BVG     Atrás

 

¿QUE perdeu a lua, tan nova, que chora —¡Nanai!— entre o lusco e fusco? O serán de dornas e bois cinguino a campá, plafón do seu relato reverente. As badeladas corren —arcos de ceo— espallando a tarde pol-a aldea e aforcan mais òs mortos no camposanto. ¿Quén me chama a mín no rivés do vento tolléndome os sentidos c'un segredo? ¡Presenza do silenzo no que aboyan todol-os relós! Búscome e pésanme as mans, onde escondin o meu nome. (O mundo está pecho e redondo c'os barcos e os adeuses de fora). Pensarei en ti, lixeira dos pes nús, cando atope acougo perdido como ando arredor de mín. Caéuseme o corazón pol-as escalas sonámbulo, d'ista melanconía. Xa ollei por todal-as fenestras paxaros en fuxida... Mais no mar n-hai ninguén: só os zapatos dos náufragos navegan cara à noite.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega