BVG     Atrás

Hai tempo que te quería escribir esta carta. Si, na lingua que tanto que non empregastes malia a ser tan túa como o inglés do teu avó, aquel John Trulock, o enxeñeiro que na fin do século XIX construíra a liña de ferrocarril entre Santiago e Carril, tan túa como o castelán que os teus pais te ensinaran e que ti considerabas unha das tres linguas, co chinés e o inglés, que serían as linguas predominantes no mundo do século XXI. Non sei que razóns tiveches para ser amigo de Celso Emilio Ferreiro e o mesmo tempo desdeñar unha fala que te era propia. Ti saberás o porqué, non serei eu quen ouse decidir se a túa acción foi boa ou mala. Non vou contraargumentar coas miñas razóns para falar e escribir en galego, que supoño considerarás futís. Se o tempo non o remedia, e non fan contigo o mesmo que fixeron con Rosalía, vas descansar no cemiterio de Adina, no panteón da túa familia iriense, tan próximo ao da miña que case se tocan. Esa foi a ilusión que sempre tiven, compartir contigo as frías noites do camposanto de Iria Flavia e poder saír a conversar entre as lousas onde tamén habita o meu pai, e o meu bisavó e moitos outros da mesma freguesía que te quixeron e detestaron cunha paixón que nin coñeces. As nosas vidas son moi distintas, ti un escritor de renomeado éxito e eu ninguén polo azar se cadra de escribir ti na lingua de Quevedo (do que tanto gustabas) e eu na de Paio Gómez e Mendiño, dos que eu non gusto con menor empeño. Son cousas que teñen as linguas da metrópole e as linguas minorizadas, que unas son de bombo e moita pedorreta e as outras ínfimas na súa repercusión e no seu espallamento, pero ambas iguais no que a definir espacios e construír beleza se refire. Lembro que sendo eu moi novo aínda, no máis que un rapaz soñador e algo autista, as irmáns da miña avoa materna contábanme e non paraban de cando Camilo bailaba con elas nas festas e do bo mozo que era. A min custábame crelas, pois véndote nos veráns padroneses de camisa remangada e bandullo descomunal, con ese aspecto de home cedido en carnes, de triple papada con tirabuzón e verbo sempre presto á descualificación xenérica ou a arroutada de barrio baixo, non te podía imaxinar nin elegante nin atractivo, nin bailador nin tan sequera galego.  Cando chegou a miña prolongada mocidade de lector e pouco sexo, no mesmo ano en que tomei leccións de inglés co teu tío Jorgito, comecei a ler as túas obras. Pasaron así pola miña retina La colmena e La familia de Pascual Duarte, El gallego y su cuadrilla e San Camilo 1936, Oficio de Tinieblas 5 e xa mis tarde, cando o inglés aprendido do teu tío (aquel señorito aloucado que morreu queimado por ir salvar das lapas ao seu canciño querido) xa me servía de ferramenta para buscar e atopar no estranxeiro u n traballo que o meu país me negaba, Miss Cadwell habla con su hijo e Mazurca para dos muertos, que xa foi o último que de ti lín, un pouco perdido en lecturas afrancesadas e saxonas. Non te gardo rancor aínda que foses un rompecollóns (sei que do outro lado da nada, gustarache que te dedique palabra de tal calado) e un malencarado, un desertor da túa terra e un home de nobreza discutible. Eu, se cadra, non son nin mellor nin peor ca ti. Tocoume vivir outra época e non tiven que ofrecerme para denunciar nin para censurar, nin para plaxiar por un saco de moedas nin tan sequera para arroutar contra os que me consideraban alguén ligado a tribo. Somos tan distintos (fomos habería que dicir no teu caso, agora que xa non es) que me atrae a idea de que falemos, de discutir e argumentar, de pasear a nosa fosforescencia polas laxes de Adina e discutir do liberalismo económico e do futuro da clonación humana, da literatura potencial e da arte de usar negros para escribir novelas, do futuro do castelán (en conferencia que repetías sen arroubo) ou das contas da Fundación que leva o teu nome. Non creas que digo todo esto para te facer revolver no teu túmulo de terra de entrerríos, asolagada e fría, nin para que me respondas con interxeccións abruptas que tanta fama te deron a ti que sempre fostes tan bo vendedor de ti mesmo. Non, dígoo para estimular a conversa, para non chorarte nin denigrarte na hora to teu pasamento. So quero que sabias que gustei inmenso dos teus libros e que a túa visión me resultou sempre abominable, que recoñezo a túa mestría e o teu carácter valente na hora de escribir e a túa afoutada sen razón cando abrías as fauces para esgrimir unha palabra provocadora e tantas veces inxusta. Cher Camilo, descansa en paz, e se hai Deus e unha existencia que comece logo da morte física, prepárate, que nos imos ver en Adina e como eu son un cabaleiro déixote escoller arma, ¿espada ou florete?, meu Nobel amigo...

© 2006 Biblioteca Virtual Galega