BVG     Atrás

A Alborada.               ====    ¡Ay miña pequeniña! ¡Qu'ollos bonitos tés! ¡Que brilladores! ¡Case salta á alma miña, E vendo os teus colores, Ver me parece todos os amores!    Agora qu'a alborada Os dulces paxariños xa cantaron, E da fresca orballada, N'as perlas os ramiños se pintaron, Agora ¡qué diviños Brillarán os teus ollos cristaliños!    ¡Ay! Asoma esas luces, Asoma á esa ventana, miña hermosa; Tí que sempre reluces Con elas máis lustrosa Qu'á luna cando nace silenciosa.    Verásme aquí cantando, Xunto estas augas craras, estas penhas, Verásme aquí agardando Que se rompan as lúgubres cadenas D'a noite que m'aparta De quén nunca á alma miña se véu farta.    Mírame, sí, querida, Cando d'o blando sono te levantes, Máis fresca, é máis garrida Qu'estas frores fragantes, Qu'a espuma d'estas ondas resonantes.    ¿E ainda non parecen Eses olliños teus? ¿Dormes, rosiña? ¿Dormes, é resplandecen Os campanarios altos d'a mariña? ¿Ainda non oíche Aquela dulce voz que m'aprendiche?    ¿Déixasme qu'aquí solo A as áugas lles dirixa os meus acentos, E non vés a-o meu colo Fartarme de contentos, E amante aproveitar estes momentos?    Des'aquí vexo os mares Serenos, extenderse alá no ceo; Oio d'aquí os cantares D'a pillara fugáz, d'o merlo feo; Pero o teu seno lindo Non o vexo, meu bén, qu'estás durmindo.    Xa se foi o luceiro; Desperta d'esa cama, miña rosa; Desperta, é ven primeiro Abrir á venturosa Ventana d'o teu carto: ven, graciosa.    Sal como sempre sales Máis diviña qu'á diosa de Citera Salindo dos cristales, Máis galana qu'á leda primavera Esparcindo rosales; Venus pra min, amante, Primavera, mañan é fror fragante.    Xa te vexo salindo Mirarme, é retirarte avergonzada, ¿E de quén vás fuxindo, Tontiña arrebatada? ¿D'o teu amor que canta n'a enramada?    Non fuxas, non, querida; Ven aquí: baixa á escala sin temores: Esa frente garrida A miña man á cubrirá de frores; Xa as teño aquí xuntiñas; ¡Qué venturosas son! ¡Qué bonitiñas!    Ven despeinada aïnda Darme ó primeiro abrazo, darm'a vida... ¡Canto es así máis linda! Ven qu'a mañán frorida Sólo pr'os que se queren foi nacida.     Non, non, durme, descansa, Naide turbe ó reposo d'o teu peito: Plácida quietud mansa Sin cesar vele ó teu hermoso leito: Durme, que non tés penas, E acaso en mín soñando te enaxenas.    Reposen os teus ollos, Eses ollos diviños, venenosos: Tamén finos cogollos N'os rosales pomposos Agardan por abrirse recelosos.    Si, miña prenda amante: Eu cantarei aquí mentras que dormes. ¡Ay, qu'o Landro brillante Non é dourado Taxo; nin ó Tormes Alinda ó meu retiro! Durme, si, durme, mentras qu'eu suspiro.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega