BVG     Atrás

di miña avoa que o día de reises é de laranxa mandarina que os reises viñan de cabalo ata a porta do rueriño e que era unha alegría grande porque as laranxas dos reises eran pequenas e doces   como son as cousas que nos han de acompañar xa sempre   as apertas longas e a música para os amigos   verche sorrir a unha muller fermosa   e saber que levas bicos nos petos   os favores e os consellos e ti e david e os palitos   e ves e érguesnos porque sabes que caemos algunha noite   e todo iso que é tan facil porque ti sempre apareces e di miña avoa que nunca botaron os reises xoguetes no rueiriño que lle botaron unha vez uns zapatos vermellos pero que ela non se acorda e que o mellor das mandarinas era partilas cos outros nenos pola mañán   que os reises non sabían de moitas casas en mallou e que iso era o mellor que son pequenas e humildes as mandarinas que non pretenden ser laranxas.

poema sen libro para abraham e a amizade

cuqui é pequeno de máis para ser un osiño de peluxe e cáelle o naris por iso non lle gusta ir á lavadora nin que mamá o colgue a secar polas orellas ademáis bótame de menos durante o centrifugado    e eu a el                      ¿e se lle doe?    as orellas                    ¿e se lle doen as orellas das pinzas?    ou estar só tanto tempo na trandeira e eu a el        sobre todo hoxe que é luns e ti estás tan lonxe así que o meto húmido debaixo das sabas e apértoo para que non chore máis que eu sexa xa grande que me gusta porque sei que me quere pequeno como só poden querer os osiños os nenos que lle perdoan ata a dor das pinzas como sei que ti e eu nos queremos

poema sen libro para david e o amor

pechamos a casa de papamanolo e mamamilia e quedou a televisión prendida e mamamilia chorando no salón mirando para o moble da tele e na tele botan sempre un partido e xoga o raio e eu seino porque papamanolo o escoita na radio no piso darriba     non baixo    non     que me doen os osos do fume do tabaco e o que lle doe é que ela non o coñece e colleulle medo pero nós dicímoslle que o quere moito     que mo dixo a min e sorríme de mentira     e ¿porque chora mamamilia?     é que é que non sabe o que ocorre     é que morreu teu pai e meu pai non morrera tal que lle daba corda ó reloxo do alto das escaleiras     ¿véo mamamilia?     vexo     posto na puntiña dos pés para chegarlle a agulla das doce e chora outra vez     porque morreu teu pai     juan e o pai de meu pai levaba trinta anos morto     mamamilia e ela mirábanos para dicirnos algo que lle esquecera     é que me doe aquí     na cabeza e rañaba no codo coa man

poema sen libro para a familia e a enfermidade

 

© 2006 Biblioteca Virtual Galega