1.- 6´30 h. da mañá. Deus, pídoche
por favor, polo que máis queiras, que me estoure o corazón, que se me
pare, Deus, que me suba a febre ata tolear, ata me derreter os miolos.
Que deixe de respirar, Deus... Direille que... que me doe o estómago,
que me debeu sentar mal a cea de onte, que... Non, iso non, dirame que
xa era visto, que nin unha tortilla sei facer, que ata é un milagre
estarmos aínda vivos, despois de engulir durante anos os meus merdentos
pratos. Dirá iso, merdentos, ou se cadra putos... Despois, lembrará
aquel famoso día en que se me esqueceu botarlle o sal ás fabas e
estaban tan noxentas que non "había dios que as comese", e
nomeará a miña nai, "xa ela era igual, que só movía o cu se o
teu pai lle daba un par de hostias"... Case son as sete, Deus, non
queda case tempo. Paralisa estas mans, seca o sangue das pernas, fai
algo rápido, Deus... Anúlame a consciencia...
2.-
10´30 h. da mañá. Malia todo, estas son, case sempre, as mellores
horas do día. Apráceme o silenzo da casa. O silenzo e esa sensación
de liberdade que sinto cando podo libremente estomballarme no sofá ou
meterme na auga quente da bañeira ou decidir se recoller ou non
recoller o pelo, poño por caso... De cando en vez, prendo a radio,
aínda que procuro non sintonizar música porque calquera canción, sexa
cal sexa, me fai chorar. Hoxe, con todo, asentóuseme a anguria na boca
do estómago e levo toda a mañá vomitando. EL esqueceu traer da compra
o café e non sei se teño que baixar á tenda ou non. Se baixo, EL
dirá que aproveito calquera escusa para saír da casa e ver o tendeiro.
Preguntarame se lle deixei apalparme as tetas e me ferirá toda a tarde
con... co de sempre "tampouco eu tiven que che rogar moito para
meterme na cama contigo", "levas nas veas o sangue das putas e
como as cabras tiras ao monte","¿seica non che chega foder
comigo, eh, seica non che chego eu?". Pero se non hai café na
sobremesa... repetirá "inútil" tantas veces como pratos
escache e seguirá berrando que se non fose por EL, que llo debo todo,
que nada teño de meu... mentres recollo de xeonllos os anacos da louza
e os restos da comida. Eu axeonllada, mentres as súa man viola as
miñas nádegas.
3.-
12´30 h. da mañá. Normalmente chama ás doce. Comproba que estou
na casa. Chama dende o traballo á hora do café. Ás doce, aínda que
onte soou o teléfono ás once e dez e antronte ás once menos cuarto.
Pero colgaron. E mesmo hai días que chama dúas veces ou tres. Comproba
que sigo aquí, na casa. Son as doce e media e EL chama normalmente ás
doce, dende o café. A anguria quere asentarse agora na tempa dereita,
case enriba do ollo. Porque hoxe, sobre as doce, chamou Rita, a miña
curmá, e estivo case dous minutos falando e seguiría se non lle tivese
dito que xa a chamaría eu noutro momento, que tiña a tixola no lume,
que estaba ben, coma sempre... que non choraba, non, que tiña o nariz
taponado por mor do catarro... Xusto ás doce chamou Rita, e xa son as
doce e media. É capaz de abandonar o traballo e vir ata aquí, é capaz
de arrincar o teléfono como me prometeu... Arrincalo... non estaría
mal arrincar o teléfono. Tería un cable de conexión menos con EL.
4.- 4´30
h. da tarde. Estaba nervioso, está nervioso porque sospeita que o
han botar axiña do traballo. Os nervios amontóanselle no puño que non
para de bater contra a mesa. Escachou un vaso, derramouse o viño.
"Sempre caldo. Pois eu traio cartos de abondo, ¿onde é que van?,
¿que fas cos meus cartos?". Tirou ao chan todos os caixóns da
casa na procura de pastillas. Di que tomo a píldora para poder follar
con quen queira sen medo a quedar preñada. Ergueume a saia, rachou a
braga e cheirou nela un olor a seme inexistente. Frotou a miña cara
borrando unha maquillaxe paranoica. Lambeu coa súa lingua os meus
beizos saboreando unha pintura só por EL imaxinada. Non puiden reprimir
a arcada e corrín para vomitar o noxo. Tirei da cadea. "¿Non
estarás preñada?".
5.- 7´30
h. da tarde. Collida do seu brazo, paséame por rúas e por prazas.
Acostumo a contar as lousas, as raias, o número de chicles, as manchas...
Non miro a ninguén. Respiro profundamente, concéntrome, non debo
poñerme colorada. A miña timidez terá que amosarse doutro xeito.
Saudarei friamente o veciño do segundo. Se EL ve rubias as miñas
meixelas suporá que ese home é quen me deixou preñada, aínda que non
queira comprobar na primeira farmacia que os vómitos proviñan esa
tarde da alma, onde se asentou a anguria mentres EL adormecía no meu
colo.
6.- 9´30
h. da noite. EL fálame do puta que é a vida, do coche que fai un
ruído así, dos mamóns que o desangran no traballo, dos soños que non
é quen de soñar, por imposibles. EL fálame e pídeme perdón por ser
tan brusco, "xa sabes como son, un animal. Se sabes que te quero,
ruliña, que non aturaría volver do chollo e non verte. Pélame a
laranxa, anda". E comenta a sorte que tiven, que outros andan ás
putas e beben e están no bar xogando a tarde e EL non, sempre comigo.
Que outros mallan nas mulleres e EL non, que me ten como a raíña que
son, que son a súa raíña. Que vivo de puta madre, sen ter que
traballar, que outras andan a fregar portais e a limpar a merda doutros.
E lémbrame o que custou o abrigo que me mercou, "puta que o pariu,
que valeu medio soldo, a suor de cento vinte horas de traballo". E
comenta que o meu problema é que son inocente de máis, moi burriña e
pouco cariñosa, que a un home así había que poñerlle un altar ou o
nome dunha rúa... E eu concéntrome de novo. Respiro profundamente para
esmagar a arcada que nace, desta volta, no propio corazón. Non podo
vomitar agora. Agora non.
7.-
11 da noite. Deixei de ler pola noite á semana de estarmos casados.
"Apaga a luz, que non dou durmido. Nesta casa hai alguén que
traballa coma un cabrón e se ten que levantar cedo. Apaga a luz".
Deixei de xemer mentres facía o amor ás dúas semanas de estarmos
casados. "Mira que es ben puta", dicíame, e o pracer
imaxinario esvaeuse da miña mente para sempre. Agora, nin sequera teño
que morder a lingua para esmagar a protesta cando EL me esixe probas de
amor. "Se me queres...", "es a miña muller...",
"se non o fago contigo, con quen queres que o faga, me cago en
diola, ou prefires que vaia ás putas...?". Con todo, non sei
aínda a medida exacta que debería ter o meu sorriso, nin a intensidade
do "si" , nin o ritmo do meu acatamento. Non sei evitar o
"seica estás quente", "férveche a cona, eh?", pero
tampouco o "son o teu home, hostia, o que che dá comer, hostia, e
o único que che pido é que me contentes un pouco. Teño dereito,
hostia". A primeira vez que me decatei, asusteime, pero agora dou
gracias a dios porque non sinto a latexar do corazón nin lembro, a esas
horas, nunca, o meu nome.
8.- 1 da
madrugada. A modo, silenciosa como a sombra que é a miña propia
existencia, retiro as sabas e érgome do leito. Vou cara á cociña sen
prender as luces. Non facer ruído. E vou así espida, como quere EL que
me deite, espida. O roce da bata podería interromper este tempo en que
me volvo sentir libre e miro pola fiestra e fumo un cigarro do seu
paquete de tabaco e penso... Esa teima miña dende hai uns anos de
preguntarme como era eu antes. Esfórzome, xúroo, por achar nesta
memoria adormecida a imaxe de min mesma, antes. Pero non podo. Non me
acordo. EL ten razón, son burra de máis, quéixome de vicio, outros
andan ás putas e volven borrachos e mallan nas súas mulleres e limpan
a merda doutros. E mira o abrigo que me mercou... E teño un piso e un
coche e lévame de vacacións á praia. E fala, que outros ni falan. E
ata o domingo fai a comida, paella, que a fai coa receita da súa nai...
E as veciñas din que é bo mozo e que qué home máis agradable e que
qué sorte tiven, e é bastante limpo, que non cuspe no chan e mete os
calzóns EL á lavadora e... e aínda menos mal que non teño fillos.
9.- 6´30
h. da mañá. Deus, pídoche por favor, polo que máis queiras, que
me estoure o corazón, que se me pare, Deus, que me suba a febre ata
tolear, ata me derreter os miolos. Que deixe de respirar, Deus...
Direille que... que me doe o estómago, que me debeu sentar mal a cea de
onte, que... Non, iso non, dirame que xa era visto, que nin unha
tortilla sei facer, que ata é un milagre estarmos aínda vivos, despois
de engulir durante anos os meus merdentos pratos. Dirá iso, merdentos,
ou se cadra putos... Despois, lembrará aquel famoso día en que se me
esqueceu botarlle o sal ás fabas e estaban tan noxentas que non
"había dios que as comese", e nomeará a miña nai, "xa
ela era igual, que só movía o cu se o teu pai lle daba un par de
hostias"... Case son as sete, Deus, non queda case tempo. Paralisa
estas mans, seca o sangue das pernas, fai algo rápido, Deus... Anúlame
a consciencia...
|
Ourense, 25 de
Novembro de 2004 |
|
BVG
Voltar atrás
