BVG     Atrás

Chegamos ó apeadeiro a primeira hora da tarde, meu pai e o gordo Antúnez e mais eu. Conducía eu. O vello apartou da boca o pano que lle tornaba o po e mirou cara arriba cos ollos entrepechados. Algunhas manchas pairaban sobre nosoutros pola bóveda do ceo, remotas e borrosas. Eles baixaron do coche, eu fiquei sentado e coas mans no guiador. Vintecatro horas antes, o gordo Antúnez petara na barrica. "Non vou conducir. Non vou facelo" O meu vello miraba con mágoa a manga baleira. "Eu podo facelo", dixen ergéndome dun chouto. "Non é doado", respostou meu pai lentamente. "Terás que oculta-lo coche e volver á estación". "Seino", insistín con firmeza. "Podo facelo".


O gordo miraba para outra parte, para aquel sol de chumbo suspendido sobre o tellado de zinc do apeadeiro. Eu cuspín nas mans, afirmei ben os tacos de madeira. Meu pai atárame calzos de carballo ás solas das botas. "Estarei aquí antes dunha hora", prometín. Meu pai non respostou. Fitoume cun brillo de orgullo nos seus ollos de vidro embafado. Había polo deserto, espallados sen xeito, arbustos vizosos e verdes como lagartos. O arbusto tiña que ser bastante mesto. Acheino tras quince minutos de marcha, sorteando cráteres traizoeiros que aparecían na area de improviso. Tiña anchura para tapa-lo auto por completo. Planteime diante, a un metro de distancia, e mirei con atención. O casco metálico resultaba invisible ó outro lado da barreira verde. Respirei satisfeito o aire requentado do deserto.


A estación era un punto cativo na distancia. Podía haber máis de media hora de camiño. Eu levaba os petos cheos de landras, landras semellantes a ovos de pomba, escuras. Quitei os calzos dos pés e emprendín a marcha cara a estación. Ía deixando cae-las landras. "Calculo que podemos levar dez sacas cada un, e o cativo tres", dixera meu pai o día anterior. "Cinco", protestei eu. O vello miroume con prudencia. "Nunca colliches unha saca de ouro, neno", terciou despectivo o gordo Antúnez. "Cinco", insistín. Erguín a cabeza cara ó sol mentres avanzaba polo deserto. Aquela cor, ferinte e cálida, resultaba agradable. Non podía pensar en nada máis agradable. Estaba cada vez máis preto da estación. Ía ter landras dabondo para chegar onda meu pai e o gordo Antúnez. Tirei as que me sobraron contra unha ventá de madeira. Fixeron un ruído leve, a penas un crepitar. O gordo Antúnez e o vello acudiron coas mans nas escopetas. "Non volvas facer iso, neno", dixo o gordo Antúnez cortando as verbas. Meu pai gardou silencio, a súa mirada refrendaba o que dixera Antúnez. "Vai botar todo a perder", laiouse o gordo. "¿Quen ía conducir se el non estivera aquí, tes algunha idea?", enrabechouse meu pai. "Algún dos de Pérez estaba disposto a vir. Eles son bos nisto", protestou Antúnez. "Eu non traballo con ladróns", zanxou meu pai. "Agora, pégate a min e non preguntes nada", ordenoume o vello afastando a vista do gordo.


