BVG     Atrás

Joiña d' España, adorada Galicia, Verjel d'os encantos d'os puros amores Espèrta, qu' o tempo chegou d' a justicia E á portas alleas non pides favores. Ja a loucomotora de gozo asubía Tèu chán pintoresco garbosa ô cruzar, Ond' as laberquiñas de noite e de dia A alma enajenan con doce cantar. Espèrta, na prenda, prendiña arrequèce, Que loito d' abondo trougueche abatida E en carro dourado risona se mèce Alá n' o hourizonte j' aurora de vida. Espèrta, non coiden que dòrmes decòte  Os que te chamaron de parvos mansion Parviños son eles e afellas qu' o mòte Merecen en pago d' ínjusto baldon. ¿lñoran, acaso, qu' aqui n' o téu sèo En armas e en letras criouse o millor? ¿Mariños agudos, chuvidos d' o cèo Qu' en crimas leijanos t'hencheron d' honor? ¿Gentís escolares, d'eterna memoria  Qu'as aulas deijando, colleron o aceiro  E, emberbes ainda, libraron con gloria  nài cariñosa d' o jugo extranjeiro? ¿lñoran tès nenas de corpo esbeltiño, De fàlas azèlmas, mirar feitizoso; Branquiñas cal nève de pelo rojiño Morenas que dicen donaire è o noso? ¿Erjidos sin conto en qu'o gusto se pèrde; Fontèlas rujindo n' os bosques, n' os soutos; Argentes regueiros, d'o monte entr' o verde, Saltando espumosos erguidos petoutos? ¿Pobiños roales en todo paraje, D' o mar n' beiriña cèn vilas rayosas Qu' afeitas á oir brüa-l-o oleaje, N' as prayas se dòrmen en leito de rosas? Espèrta, Galicia. ¿Non ves, n'arreparas  Que ja velosmente traspasan fronteiras Ilustres heraldos traguendo albízàras Que ledas ch' envian nacions forasteiras? ¡Ai! Sinto n'a alma non sei qu' alegria, Non sei qu'adiviño de tèu esprendor, Pois sin remedia-l-o, de noite e de dia Contigo soñando estou, meu amor. Si, que me doeron e doen de vèras Os tristes laìdos d' a tüa opresion; Mais cala, ruliña, que, tras penas fèras Víslümase á hora d'a reparacion. Espèrta e d'os ollos enjuga as bagoíñas  Con que desfogabas teu negro pesar, Chorando decòte, chorando, á soiliñas, Sin trègoas chorando d' a alba ô lüar. Nomais ja d' opròbeo, nomais de tristura De màgoas pasadas non fagas lembranza E teus recunchiños de grata verdura Alegres sauden ô sol d' a bonanza. Arríscate ajiña, sacude os hombreiros Desata as auguiñas qu' encerran virtú, E en fatos á èlas acudan viajeiros Pr'o corpo e pr'a alma buscando salú. Maníficos tempros Dios inda en ti conta. ¿Á que nomeàlos ahora eu á qué, Se lonje, á moi lonje por sòrte remonta A sona d'a tüa católica fé? Correndo correndo, cal làstregos, veñas De gente acrutado-l-os trèns â porfia: Tèu chán adimiren os que te desdeñan E pensan aïnda qu' ès terra baldia. Joiña d' España adorada Galicia, Verjel d' os encantos d' os puros amores, Espèrta, qu' o tempo chegou d' á justicia E á pòrtas alleas non pides favores.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega