BVG     Atrás

LOLA PORQUE veño de lonxe e estou moi canso, chamo. Sei que o teu vento agarima a paisaxe. Sei que ti me esparexes. o medo antergo que me apexa a vida, a noite avesa, o corvo, a nube cega pasando diante a lúa. Búscote polas birtas dos caneiros acesos contra o tempo, e andan sombras violáceas arando sucos fondos polo rostro. Un día o corazón foi dos teus pasos e do Folín que arrola a miña infancia. Contigo ousaba.                            Tiña o teu sorriso que me vestía afouto contra todo. Ti non querías, pero moitas veces quedábaste en ningures e calando. Souben despois a dor dos teus acenos, o pozo mudo que estiñou a guerra, as cicatrices de todas as soidades, de todas as derrotas escritas na mirada, nas olladas das nais, nas concas tristes de todas as miradas... Daquela resgardábasnos da sombra e burlabas o fel que te comía. E cantábasnos (nenos) sei que por non chorares. Así quixera verte para sempre, leda como finxías e como te eu amaba cando polos teus ollos me abrías o universo, toda mans bulidoras, e axotábasnos os medos atobados baixo os cangos das lousas e púñasme no abrente un recendo a seitura que perfumaba o mundo. Por entre as dúas contras arrimadas aínda non viñera (non zoara) un vento negro agallopando a Gándara para envolver no teu silencio a terra. Aínda non xuntaras,                                  unha por unha (todas), as xeracións remotas do teu sangue. Nin deixaras aínda de alentar. Nin te mudaras no cádavo máis frío, nai,         para mudeceres

© 2006 Biblioteca Virtual Galega