Dividímonos para rodea-lo apeadeiro. Puiden ver cómo o gordo buscaba a pantalla dun arbusto minúsculo. Calquera maquinista que non fose cego podería velo. Evitei dicir nada para non contraria-las ordes de meu pai. O vello mirou o reloxo e pasou pola fronte o pano poirento que lle tapaba a boca. Colocámonos onda a parede lateral do apeadeiro, creo que calquera maquinista que non fose cegato podería vernos con só xira-la cabeza. Dediqueime a repasa-las indicacións da véspera. "Hai meses que ninguén usa ese apeadeiro, as granxas dos arredores están todas despoboadas. Non obstante, o maquinista ten a obriga de minora-la velocidade ata case deterse. Nunca se detén, levo semanas estudiándoo. Eles confían na seguridade da rexión, de maneira que as sacas viaxan nun compartimento igual ós demais. Abonda con achegarse e descorre-la porta, non leva pechadura e vai lixeiramente entreaberta. Doutro xeito, os de dentro non aturarían a calor. No vagón haberá varios tipos, poida que tres ou catro. Están armados, pero nós temos da nosa parte o factor sorpresa". "¿Que pensas facer con eles", preguntou o gordo Antúnez. "O factor sorpresa dura poucos segundos. Ti es un bo tirador, Antúnez. Tes sona diso". "Entendo", dixo Antúnez lentamente. "Son os únicos que levan armas en todo o tren", apuntou meu pai. "¿Estás seguro?". "Estou seguro. Eliminámolos, collemos as sacas, saltamos do ferrocarril. Talvez o maquinista deteña a locomotora en canto escoite os disparos. Pero non poderá perseguirnos sen armas".


Escorrentei unha mosca que voaba en círculos sobre a miña cabeza. O vello mirou o xesto e non dixo nada. Asomou a cabeza cara a vía do ferrocarril, os raios de sol que caían sobre ela arrincaban estalos de brillo. Era imposible mira-los raís un minuto seguido e non sentir dor na retina. Segundo os cálculos de meu pai, o tren podía tardar menos dun cuarto de hora.


Mirei o reloxo de peto. Meu pai non me permitira portar armas. Non o entendín. Disparo desque teño uso de razón. Dispareille a lagartos e a raposos. Dispareille a mapaches e a xabaríns. Nunca lle disparei a un home. Nunca vin que lle dispararan a un home. Tampouco vin a un home morto, se exceptúo a Benito Pérez, un dos Pérez, cando o aforcaron na praza maior. As mulleres da vila fixeron unha barreira para que non pasaramos, pero había unha regandixa, vaia que si.


Meu pai moveuse da súa posición levemente, deu dous pasos atrás e arrastroume canda el. "En canto se aproxime o tren, iremos rodeando o apeadeiro", dixo. "Sei ben cal é o vagón. Ó da-la volta adaptarémo-la nosa marcha á velocidade do tren. Creo que podemos facelo.". "¿E Antúnez?", preguntei. "Estará oculto ata que me vexa saltar ó vagón. Entón seguirame". "Eu tamén te seguirei". "Non, ti non", cortou o vello. "Iremos tirando sacas, unha a unha. Ti collerás as túas cinco. Todo vai ser moi rápido". "Bótalle unha ollada a Antúnez", ordenoume. Bordeei a parede ata chegar á esquina oposta do apeadeiro, despois bordeei toda a fronte do apeadeiro que daba a aquel deserto infinito. Antúnez seguía na súa posición inicial, encrequenado e movendo en aspa os brazos para escorrenta-las moscas. "Psst, Antúnez", dixen. Volveu a cabeza con desagrado. "¿Que queres?". "¿Como vai todo?". "Vai ben, neno, lisca", respostou con malos modos. "¿Estás seguro de que esa é a posición máis adecuada?", preguntei. El fixo ademán de se erguer e vir cara a min. Repregueime sen darlle opción, volvín ás carreiras rodeando o apeadeiro ata chegar a pé de meu pai. "¿Como vai todo?", preguntou o vello. "Ben, creo que ben", mentín. "Dacordo", dixo meu pai, e volveu quedar calado.


Seguiamos a suar, aquilo era insoportable. O vello pasaba o pano pola cara, xa a tiña toda cuberta dunha costra de po, renegrida. Eu sentía as pingas esvarar pola cara en intervalos regulares. A suor escorregando era como un segundeiro a medi-lo paso demorado dos minutos. Un minuto daquela ía moito máis lento, era algo así como unha cullerada de mel caíndo no café. Pensei nesa imaxe porque o vello sempre lle bota mel ó café, nunca azucre.


Erguín a vista cara o ceo. As manchas difusas seguían a pairar sobre nosoutros. Meu pai volveu mira-lo reloxo. "Non pode faltar moito", dixo. Cambiou de postura por quinta vez nun minuto. Entón escoitámo-lo berro de Antúnez. Un berro seco e agudo. Meu pai soltou unha blasfemia e botou a correr. Todo isto sucedeu case que ó mesmo tempo. Eu tamén emprendín a carreira. Rodeamos o apeadeiro, saímos da sombra protectora. Antúnez estaba caído sobre o chan de pedregullo esmiuzado, enzoufándose no po en movementos convulsivos. Soltara a escopeta e agarraba coas dúas mans a perna esquerda. Non deixaba de ceibar laídos penetrantes. Meu pai axeonllouse onda el. "Merda, merda, merda", dicía. Unha cinta verde alonxábase cara a sombra dun arbusto, buscando o acubillo dunha pedra máis grande. "Merda, merda", dicía meu pai. "Faime un torniquete. Un torniquete", berraba Antúnez. O vello colleu o pano cuberto de po, atou con forza por enriba daqueles dous buratiños que apareceran no pantalón do gordo. "Chucha, chucha", suplicou Antúnez a piques de chorar, "era das malas". Meu pai mirou o gordo con aprensión. Despois miroume a min. "Nunca o fixen", dixo.


"Tes que chuchar. Chucha", berrou o gordo Antúnez coa pouca forza que lle debía quedar. Meu pai sostiña o pano fortemente apretado. O gordo retorcíase no chan. Parecía incapaz de conter aquel movemento. Un rumor inconfundible fíxonos ergue-la cabeza ó vello e a min. A locomotora tusía con estrépito cuspindo fiaños de fume. "Chucha, chucha", era o único que sabía dici-lo gordo Antúnez. A suor corríalle a regos pola cara. "Nunca o fixen", repetiu meu pai. "¿E se trago o veleno?" Eu tiña a mente en branco naquel intre. Axeonlleime, peguei os beizos ó dobre orificio na perna de Antúnez. Agarreime á perna como se collera unha escopeta. Chuchei e cuspín, repetino varias veces. Non lembro qué me dicía o vello, o cabrón non paraba de berrar. A perna de Antúnez revolvíase, eu tiña que agarrala e tirar dela cara abaixo para poder chuchar.


As convulsións remataron de súpeto. Os berros de meu pai apagáronse ó mesmo tempo. O único que non cesaba era o ruído do tren, estaba case que enriba de nós. Sentín que o vello tiraba de min cara atrás. O gordo Antúnez ficou ríxido no chan, coa perna mala ergueita formando un ángulo agudo e os brazos separados e moi en cruz. "Era das malas", tatexaba o meu pai. Eu non podía pensar en nada. O tren estaba pasando por diante de nós.


O maquinista quitou a cabeza con expresión de desconcerto. Levaba a man pousada no freo. Meu pai pareceu dubidar un momento, colleu a escopeta que deixara caer ó chan e disparou varias veces. Eu collín a escopeta do gordo Antúnez. O maquinista caeu cara adiante, contra o cadro de mandos do tren. O vello botou a correr cara un dos vagóns. Era certo que levaban as portas entreabertas. Seguino con dificultade, aquela maldita escopeta pesaba un mundo. O tren continuaba a súa marcha, cada vez ía máis lento. Meu pai chegou arfando á altura do cuarto vagón, empurrou con forza a comporta ata que se abriu un chisco e saltou adentro cunha axilidade sorprendente. Aquela altura era excesiva para min. Meu pai non entrara aínda. Pousou a escopeta no chan do vagón, agarrouse ó bordo cunha man e ofreceume a outra. Levantoume polo aire como se fose un pito, a min e á escopeta que apretaba ata mancarme. Caín no interior do vagón sobre os meus xeonllos. O máis alto dos tres homes facía fogo por primeira vez. Meu pai recibiu o impacto no peito e foise cara atrás. Caeu fóra do tren sen chegar sequera a toca-la súa arma. Ceibei un berro e apuntei cara a aqueles homes. Agora disparaban os tres xuntos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega