BVG     Atrás

I     FRASILIA Frasilia será sempre nova porque os deuses a levaron a cabo deles cando andaba na flor igual que a primavera. Frasilia era filla dun pai nobre que pagou a un poeta para que compuxese este epitafio e a un escultor que lle refixo o corpo con branquísimo mármore para que ela puidese termar intemporal coa man esquerda do bocho funerario da flor de loto e estirar coa dereita a caída da saia inmaculada. E tamén era filla dunha nai nobre que chorou desesperada o designio dos deuses e rodeou de anémonas                                              -esas que son levadas polo vento- traídas desde Olimpia a súa cara carnal. Frasilia vive agora no museo de Atenas, rúa Panepistimio, moi cerquiña da gran praza Sintagma onde os gregos chaman as cousas de cada día cos nomes que nós temos atafegados polas solemnidades.                                         Atenas, 4 de marzo do 2000 II     ALDARA Aldara será sempre nena porque Eolo a raptou entolecido cun brazo xigantesco e ortopédico vestida de anorak e de mochila con libros pizarrados. Non houbo na paisaxe follas, flores nin froitos para que resaltase a palidez do seu corpo deitado entre aquelas canicas derribadas que o deus puxo no xogo de namorado. Quedan en linotipias e papeis palabras de políticos, técnicos periciais e ata aseguradores para un necio epitafio aleatorio capaz de esborranchar todos os prantos. Aldara dorme agora no museo dos mortos para espertar efémera e fermosa na primeira das rosas que se asome a cada mes de abril.                                         Ría de Arousa, 28 de novembro do 2000

© 2006 Biblioteca Virtual Galega