Poema
1
Desdeñosos cisnes, como
icebergs
Co mar as naus, a maré inexplicable, os cetáceos
estraños
as cósmicas reflexións dos filósofos no xardín aberto ás
Cícladas
as profetisas do océano
os barcos ata Armórica, Cornualla,
Gales, Irlanda, Escocia
a epigrafía das Burgas
os mosteiros nestorianos,
os cupresos de Salustio
a elegancia dun pórtico nunha paisaxe erma
o negro
sangue que avermella no cárcere de Tréveris
a doutrina dos Eons: Eucrocia,
Prócula, Urbica, Hipatia, Trahamunda, Exeria
Os miñotos peixes con letras e
cifras de presaxio
o imperio do terror, a final desesperanza romántica
o
corazón de Bruce, o rei
BE TOM ATRON SAMBIANA, ATRON DE LABRO
o refluxo
dun ecuador brasileiro, congolés, indostánico, malaio
a metamorfose de
Adonis-Atis
o baile das damas
a política
a ciencia
as
Investiduras
a Dieta imperial
a tiara das tres coroas.
Do Gulf-Stream
as rápidas correntes
e as feras sirtes e as ásperas rompentes
Así é
como eu imaxino o paradiso
o paradiso é un lugar murado
no paradiso
éntrase por ósmose
no paradiso están as pombas e a rede que serve para
atrapar as pombas
hai vexetación
pode ser un ermo
un libro
un
camiño
nacer, nácese sempre en terra estrana
entón o astro é
dous
Terreal
cadrado
catro
(homenaxe a Ramón Otero
Pedraio
para Xosé Luis
Méndez Ferrín)
(m-Talá)
Poema 2
A voz era pánico
e desexaba, insistía, ter
hábito(s) no poema
.........................
pero non todo pode ser
transportado (non a voz, desde logo)
si o espírito que invade ao bardo,
entre as uces irtas
e porque chove, os habitantes do poema teñen que
abrir os seus paraugas // sacan o que levan dentro e búscanlle acomodo
fóra
[só porque ti pousas a mirada no texto, podo comezar coas
solucións]
isto é o que consegue Cabaleiro Amábel, facer que seres
alienados se presenten ante o mundo, e moi ao seu pesar, como persoas
ceibes
pero só a voz empasta as tres historias
a voz que a escritura
non acubilla
así pois, un poeta é un ser ancián.
Máis que entrar
o mundo dentro do poema
botar por fóra a escritura, como unha lava lene e
transparente, muselina
tanto ceo
tanta primavera
ves, isto é un
acto político: torcerlles a vontade aos que obedecen
pero falta o
contexto.
E que dicir dos soportes!, cando xa o papel non atura e só é
concibíbel unha parede e a
proxección de letras dixitais (seguramente nun
museo ou nos paneis da autoestrada) ou
esas mesmas frases envolvendo como
cintas luminosas os corpos dos viandantes que
dialogan sobre o voar das aves
ou os bucles dos miñatos que se mimetizan coas árbores
cando estenden as ás
coma un niño
a teoría é esa violencia ética do intanxíbel
e está o
problema do eu, cantos?, e das situacións
prefiro o meu pánico a entrar
nas librerías, excluíndote a ti, que me abandonas en calquera
lugar, sen
cartos, ou dentro do coche sen freo de man. Visitamos unha cidade para lembrar
os edificios das cidades
os soños non son teoría, e agora temos que
quedar aquí porque ti non queres espertar,
neste palacete de urbanización
privada, con outros moitos e moitas da nosa condición; esta
noite os nosos
asasinos están bébedos ou pechados no váter.
dunha vez por todas nada
hermético, nin críptico (que nunca nosoutros escribimos) e pono
xa en
órbita, con todos os nosos espléndidos matos e
carqueixas.
(inédito)
Poema 3
PORQUE NON É SÓ
O IDIOMA O QUE ESTÁ AMEAZADO
SENÓN A NOSA PROPIA CAPACIDADE LINGÜÍSTICA, sexa
cal sexa
o idioma que falemos
A LINGUA É PRODUCCIÓN, a lingua produce,
produce COMUNICACIÓN
PRODUCE PENSAMENTO, PRODUCE CAPACIDADE
POÉTICA,
produce ganancia e beneficio, PRODÚCENOS como HUMANOS,
prodúcenos
como FELICIDADE
A lingua é PRODUCCIÓN, de aí os intentos do CAPITAL por
PRIVATIZAR
a lingua, por deixarnos SEN
PALABRAS
_____________________________
A LINGUA, calquera LINGUA
NO CAPITAL, tende ao esvaecemento,
tende a converterse en algo que se
consume. En algo que xa non
PRODUCIMOS os falantes, senón que o CAPITAL, no
seu intento de
privatizarnos, PRODUCE PARA
NÓS
_____________________________
No CAPITAL os creadores da
Lingua, os falantes, pasan a ser
CONSUMIDORES; a Lingua, calquera Lingua
no Capital, pasa a ser un
producto de consumo, o mesmo que calquera outra
MERCADORÍA
_____________________________
LINGUA-SERVIDUME
LINGÜÍSTICA
KAPITAL-KILLER
ASASINA
(con Paco
Sampedro)
(m-Talá)
Poema 4
Ese alguén que acompaña a Cambria a cortar o
pelo son eu
mentres peitean a miña nai enredo, gústame o arrecendo
químico das permanentes, os
tubos para moldear e tamén, as lacas, o espello
negro que serve como anuncio -As dúas
irmás-, como un reiseñor e unha
andoriña (non cantan)
[só un instante
non poder
dicir nunca nada sobre os ceos, nada sobre a chuvia, nunca sobre un
rostro
ceo pétreo-veloz
entrar desde as
montañas?
