Falaréivos
de min anque me doan as escuras raíces dos meus soños. Celso Emilio me
chaman pero eu teño outros nomes máis irtos apuntados nun rexistro de
ventos polifónicos cun fondo musical de frauta triste.
Meus nomes sin
palabras. Mainamente, de par en par abertas sempre as portas, espallándome
vou polos camiños co corazón aceso en cen abrentes, nas maus a luz, nos
ollos margaridas, e unha piedá de río sin orelas.
Neno que fun e son,
pésanme os anos cangados de minutos e de días, de beixos e de cárceres.
Cadeas, lóstregos, vermes, homes en ringleira baixo a chuvia, isa frol
nada no outono.
Lonxana primavera nunca volta, que nun intre vivín de
pedra ou arbre, canle de Dios que cara o mar me leva, xílgaro azur,
ronseles do pasado, feridas coma labres no remorso:
Andando vou,
alporizado o corpo nun latexo sin fin que me agriloa.
Eisí me chamo
eu. En fume escritos os meus nomes están. Vádeos dicindo cun fondo musical
de frauta triste, de bágoas esbarradas petándome decote nas
pupilas. Vádeos decindo en verbas pequeniñas coma coitelos fríos pola
gorxa.
Non me chame ninguén por outros nomes, alcumes meus en fírgoas
entrevistos, escura voz dun soño sulagado. |