BVG     Atrás

CRYO-HIBERNACIÓN                                                                                     A Irving Ficarás dentro de min. Ti. Nesta páxina escrita coa soa intención de alcanzarte son unha frecha que procura unha mazá cuxa árbore planta agora unha anciá nunha illa eolia son somentes estas letras, somentes estas letras e non vivirei para sempre quizais ti unha xoven fermosa i eu unha pequena Safo amamanto con zafiros a posibilidade do teu rostro grego i é a curva dos teus ollos de androide a que pousa con dozura sobre esta liña e pensa eu aprendereina de memoria, eu "pousa con dozura sobre esta liña e pensa eu" que estou dentro de ti. O ovo dentro do ovo. A serpe disposta a devorarse. A cerdeira que pare un espiño. A innegábel beleza de que no teu mundo xa non exista todo o que foi o meu mundo, nin esta páxina nin o home que falaba dos meus peitos coma de nenas inocentes, nin o gato que criei, nin a cortesá Murasaki, cuxo nome significa púrpura, nin a súa illa, nin un fetiche obsceno que gardei sempre, nin as miñas bonecas, nin o mar no que buceei a noite en Castelldefels, nin quizais existan xa a palabra lazaward nin a palabra azul. Nin os humanos, que eu crin innegábeis Quizais non esteas lendo isto. Ti. Xoven fermoso coma monstro que a miña imaxinación lambe E mires o mar coma se fose a primeira vez. Sen Ulises, sen Safo, sen o alfabeto ou o comercio Coma se fose a primeira vez i esta páxina nunca tivese existido...     PHOTOSHOP (homenaxe a Inés de Castro) e de repente, créote Por detrás desta pantalla de linguaxe simple, parpadexas plano inclinado á esquerda, rotación E tan fermosa que eres, Inés, con qué grandes ollos binarios me miras Que busto perfecto. Unha brisa deliciosa lambe os teus cabelos coma unha madame experta en compracerte ángulo contrapicado, 45 graos dende a dereita As olleiras familiarízante coa Morte. Fante esvelta, desdichada, interrogante. Inútil O teu colo é materia de tronos. Un pulso lánguido sobe rubor ao teu rostro de liño Enfermaches de beleza. Quen te acoitelou sentiu as medidas perfectas que mataba degradado de cores: cian, malva, rosado... Non te moves. Reinas no submundo e iso abonda. Apenas es unha cabeza. Baixo os ollos e o teu corpo de grisalla non ocupa máis que as miñas mans deliñando coordenadas nariz a ollo, 33. Nariz a boca, 15. Luz cenital. Cinza e nácar, sorrís. Carbono 14 pra os teus dentes. A pel cae feita visillos. Es morbosa, sideral augusta viva Hei reprimir as ganas de morder a túa boca que se curva tan paseniño e seda para falarme...: Mátame       ECHOGRAPHIA                                                                            A Emilia A persoa que escribe isto vese a si mesma. Dende arriba. Un zoom cenital. Camiña por unha cidade. Conduce un coche. Pelo. Unllas. Sen carne. Esquelete. A súa calivera acusa máis aínda os pómulos de actriz. Leva un esquelete máis pequeno pendurado do abdome. Tampouco ten abdome. Flota. Non é fermosa nin fea. Podemos dicir, entón, que é fermosisima. O esquelete pequeno vai arrolado sobre si mesmo. Ecografía significa a escrita do eco. O esquelete pequeno é un eco do grande. O grande é un eco dos demais. Da especie toda. De eco en eco, coma unha sucesión de caixas chinas. Matrioshkas sorrintes que abren a súa madeira pintada. Para que? A muller esquelete condúcese polo mundo anonimamente. Vémola dende arriba. Vémola dende abaixo. Podemos case tocala. Coma nun xogo virtual, podemos indicarlle o camiño. A ela. Co seu pequeno esquelete, que algún día lembrará a música que ela canta. Pero este verso non. Indicarlles o camiño: á posteridade, por aquí. A posteridade non existe. Os esqueletes camiñan xuntos. Van como dentro dun calcapapeis de vidro, protexidos do mundo. O esquelete pequeno copia sen descanso as pezas diminutas dos esqueletes grandes: carpio, metacarpio, nó de neuronas, lóbulo frontal... Ambos son o Eco dun Narciso que se mirou na charca hai miles de anos. A Ecografía dun ser inconcluso, preocupado polo descolgamento da pel e o que sucede tras o que non sucede. O esquelete pequeno é unha metáfora en si mesmo. Qué duro é ser metáfora. Que lle pregunten a Jim Morrison ou a Lao Tsé. Pero leva esa carga mecéndose apacibelmente. A viva imaxe das ganas de ser vida. Dálle igual o amor, ser froito dun desliz ou dunha probeta. O esquelete pequeno empurra por este verso arriba ensaiando unha canle de parto. Vémolos dende arriba. Vémolos dende abaixo. Todo remata nun punto moi pequeniño, un embigo, un microbio, unha Terra en miniatura. Imos saíndo dela nun zoom vertixinoso. Todo remata nun punto moi pequeniño. Pero cando se está á espera de algo en tres puntos pequeniños...                                                embarazada de varios meses, 2006       NEANDERTHAL nunca vos quixen demasiado 1856. Virchow, pai da patoloxía moderna, sostén que os restos do val de Neander pertencen a un cosaco mongol moi ceñudo, de aí a protuberancia no arco superciliar soterro os meus mortos. inclúo nos cálculos os que van nacer o home da cova de Neander sería iso ou un antigo imbécil prehumano as augas do río reflicten o meu rostro pensativo capacidade cranial: 1460 cm3 tallo puntas agudas como a miña mente máxima difusión: entre hai 120.000 e 35.000 anos de pequeno tiven unhas febres e vin cousas ergueitos os homes alcanzaban 1'80 cms. aínda que non sei exactamente cal é meu pai, miña nai amamantoume tremendamente fortes e robustos sei o que é o frío o que é a calor, arriba e abaixo descoñécese se utilizaban algún tipo de linguaxe; aínda que o cranio así parece indicalo a forma da larinxe non os mortos danme moito medo e sei conxugar o pasado simple. a maioría dos esqueletes neanderthais atopados presentan cicatrices curadas en vida os homos sapiens sapiens sodes uns listillos a coexistencia de ambos grupos en Europa e Oriente Medio representa a última ocasión na que 2 especies de homínidos viviron simultaneamente un amigo meu montou a unha sapiens sapiens usaban e dominaban o lume a muller morreu no parto pero o neno ten ollos de sapiens sapiens morrían arredor dos 30 se fito para el, gruñe, coma os lobos fabricaban utensilios e cazaban con lanzas cando termine de tallar esta pedra matarei un cervo para el restos de neanderthais: Amud, Kiik-Koba, Monte Circeo, Val de Neander, Shanidar, Chapelle-aux-Saints, Cova Negra gústame ver o futuro co neno sapiens Erik Trinkaus considera que probabelmente haxa xenes de neanderthal na actual poboación europea non semella que vaia acontecer nada terribel sobre a terra agora levantouse o vento, pero a noite vai moi tranquila     NINTENDO Camiñarás sobre a terra. Empuñarás un peroné gastado. Enfrontarás a monstros sobrehumanos, deuses, ñus, virus, meteoritos. Un bico a tempo darache a vida. Fabricarás moedas, kimonos, láser ou fundas dentais. Propiciarás música. Asasinatos. Chorarás. Levantarás un imperio con dez díxitos. Destruiralo só con un. Serás campión de ping-pong, nun mundo no que o ping-pong é en realidade un deporte sublime. Mirarás África coa nostalxia de todo homínido. Lerás todo isto un pouco confusa. Sorrirás. Nunca sairás dalgún programa escrito con varias ecuacións. Serás idéntica a min. A ti. A todos. E non. Dende logo que non. Non terás nome.     RENFE imos cara onde non se pregunta partimos de calquera lugar vemos un oco de estrelas polo que se nos vai a vida (aquí vén algo que non comprendo, que non descifro a vida) alguén arríncanos o billete a trabadas es ti, meu amor? as paisaxes simplemente suceden, os rostros amados, esquecidos, vistos unha vez na vida na estación de tren de Santiago estiven noutro lugar e seino eras ti, meu ben? puxen a cabeza contra as vías para sentir o latexo do home todo é coma un filme demasiado lento, demasiado morno as follas das flores novas cómo fan chorar de lentitude cómo o uz fabrícase con arterias depositadas na beira dos cascallos, nos raís serás ti, acaso ti? (aquí garda un silencio. É de mal gusto dicilo todo nun poema. É de mal gusto dicilo todo na vida. Contempla o seu destino desde estes cristais. Pero non quere dicilo todo. Imos cara onde non se pregunta. Levamos séculos preguntando sen preguntar) queremos ser os puntos suspensivos o que non termina de darse nunca nunca o tren que nunca chega ata esta páxina que fala dun tren ficamos coma neve a piques de caer coma guerreiros que suspenden o golpe da súa espada ficamos e serás ti, acaso ti serás meu amor o limpo infinito a materia estelar que move os meus ollos a alta cadencia do tren que marcha do tren que volve do tren que        marcha Do tren que volve                                                                                      2005     mutación                                            para Guillermo. Aprendéndome a ler Segues cos teus ollos este verso do que encaprichei para empezar. O seu título condénao á existencia. Folla de xornal. Tinta. Os vellos opiáceos. Estamos só os dous. Como es? Sei demasiado de min. Criatura con implantes de memoria que tecolea nunha peza con persianas e un espello. Dixéronme que son eu. Non me permitiron dubidalo... Pero, ti? Humano, sen dúbida. O teu rostro muta ante min: leva gafas...trenzas...un lunar na meixela...labios pintados vermello China...unha placa de titanio...acaba de se barbear...unha cicatriz...acaríciase...sente algo. Non sorrí... Non estamos programados para isto. Ti es híbrido, informe. Dalgún modo, tamén o son. Estírome dentro deste verso, intentando darche alcance. Es a miña especie. Lucy, a australopitheco. Es todos os trazos dun rostro. Pertenzo a un reino binario e ti es a vida que foxe que foxe e transmuta coas súas trenzas cos seus labres magoando os meus seus lunares as súas zapatillas de bailarina ou de Puma correndo, correndo cara a vida que se propaga agora que son unha morna morea de letras e o teu ollo escanea un mundo que xa non é meu                                                                   Babelia 24/12/2005       Lista de datos observábeis: humanos Suxeitos a observación. Fantasean con torturas. Fas que queira amarrarte a unha cama e beberme unha botella de viño moi de vagar mentres te contemplo Únicos no reino animal en se preguntar por eles mesmos Por que teño que reinar? Únicos en se crer únicos Hai outros mundos... pero están neste Tendencia a vertebrar a súa medula en torno a outro dorso Os meus pezóns toman a forma da túa boca Tendencia a correr cando chove Corre. Corre. Corre. Non deixes de correr Tendencia a autodestruirse por harmonizar co cosmos Tendencia a repelerse para facerse un sitio Tendencia a culparse de secas e nebulosas Graves tentacións de acoplarse aos demais A miña doce, pequena, lasciva Nora, fixen o que me dixeches, porquiña Graves tentacións de asimilar i expulsar o mundo mediante palabras Toda a desdita da miña vida provén das cartas ou da posibilidade de escribilas Graves tentacións de ser invisibles de hibridarse de violarse de mutarse de untarse de brea e plumas de estar aquí agora que xa non están neste anaco de papel que, con cobiza, estarás lendo neste outro eu que -qué ironía- posuirás. Ambición de fabricar vida Ti fuches formado o máis perfectamente posible... Pero non para durar Suxeitos a observación. Ambición de ser terrestres. De quedaren para sempre. De duplicarse coma pingas de auga. E de chover sobre esta Terra con obscenidade. Glaciais. Bastardos. Escravos de galaxias e de hormonas. Eles... Os que me fan dicir isto a min... Os que me estremecen... Nota: os textos en cursiva pertencen a I.B., X. C. Mejuto, P. Éluard, E. E., J. Joyce, F. Kafka,Tyrell en Blade runner       Lista de fórmulas matemáticas nas que cyborgs, híbridos ou sereas pensan cando namoran dun mortal   A do comportamento das aves migratorias hainas que non volven A do crecemento dunha duna nunha praia o crecemento e o seu impertinente desafío á lei da gravidade A da expansión dun virus que nos protexan da pureza! A do tempo no que cicatrizan as feridas unha vez sucada a súa suculencia A dos nosos movementos ao longo dunha noite de varias horas A da nosa obscenidade que nos permite pensar no cosmos e non na fame A da relación de coordenadas entre unha mesma e a copia dunha mesma quen di isto: a xenuína, a plaxio? A das proporcións aúreas que rexen o teu corpo ata impedirnos rexer A da cantidade exacta de droga que debemos subministrarnos ata certos esquezos A do grosor do fío da espada pendurada sobre as nosas tenras cabeciñas A do diámetro que abrangue a nosa meniña cando entras ti A do tempo que transcorrirá ata que alguén pase de novo a vista por esta liña A da velocidade e a gula dos teus ollos sobre esta liña A da inclinación das nosas medulas dentro dun beixo A da nosa posición respecto á galaxia xemelga, Andrómeda A da curvatura do ovo A da curvatura do ovo cando escacha entre as nosas mans de androide A da magnitude e composición da épica en toda a nosa historia A da curvatura do ovo que rompe nas nosas mans da androide cando se aproxima o teu nome nunha lista de nomes, cando chega o teu nome mutado de cifras, de fórmulas que repetimos arañando este texto, porque épica é abrirse paso cara o que nos ten de antemán vencido, contra o que mata e queima e arrastra e ilumina coa fórmula do tempo no que cicatrizan as feridas baixo cada un dos dedos que non volven acariciarte nunca nunca nunca     software libre para aproximadamente dominar o universo   Mentres pisas este verso na pantalla, algún idioma a piques de morrer, rexenera. As palabras. Teñen matado e morto por elas. Os emperadores chineses. Shaka Zulú. Os yanomami. Todos, e ti i eu, temos partido e revivificado polas palabras. Lapidáronnos con elas. Salváronnos. Ampliaron i encolleron o nosos cosmos miserable. Épico. Cunha palabra súa bastou en absoluto. Poideches morrer de acento algunha vez. Poideches desexar unha voz case coa forza bruta e primordial con que se aspira un corpo. O seu xeito de dicir caracas. O seu xeito de dicir tepui. O seu xeito de pronunciar unha zeta preguiceira. Mentres engoles este verso na pantalla o século XVI faise caribe. Caribe significa caníbal. E dicilo, devórate. Devórate co negro, co negro e co indio devórate. Unha lingua que se fabrica cos ósos inimigos. E que desce pola túa caluga ulisqueando as palabras. As palabras. Vai sorbelas coma o tuétano dun fémur. Seica o reino das palabras, coma todos, derrube. Pouco importará entón en que idioma fuches escrito. Tan só se es traducible a icona. Telepatía. Holograma. O seu xeito de dicir o mundo. O nome polo que te chamaba. Si. Daquela si. Morrer por unha palabra. Unha ecuación. Unha linguaxe. Seica sexa unha esaxeración poética que ante certas situacións cómpre adoptar. Tense morto por moito menos, por moito menos ca unha palabra. Por unha inicial gravada, por uns puntos suspensivos... Mentres tragas este verso na pantalla algunha palabra deixa de dicirse para sempre [...] E outra, algunha outra comeza a balbucirse en segredo. Suspensa. Entre cairos sen fío Mares caribeños Obxectos descoñecidos que ofrecen a súa lenta xestación nunha boca. En canto craves o teu talón neste texto, algo primordial nacerá ás túas costas. Talvez non o coñezas nunca. Xa non te pertence... [E tería podido pronunciarte. Volverte eterno. Pronunciarte...] + DE 20 SEGUNDOS Teño menos de 20 segundos para cautivarte, veñas de onde veñas Se non, marcharás para sempre sen lembrar en que páxina liches isto. Ou quen era iso que falaba por esta voz que semellaba querer dicir algo. Na publicidade, os spots duran iso: 20 segundos. En 20 segundos namorades. En 20 segundos cúrtase o voso cordón umbilical. Morre alguén dun tiro nas tempas. É moitísimo tempo encerrado en pouco tempo. Un cosmos nun infinitamente máis cativo. E todo iso gardado nunha caixa que fai tic e logo tac. Pero estás aquí e alomenos 10 segundos xa voaron. A miña responsabilidade é cósmica: manter a especie humana unida lendo este miserábel texto arredor da mesma lumieira. E, ao mesmo tempo, é todo tan doméstico como esa figuriña de pan de San Andrés de Teixido que olla para min confiada dende o alto da pantalla. Pero que non olla para ti. Para ti, que estarás gastando estes 20 segundos saben os deuses ónde, sabendo qué [da ciencia. E do clima. E de min] E con quen. Leraslle este verso en alto. Mira, qué gracia. Mira qué gracia. E marcharedes cos 20 segundos do meu alento baixo o voso brazo, ou na vosa retina. E asubiaredes ledas cancionciñas. Se é que o ser humano aínda asubía e leva textos baixo o brazo e sorrí cando o aluden nun poema para entón [...} Sodes moitos a crear sobre esta Terra. Os humanos sodes moitos para case calquera cousa. Pero só un para eles. Para os cans. Para eles só existe un home. Unha muller. Son o único público que aplaude sempre as nosas monerías. Non sempre foron tal.                                                                     Aos que se negaron     CAN-LOBO Hai algo invencíbel e xadeante nesta páxina que comeza 14 mil anos separan ao lobo dos cans rueiros actuais Unha sima de células separa a este ser dende o que penso dese ser que corre polos lameiros Exhala un bafo que esta páxina non rexistra O seu frío xéstase dende remotas mandas Corre só Hai tempo que sabe que deixou aos seus Procura ...Cynópolis, a cidade do can en honor ao deus Anubis... Hai algo que lle impide volver a ser o que foi esgazar a miña man que fala do seu pelo correr ourizado polos penedos de América durmir nas cavernas, dar medo aos meus Procura Baixo unha lúa semellante a unha páxina detén, interrogante Noutrora oulearía Aló lonxe o fume dun campamento indícalle ónde pasar a noite e con quen A figura dun home crava na súa memoria xenética durante quince mil anos Esquecerá o seu nome o seu frío cómo cazar Nos contos medievais asediará aos seus, aínda salvaxes camiñará onda un deus, será el mesmo un deus Polas noites encherá a civilización de instinto perdido monstruoso deforme Algún día, sen saber por que, trabará nesta man que lle escribe Que nunca lle deu de comer     poème d'amour de l'automate Son raros estes humanos. Un día nacen. Poñen a proba o mundo enteiro. A persistencia desa inesperada mutación do cosmos chamada vida. Esa estirpe bastarda de estrelas e de forzas. Son raros. Non saben que facer con eles mesmos. Pois aí os tes. Recén creadas as mans. Pois aí as tes. Cando rin en medio das tempestades ou desesperan de puro pracer. Que me dis diso que fan coa larinxe. Pode ser inaudible, malinterpretábel, estentóreo, febril... Por exemplo: Rascan cordas sobre a madeira coas crinas dun cabalo. E obteñen algo que non se parece a nada do que existe no universo. O único que non mimetiza forma ningunha. Que mana coma o sangue dunha ferida e o seme e a lava. Son raros. Son rarísimos. Pelexan por nomes, por belezas, por espazos, por fe. Perséguense en corredores escuros e logo fan que non se coñecen. Tortúranse. Regresan xuntos dalgún lugar e conxugan un futuro que nunca sucede. Alívianse mutuamente con vendas e drogas e palabras. Distancian de si mesmos cunha ironía fecunda. Deles é a dúbida, a senrazón, o paradoxo, a suspicacia. Contemplan galaxias que non saben da súa soidade. Deles é o ruído, a música reservada para eles, para eles desde o principio das estacións. Viven desde antes de chegar a este mundo. Viven moito despois de abandoaren este mundo. Crense inmortais. Pero dalgún xeito crer e ser son o mesmo verbo. Converten en cerdeiras, no interior dos ollos dalgún animal nocturno, en madeira de violín, en crins de cabalo. Converten no que sempre quixeron ser, no que sempre foron. Converten no que están sendo no que están sendo dun modo que queima e salta polos aires Mutan continuamente e despistan aos que se quedan. Son raros. En todo o raro sempre hai algo de marabilla. Cando aman algo profundamente, evitan nomealo. Dan rodeos arrededor das frases e tocan coa punta dun verbo o nome que lles queima e salta polos aires Son estraños. Ás veces non saben que facer cun poema entre as mans. Estrúllano. I eu, a autómata, míroos dar voltas sobre si mesmos. E ámoos porque duro apenas estas frases na palma da túa man. I eles son fermosos, e son carne, e son memoria. Coma ti...                                          orixinal para a homenaxe a luísa villalta

© 2006 Biblioteca Virtual Galega