BVG     Atrás

Todo paisaje es un velo                Eduardo Mileo

 

a mañá son tempos de pensar a ausencia de gardarmos nun caixón as bágoas son tempos de ollar a chuvia a través dos cristais embazada a memoria                · · · botar as redes cubrirnos de vento hai un país de catedrais homes en silencio longos camiños cara ao mar                · · · a paisaxe ocúltase tras unha vaga néboa a paisaxe ten sete veos e no fondo núa aniña a memoria                · · · mira os barcos no peirao como se xuntan e se afastan coas ondas mira as gaivotas a se acochar unhas canda ás outras os pescadores co ollar detido no horizonte                · · · ondea a roupa no tendal recebe outra vez o orballo                · · · cos primeiros melros acordan os cans os homes miañan ao sol húmido do mencer                · · · a auga que baixa das montañas corre polas rúas baleiras nas casas só quedan sombras algún ancián que xa esqueceu o calendario                · · · son tempos de pensar a ausencia                · · · o home vello á sombra da aciñeira conta as cabras e dálles nome a vella muller na cociña nomea os paxaros os días e as dores                · · · a campá non ten badalo só o gorgolexo das pombas toca a misa ou a defunto                · · · neste muro hai os prantos de amor de moitas mozas e homes vellos e deuses                · · · nos balcóns xa non quedan xasmíns nin cravos nin rosas morreron coa xeada o último inverno                · · · conta cada un dos seus cabelos coñece cada liña cada movemento cando ergue o sol e orballa nas roseiras do patio fíos de la acomoda en certos e determinados lugares elena atada nos espellos peitéase todo o día                · · · o mediodía as cociñas cheiran a ourego os manteis vermellos o vapor das cazolas o golpe das culleres co ferro en cada remexida os risos entre os muros paxaros engaiolados                · · · na mesa unha cesta con froitas de louza e teas de araña                · · · fumegan os pratos falan alto as mulleres na praza por un momento a paisaxe non ten veos                · · · a follaxe bate con dozura portas e fiestras logo pérdese non hai ninguén para escoitala                · · · na cociña unha avoa remexendo no caldeiro no cuarto unha curmá de quince anos deitada co seu mozo ás agachadas                · · · a tarde as horas son máis lentas á sombra do limoeiro                · · · e cando chove séntense as gotas no tellado nas pólas secas o pranto nas paredes balorentas                · · · os balcóns énchense de flores co verán unha moza corta o seu orballo pono no xerro da sala xunto á foto do pai morto                · · · no patio unha vella figueira de pólas longas cubertas de ouricelas os soños confúndense a esta hora na follaxe                · · ·  as árbores da infancia inclínanse sobre o alxibe buscan a súa imaxe reflectida no espello de auga                · · · esta terra perténceme terra branca de séculos e cinza acóugame esta terra estas árbores de mans abertas               · · · hai unha carballeira gris un río en algures que murmura paxaros néboa recantos desta terra prometida                · · · chega do río o canto das lavandeiras                · · · no pomar o vento procura a idade nas follas o silencio nas cortizas                · · · tras destes muros unha moza esperou todo o día os días seguintes o home que a levase lonxe a algunha nova terra e máxica vestida de branco e cun ramo de lirios nas mans                · · · atoparasme no camiño preto da última árbore a derradeira                · · · pérdese a follasca vaise espallando cara ao horizonte que é como dicir cara a ningures                · · · na fiestra os últimos efémeros fíos do sol nas pólas máis altas                · · · cando é tarde só quedan pedras e poeira no camiño                · · · a noite unha bandada emigra da paisaxe                · · · en leitos de ferro tras as cortinas as rapazas agochan os seus soños prohibidos  presos entre as sabas                · · · os farois arrandean co vento e no campanario o moucho vixía as casas silenciosas espantallo mantén afastadas as lembranzas                · · · polas casas a silueta dunha muller sobre a paisaxe feminina debrúzase a noite                · · · a terra ten cansazo de auga nas fendeduras nos ritos do verán o plenilunio                · · · silencio esta noite esta pechada para os grilos               · · · acender unha candea a santo antón e mais outra á macarena para que nos libren de todo mal de todo medo                · · · a paisaxe prega en silencio pide perdón antes de quitar o último veo                · · · epílogo para o insomnio nesta lingua sen nome sen bandeira acougan os meus ósos do frío e da distancia nesta terra anterga téñoo dito descansan os meus ósos apátridas e silentes

© 2006 Biblioteca Virtual Galega