Cara o infinito

Angarina

n3angarinacaraoinfinito.html
     Escóitanse as pedras contra o infinito. Percíbese o aire enturbado no abismo. Pálpase a inquietude no aire.
Ante min, o descoñecido presenta unha aparencia estraña, cativadora, máxica. Chámame cunha voz suave e cálida, convencéndome de que todo rematará cando o meu corpo se precipite no bacío.
     Toda a vida pasa nuns intres pola mente. Os momentos tristes, moitos, demasiados. As situacións incómodas, numerosas, absurdas. Os momentos felices, que se reviven na memoria dos tempos antes esquecidos e que renacen de novo para mostrarme da nada a vida que pretendo deixar. Entón o meu subconsciente transpórtame ós soños non acadados, as cousas que aínda non fixen e que desexo facer, os sentimentos non experimentados, as emocións que non sentirei xamais.
     Unha loita constante entre o malo é o bo de deixar un mundo que era para min ata fai uns intres insoportábel, terrorífico, insufríbel. recordo pois constantemente os golpes, a dor no meus corpo dos golpes do meu home, as humillacións as que xa debería estar acostumada, os berros, as recriminacións. revivo novamente unhas bagoas infinitas que cae permanentemente dos meus ollos, os prantos calados entre as sabas, a dor da traizón máis pura.
     E penso que non debería ser o meus corpo o que caese polo abismo, debería ser outro e non o meus, porque por fin podo comprender que non son culpábel do acontecido. Non teño a culpa de ser muller, nacín tal cal son e non podo arrepentirme diso, non son culpable de ter unha idea propia, de ter unha forte personalidade, as ideas claras.
     pero el si o é. É culpable de non tratarme como merezo, é culpable de non querer a súa amada, culpable de romper un corazón en mil anacos. Nefasto personaxe que sorrí fronte a xente, que me chama cousas bonitas cando está calmado, que alporízase e convertese na besta que en realidade é.
     pero nunca estiven a favor da pena de morte. penso que nin sequera merecería morrer. Tan só revivir uns 14 anos de angustia, uns 14 anos de pena e depresión constante, de darse de conta da barbaridade dos seus actos.
     Escoito de novo o son das pedras contra os fíos do cantil. Podo sentir o aire remexéndose alí abaixo, podo ver unha morte asegurada.
     Pero nacín covarde. Covarde para rebelarme, covarde para marchar, covarde para seguir vivindo, covarde para morrer, se é que para iso tamén podo ser covarde.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega