BVG     Atrás

Piafan inquedos os cabalos nas súas cortes á tenue alborada.      O sol lambe silandeiramente os cumios que se alzan maxestosos na lonxanía, e se ergue entre eles coma unha enorme e brillante laranxa, demasiado pesada para poder despegarse das cumes con presteza.      Oio o rincho de Fusco, o cabalo máis impaciente de todo o cortello, e co que mellor me levei sempre. Os seus arrichados ollos, máis lucidios e mouros que o acibeche, convidáronme a cotío a facelo partícipe das miñas correrías, e ríanse de min cando era eu a que non me animaba a seguilo nos seus anceios de pasear... "¡Pero veña, muller! —parecía dicir— que sen ti non me deixan ir"..., entón escapábaseme unha gargallada ó tempo que palmeaba a súa testa e montaba nel, que viraba e emprendía o trote...      Ó lonxe, a brétema, impalpable e vaporosa, baña as ladeiras das montañas, namentres a mañá se vai abrindo paso a través do seu veo.      Un segundo rincho arríncame da miña contemplación.      Xiro en redondo dirixindo os meus pasos cara ó que eu estaba a presentir como unha chamada.      Abro a porta paseniño e camiño ata o final da cabaleriza cáseque de puntiñas, sen saber moi ben por que, pois todos os animais están xa espertos. Ó fondo, á esquerda, Fusco óllame entre sorprendido e divertido.      Alumíñolle o pescozo coas dúas mans. Achégame o seu húmido fociño: "¡Canto tardaches!".      —¡A ver se vas pensar que vou facer gardas polas noites para brincar contigo por aí antes do amencer!...      E saímos tentando facer o menor ruído posible, coma dous nenos que escapasen aproveitando a nocturnidade para burlar a vixilancia paterna.      Fóra vai fresco e un arrepío percórrenos o corpo.      Avanzamos cara á fraga; as primeiras árbores dela aparecen moi lonxe da serranía, pero boa parte das súas conxéneres conseguiron espallarse, mesmo poboar, as abas montuosas.      Á nosa esquerda, pendurada entre as pólas dunha figueira, deixamos atrás unha tea de araña emperlada de pingas de orballo ordenadas case simetricamente nos seus invisibles fíos.      Un portazo fainos volver a vista atrás. "¿Haberá xa alguén ergueito?"... Espreitamos as inmediacións, temerosos de que axexen a nosa evasión. A quietude envolve á grande mansión e ás súas dependencias. Nada semella alterar o acougo...      —A menos... ¡a menos que tamén ande de puntiñas, coma nós!... —susúrrolle nunha orella a Fusco.      El enderéitaas e diríxeas, coma dous radares, cara á vivenda... "¡Bueh!, non parece ser nada importante"... Mírame e retoma a súa andadura. Fago o mesmo, deluvándolle o lombo.      Estas escapadas á mañanciña non lle gustan nada á miña familia e amizades...      —¡Unha rapaza soa por aí!... ¡e a esas horas!...      Cando Fusco escoita o de soa, bandea a cabeza: "¡Un respecto, oian!"...      Uns carballos saúdannos zunindo e remexendo as follas, xa amarelecidas, ó ritmo que lles marca delicadamente a brisa. Monto ó nobre equino e adentrámonos na arboreda.      Tres nubes de puntiños mouros revoan compasadamente sobre as nosas cabezas; tecen e destecen figuras coma unha escuadriña de avións perfectamente adestrados. Diríase que se amosan fachendosos dos seus malabarismos. ¿Que paxaros son?... ¡uf!... ¡un día destes vou ter que volver ó oculista!...      Cara á dereita e a uns douscentos metros recórtase a elegante silueta dun olmeiro que, aproveitando o seu relativo illamento da entramada boscaxe, serviunos de obxectivo fotográfico infinidade de veces; converteuse nun inigualable modelo dende practicamente todos os puntos de mira e épocas do ano.      Percíbese un lixeiro boulleo na distancia. O rego inda queda lonxe, pero a estas horas todos os sons achégansenos máis.      Paseniño percorremos os vieiros insinuados, máis que marcados, entre a mesta vexetación, a medida que penetramos nela e nos engule...      Os golpes secos dun paxaro carpinteiro detéñennos momentaneamente; mentres buscamos a súa orixe, chega ós meus oídos o boullón de antes, máis irregular, menos rítmico. Un peto real obsérvanos atentamente para volver despois á súa tarefa.      Atravesamos un campo de trebos e desmonto. A Fusco encántalle taniscalos e eu atopo divertido buscar algún de catro follas...      Resoan os gurgullos anteriores, cada vez menos cadenciosos, como a choutos... Escomenzo a pensar que o que eu identificara como auga, ben poderían ser pegadas... Érgome inqueda; o cabalo móvese desasosegado.      Reiniciamos a marcha a paso lixeiro.      As raiolas do sol penetran timidamente entre as outas copas, facendo xogos de luces e cores. Nun clareiro, unha ostentosa fervenza de puntiños brillantes déixanos absortos, ata que uns chasquidos e renxidos nos alertan. Fusco patea o chan nerviosamente.      Tomamos a ruta do regato e teño que facer esforzos para que non se bote á carreira.      —Tranquilo, tranquilo... —murmúrolle namentres argallo cos dedos nas súas crinas.      E iso mesmo me repito: "Tranquila, tranquila"...      Nun intre desfilan pola miña memoria todos os contos de animais, persoas, espíritos, extraterrestres... que teño oído sobre forestas embutidas en néboa ó amencer ou á seriña...      "Os sentidos engánannos"... "era a auga"... "engánannos"... "auga"...      Pero os meus latexos cardíacos non responden ó intento de sedación.      Á beira do regacho todo semella estar maino e normal.      Fusco decide beber e eu lavar as mans despois do mal momento que pasei.      É entón cando nos chegan con claridade e xa sen ningunha dúbida, unhas respiracións fortes e ruídos entre a follasca.      O corcel da un respingo. Eu esvaro encol das pedras e a perna esquerda introdúceseme no regueiro ata o xeonllo, o cal non impide que cáseque voe á miña montura e saiamos a galope.      Damos un rodeo, quizais porque Fusco é máis veloz nese terreo, ou porque somos incapaces de achar o camiño máis curto para saír da frondosidade, ou... se cadra... a única razón que manda nese intre é a fuxida o máis axiña posible...      Na fraguiza resoan os cascos enxordecidos, namentres a herba fai de almofada.      Inclínome e apértome ó seu colo para lle presentar menos superficie de resistencia ó vento, para ir mellor agarrada, para sentírmonos o un ó outro...      E, nalgún intre no que a cabalgada reduce a súa velocidade, cobra forma outra carreira... tras a nosa, outros arquexos... tras os nosos...      Albiscamos o final daquela entrambilicada selva...      E xa en terra chá, coa casa á vista e as persoas trafegando nos seus arredores, aventúrome, por primeira vez, a mirar cara a atrás no medio da nosa tola persecución. Un vulto peludo e informe nos segue ás toas...      Tento frear un pouco ó cabalo e...      O enorme pastor alemán dos meus curmáns adiántanos ladrando con ledicia...      Fusco e máis eu estamos enchoupados en suor; derrúbome materialmente sobre del cun intento de berro, que soamente chega a ser un inaudible:      —¡Pero Tom!... ¡¡¡por favor!!!...      6 - xaneiro - 1989

© 2006 Biblioteca Virtual Galega