Visualizar colaboración

     Escuro, todo escuro. A escuridade sempre nos provoca medo e inseguridade ante unha situación de soidade. Agochamonos dentro de nós mesmos mentres os nosos ollos ven todo negro. É arrepiante. A escuridade atrapate, debuxa formas diante da túa cara e rise de ti. Ole o teu medo e transformao nun bo alimento para ela; úsate de merenda. A escuridade é agobiante, indesexable e perigosa. Nin sequera estando acompañado líbraste da súa crueldade. Eu descunbrinno un día de inverno, na miña casa.
     Era de noite. Habia máis de cinco horas que chegara da facultade, ceara, vira a tele e me deitara. Espertei despois de levar un bo rato a durmir, levanteime, e dirixinme a coller un vaso de auga. A casa estaba ás escuras, acerqueime ata a cociña e prendín a luz. Nela había unha mesa á esquerda, un moble de pineiro á dereita e, ó fondo, o vertedoiro, a cociña e o frigorífico. Os meus ollos tardaron un bo anaco en acostumarse á claridade da habitación pero, cando o fixeron, tranquilamente, dirixinme á billa.
     Despois de beber un bo vaso de auga, collín unha mazá e sentei á mesa. Era unha preciosa mesa redonda, que me regalaran meus pais polo meu aniversario, para poñer no novo piso e, a duras penas, puidera metela na casa. As miñas compañeiras de piso non lles gustaba nada e dicían que era moi "hortera". Sentei nunha das cadeiras apartando antes uns dicionarios que deixara alí pola tarde.
     Xa levaba a mitade da mazá comida cando un pequeno asubío percorreu os meus ouvidos. Erguín a vista e, sen eu facer nada, foise a luz. Quedei alí, inmóbil, agardando coma unha parva a que volvese. Estiven alí sentada, coa mazá nunha man e o coitelo na outra, un bo anaco. Ó final, cansa de esperar, levanteime. A escuridade era absoluta. Non se podía ver ningunha luz da casa. As contras estaban pechadas e non se vía o resplandor da farola que hai enfronte dela.
     Fun ás apalpadas ata o que eu cría que era o corredor. Pareceume atopar a porta da habitación dunha das miñas compañeiras pero, era inútil entrar nela xa que non estaba na casa esa noite. Sabía que a porta da miña habitación era a seguinte, así que seguín avanzando. Cando cheguei, entrei nela, pero ó facelo decateime de que estaba outra vez na cociña, de volta no punto de partida, e a luz non volvía. Dei unhas poucas voltas máis, pero sempre acababa no mesmo sitio. Entón comecei a sentirme agobiada, tiña medo e seguía sen ver nada. Diante de min só se observaba a penumbra da cociña e, para colmo, sen unha soa vela na casa. Estiven un bo anaco na mesma posición, de pé, a carón do frigorífico tremendo de desesperación. Cando estaba decidida a pegar un berro, pensei en tentalo de novo. Despraceime pola vivenda, na última expedición que estaba disposta a facer e atopei a miña cama. Metinme nela e tapeime coas sabanas. Tremía co medo e estaba farta de tanta cor negra. Non sabía qué facer. Vía o mesmo cos ollos abertos que con eles pechados, agás esas siluetas que se reflexaban ás veces na escuridade e poñíanme os pelos de punta.
     Agora estou segura. A escuridade é perigosa, faite delirar e desesperas. Esta noite non apagues a luz, ten unha lanterna preparada ou senón, o inmenso abismo do descoñecido atraparate e farache o seus preso. Pénsao.