BVG     Atrás

[p.3]              OS ÁRTABROS    Escena orfeónica do tempo de Julio César,             n-os arredores da Cruña

Druidas      ¡Aquí! ¡aquí! Artábricos lïós,      ¡Sallí! ¡sallí! Qu'é hora de loitar...      ¡Mirad'alí De Roma os escadrós!      ¡Mal haxa, sí, Quen tema seus pendós!...

¡A loitar! ¡á loitar! O romano felon estrozar, Con carrage a cardeña brandir, Dend'o cruto d'a serra hastra'o castro          Non quede nin rastro [p.4]          D'o seu esistir.          ¡A loitar! ¡á loitar! C-o seu sangue fagamos un mar.

Pobo      Y òs que secumban Gardand'os nosos lares Sirva d'altares O noso corazon.      Méntres que brilen D'o ceu os lumiares, Terán cantares De sagra bendizon.             Druidas

Arredor do dólmen acendido, ant'o sagro carvallo

Temprad'as armas N-a lábara sagrada, Qu'o galo agoira Vitoria en seu cantar, E n'as entranas D'a vítema inmolada Lése que libre Veráse o noso lar.          Guerreiros      ¡Atrás! ¡atrás! Idólatras de Roma, [p.5] O sol qu'asoma N'aluma hoxe pra vós;      Pois ja n'o cume D'os céos esprandece O sol qu'ofrece Os trunfos para nós.         A LOITA              —           Druidas       Brigantís, ¡avanzar! ¡É millor secumbir Que cadeas levar, Que cautivos vivir!...      N'haxa dor, n'haxa paz, C o Senado tirán... ¡Mórre tí!... ¡Céa atrás!... ¡Ouh maldito roman!...             Pobo      Caeron n'o Letexo, ¡Ouh bravos de Brigancia! Feridos pol'os rayos D'a santa libertá.      Mirade esas escadras Cochadas de vilanza... ¿Que foi d'o seu empuxe?... Galáicos, ¡atruxá!... [p.6]      ¡Honor ò celta bravo! ¡Ouh Druida, groria á tí! ¡Qu'a antes que ser escravo Ó ceo t'erguich'aquí.          Druidas      ¡Ouh virges d'estes vales! Con mórdago é verbenas Corré á soldar as venas De quen por vós loitou...      Na méntres que n'o castro As cinzas recollemos D'os que n'a groria temos Y a pátrea consagrou.        (Anoitecendo)      E tí, piadosa Lua, Qu'ateas noso peito, O seu erguido leito Non páres d' alumar.      Detén tuas rayolas N'o carvallal cerqueiro, Qu' é sagro compañeiro D'o noso pátreo altar.

Druidas, druidesas, pobo, guerreiros, e-o galo metal que fai d'estandarte          on bandeira de guerra, ó pé do dólmen.                               O gran Druida             Cal recío d' os campos fartura,          Esforzo e vitoria nos deches, ¡ouh Dios!                                  Ovates             Por tal ben, nosa ofrenda máis pura          N'o dólmen ardente libr'ergue hastra vós.                                 Druidesas

¡Ouh Dios infinito! Escóitanos, sí; D' os celtas o esprito Recoll' onda Tí.              Pobo      Inxémpranos, divo, Virtud' e valor, Pra ver libre a pátrea Do tíbrio treidor.     Horror, odiamento, Cenreira sinfin, D'os déspotas láceos Á grei pretorial.     Con fe rechacemos Ó cónsul ruín Que vén á spoliarnos D' a serra hastra o val.     Si às náos de César Brigancia cedéu, Artábria manteña Seus libres pendós     Seus fillos, n' os lucos [p.7] Que Bruto n'abréu, vendámol as vidas Cal rexos lïós.        O gran Druida ¡Vitoria! Julio César Suas tendas abatíu: Zarpánon suas náos; Artábria libre está; De Nérium á Triléucum (1) Ardendo os castros víu; Cantemos, pois, un himno Á nosa libertá!        Coro geral

Grori' á tí, ouh Artábria bravía, Derradeiro sospiro d'o sol; Cand' asome a mortal tiranía, Tí d'os libres seral o arrebol.      De Cinnonia o standart' inframado Tua tribo hastr' a mort' erguerá, Pra entoar ant' a faz d'o Senado: ¡Libertá, libertá, libertá!!!                 —FIN— --------------------------- (1)  Cabos Finisterre e Ortegal, respeutivamente.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega