durmireina toda e comerei
rabada con rustrido, morangos con nata, beberei albariño do Rosal.
Mamá darame un bico e meterá os seus dedos entre os meus cabelos. Hei
durmir logo.Teño que adormecer antes de que se me veñan enriba as
toneladas de cemento azul con todo o peso da derrama.
|
BVG
Atrás