elixo un corte igual ao dunha nena-modelo-fotográfica e creo
firmemente que me
converterei ou serei transformada nela
cando
acaban visualizo o meu rostro, un rostro que nunca poderá ser outro; é o rostro
de
alguén que nunca poderá coincidir co seu nome
esa idea “ningunha
face poderá nunca...” é 40 anos posterior e constata que antes de falar
fomos unha especie sen lingua
son, entón e para sempre, a estraña que
acompaña a Cambria e que inmediatamente, ao
situarse fronte ao espello,
nunha perruquería, vai ter un rostro
quen sabe que non mudará e que
escasamente coincide con ningún nome, sabe da morte
este rostro é un eu
montaña
*
E continua alzando as maos, pequenas que revoan áxiles
expresivas cos seus aneis de
esmeralda e brillantes e na mocidade unha rosa
de Franza.
(inédito)
Poema 5
- o que vostede escribe é
representativo?
- nada representa, produce
- busca un significado?
-
nada significa, funciona
………………………
- trátase dunha lingua
metafísica?
- non, trátase dunha lingua transcendental
- ideolóxica?
-
non, matérica
- edípica?
- non, esquizofrénica
- imaxinaria?
- non,
non se trata dun idioma imaxinario, trátase dunha lingua non
figurativa
-
simbólica?
- non, é real
- estructural?
- non, maquínica
-molar,
gregaria?
- non, molecular, micropsíquica e microlóxica
- expresiva?
-
productiva
(Charenton)
Poema 6
Que na Arca ía todo canto hoxe podes ver
—e
a Quimera?
tamén o leopardo de moitas as
e as árbores floridas
—e
cantabas?
cantaban as olas á fertilidade
amparando os ceos
nas
tellas
nos tellados
cantaba Delfina Eydé apañando o corvo no
centeo
cantaba co abrigo novo
pelando améndoas
sachando nas
cebolas
—e Elías?
cantaba Elías:
“eu estaba na cas
a de Laro, e
vinos, aos maquis
e detrás íalles a Garda Civil, e eles abriron as
gabardinas
sacáronlles de metralleta e
tracatracatrá tracatracatrá”
e a
Esfinxe recitaba enigmas e violaba os mozos agonizantes,
antes
hipnotizábaos
e estaba Helena, a destrutora de naos
e Penelopea
e unha
muller que dicía ser provedora de lunares azuis da raíña das illas de
Derek
Walcott
e unha anciá, moi minguadiña
e esta estaba dentro dunha botella, e
tiña un xardín, moi en desorde
e nas árbores, pendurados de pinzas da roupa,
de plástico, translúcidas, os oráculos
e dicía que cada quen collese o
seu
que ela xa non atendía
e ao seu carón medraban a mandrágora e o
fiúncho
e unha ponla dourada
e alí era a Boca
a Furna dos Avernos
e
tiña un galo
vestido de militar
e o galo dicía
—quero
..............
............................................................................................................................................
—e
había Circo?
....................................................
que todo
é na Burata dos Infernos
—había.
(A ponte das
poldras)
Poema
7
pregúntome se nesta frase
caben todos os teixos da cidade libre de París, todas as miñas reflexións acerca
da linguaxe a palabra que pecha o edificio lingüístico é a mesma que se abre ao
dominio do vento foi entón posible cruzar non un senón dous, tres, infinitos
arcos da vella, cada portal e a froita; desexaba pronunciar para ti: ónice,
dicirche que Camille esculpiu Le vague e tres figuriñas en bronce; non
saberemos nunca se as augas son fertilidade, deriva. Soñei cos vertedoiros, coa
libido do rei ou máis ben coa ausencia de libido no rei, fronte ao estanque;
sobre a carencia absoluta de desexo, nunha arte que carece de paixón e só dispón
do cálculo e da estética do cálculo para trazar as liñas mestras do seu oficio.
As augas, como unha arquitectura para albergar civilizacións ¡miña irmá! Babel é
tempo e Afrodita. Quixen un Ganges de palabras e ¡que terrible a trenza que ten
por empuñadura única a miña mao e por emblema o vento! É como espertar dun soño,
do corpo, da lingua.
(m-Talá)
Poema
8
o importante é a perda,
todas as outras veces que tiraches. Benjamin explícao moi ben
cria que era
Mallarmé
de Mallarmé é a metáfora, o razoamento de Benjamin
¿e se
gañas?
está o repóquer
¿e se volves gañar?
entón... cómpre variar o
xogo… ou cambiar de mesa
(Charenton)
BVG
Atrás
