BVG     Atrás

                                            Billy comía rindo, bebía rindo, cabalgaba rindo, falaba rindo, pelexaba rindo,
                                        mataba rindo.
                                                                                                                                        Pat F. Garret


    Din que eu nunca cabalguei con Billy. Dino incluso aqueles que investigaron a súa vida e escribiron libros sobre el. ¡Como se eles puidesen sabelo todo! ¡Como se estivese ó seu alcance coñecer ós miles de rapaces que fomos amigos del! Pero esta ignorancia súa non representa nada. A penas é unha das moitas cousas que eles xamais chegaron a saber.
    Porque a verdade, a verdade verdadeira, segue a se-Ia mesma: Que Billy e mais eu galopamos xuntos longas xornadas, libremente, en tódalas direccións. É algo que pasou así, de seu. E froito daqueles dias e daquelas conversas -a maior parte delas poucas horas antes da súa morte- é este libro. Que é un libro dei, xaora. Pero que tamén o é meu, con tanta ou máis razón cá que se atribúen outros que escribiron sobre el. Incluído o seu propio
matador, o benemérito Pat F. Garret (1).
    ¡Pois claro que cabalgamos xuntos! ¿É que alguén podía concebir a Billy só, sen un montón de xente arredor, rendidas de admiración e co anceio de emula-Ias súas fazañas? Sería tanto coma nega-Ia lembranza dun mesmo cando probaba a desenfundar con celeridade un revólver imaxinario na soidade dun cuarto cheo de pósters.
    Por outra parte, que eles non chegasen a coñece-lo meu nome, non proba en absoluto que eu non existise. Non proba nin sequera que existise. Chega consultar calquera manual de Historia para percibir que constitúe abrumadora maioría a xente que existiu sen que o seu nome chegase nunca a nós. Non hai nada estraño en que un destes nomes sexa xustamente o de quen suscribe estas liñas.
    Haberá, non obstante, quen considere insuficientes estas probas e demande outras máis concluíntes. A estas persoas pódeselles anunciar que as terán. No outro mundo. E que a súa satisfacción e a súa compracencia serán
daquela totais. Entre tanto, só nos queda confiar en que tamén as mentiras sexan útiles e fermosas (2).


                                                                                                                        Carlos G. Reigosa



    (1) Billy The Kid -Billy O Neno- foi morto por Pat F. Garrett, sheriff de Lincoln, o 14 de xullo de 1881, nun cuarto da casa de Pete Maxwell, en Fort Sumner (Novo México, EE.UU.). Aquela noite, Billy, que oíra un ruído, preguntou ás escuras: "¿Quen é? ¿Quen é?". Pat Garrett respondeulle cun balazo. Separábanse así para sempre dous homes que antes foran amigos, na folganza e no traballo. Dous homes que, co paso dos anos e pola mediación de moi diversos intereses, terminaron un tras doutro, nunha persecución a morte.

    (2) A diferencia que hai entre o Billy O Neno de dentes saltóns que mataron en 1881 e o fermoso galán do filme O Zurdo (encarnado por Paul Newman), ou o de Pat Garret e Billy The Kid (Kris Kristoferson), dá unha idea da distancia que media entre a realidade e a ficción nesta historia. Unha ficción que comenza nada máis morrer Billy, con varias novelas populares. Entre elas, unha que se titulaba A auténtica vida de Billy O Neno, publicada en Novo México en 1882 (é dicir, un ano despois da súa morte). O seu autor era nada menos ca Pat F. Garrett, que agrandaba o seu mérito aumentando as fazañas da víctima. Paradoxicamente, converteuse así no primeiro gran forxador da lenda de Billy O Neno, que acadaria sona mundial. Cen anos despois, máis de media ducia de filmes -algúns de gran calidade- e unha interminable bibliografía -máis de cen títulos figuran nunha relación publicada hai pouco en inglés- dan conta da magnitude do fenómeno. Como escribiu Robert M. Utley, autor dun dos últimos libros sobre Billy (Billy The Kid. A short and violent life, University of Nebraska Press, 1989), "poucas figuras do pasado axitaron tan profundamente a imaxinación humana. O seu nome é recoñecido ó instante por xentes de todas partes e evoca imaxes vividas, intensas". Desde a ficción, abonda no mesmo sentido Larry McMurtry, Premio Pulitzer, coa súa novela Anythings for Billy (Nova York, 1988). Billy é xa unha lenda universal. A lenda dun indomable. Un símbolo da rebeldía xuvenil. E só desde esta vertente se poden entender estas páxinas. Nesta historia non importa se Billy matou a sete, a vinteseis ou a medio cento. Nin sequera importa se matou. Interesa só que sorría, que tiña amigos e que morreu novo (todo isto ollado desde a humilde perspectiva dunha xeración que viu desaparecer a James Dean ós 24 anos e a Jimi Hendrix, Janis Joplin e Jim Morrison ós 27, ou a Sid Vicious ós 22, por poñer uns casos). Pat F. Garrett foi morto polas costas dezasete anos despois mentres facía as súas necesidades no campo. Para entón, ata os seus mellores amigos cansaran de lle escoita-la súa versión de como abatera a Billy unha noite no vello Fort Sumner había xa... ¿canto tempo?

© 2006 Biblioteca Virtual Galega