Ben podería
ser hoxe unha balada triste o aloumiño dunha noite á que lle
arrincaron en moi vermello as lúas. Apenas me aprenderon co xiz no
encerado triste das aulas cadradas e frías da escola que é a vida se
é fútil estragar papel comunicando unha ausencia, talmente un
escolante que encomeza cos pantalóns curtos dos primeiros anos,
tampouco sei que só é preciso darche entregue a diapasón dunha ollada
e non co brazo esforzado montes de verbas (que chegar a deixar na
pronuncia o seu significado). Agora toca vivir a noite como tamén toca
por veces (as menos) o día e resoarán ao longo de noites e días as
túas bágoas de metal sequera vomitadas dende o estómago máis
primeiro de min sobre os papeis desta carta, escribindo de seu as follas
do que aquí empeza. Non teño tempo a describir. Xa non.
E son as bágoas túas contra do río morto
dalgunha aldea perdida ou tamén agochada con medo no tempo. Entendes ao
fin por que che que repetía, non sei se Vigo posuía ou non luz no
intre en que eramos proxecto do que somos, que a aldea tamén chora? E
agora, dispénsame, digo que eu son hoxe as bágoas túas contra de
certo río sen luz.
De seguro te inquirirás neste punto da miña
escrita, en saber como acaba a historia de Meder (a quen lle puxen eu de
nome Roi para ti ao ancho das miñas conversas) e a rosa vermella nacida
na campía. Porén o tempo chegará coa súa incansábel roda dentada e
o intre de falar non se evadirá das miñas palabras.
Abofé, como dicía, que a aldea ten medo. E é
porque sempre que urxías camiñando os seus camiños falaches de
Utopía e a terra cuspe e vomitaba decote o nome desta moza estraña
para a terra. E esto acontecera (e permíteme, aínda acontece) no
terreo, lonxe, nunha aldea, pois é que no teu maxín a Utopía é
encarnadiña e pura. Fermosa, dirías, tamén.
Así era ou é que desta ausencia da que falo
abrollaron estaleiros que nestes Ascón ou Vulcano ou Barreras de éter
levaron de ferruxe as letras dunha República (eu pecador sen calvarios
ao pescozo, grande pai da aldraxe humana) da que falabas, ou da que me
falaban por ti gorxas rachadas na linguaxe. E trago a ferruxe e a suor
dos estaleiros, e así das mulleres estaleiros (non adoezas, a túa suor
tamén con esa esencia deliciosa dun amencer de calquera día da semana)
e penso, penso dende o ventre daquelo que falta, coma un infante
inseguro coa plusvalía da inocencia arrebatada nun lugar de traballo e
de homes queimados. E alí, sobre do po e a ferruxe do pecado, sobre o
lombo espiñoso da verba (perdóenme... ou perdóame só ti a quen falo
finalmente) República. Digo que alí, no lombo da miña verba que
dicías ti, hai proletarios que non visten roupa branca e tenden ao
horizonte a man para amarralo. E que o abeiran á calor dun puño fecho
de mañá, e donos daquel anaco de ninguén afirman "eu". E
logo "eu" obreiro, e logo "eu" estudante, e logo
"eu" persoa. E logo? Logo "NÓS". Sempre nós.
E aínda non son incapaz de prometer polos teus
beizos o pequeno daqueles homes que non eran ignorantes nin individuos
sen ortografía, porque o pícaro que levan no sorriso (se queres) medra
moi dentro.
Agora sei que non me permites acudir á
lembranza porque a memoria é cousa dos derrotados, porén se eu puider
e me deixases, se non me amarrases a man esta de esgrimir aquel mar que
envía dornas do pasado ancoradas, eu lembraría e diría moi baixo, moi
pequeno, que nacían moi ben os salgueiros nos teus beizos humedecidos
coa sonoridade da verba esta xa prohibida.
Coido que non é nefasto escoitar o estertor
desto todo, aínda que deica che prouguer, ou mellor, deica o encallar
dos ósos da miña vontade nas últimas das liñas desta carta, non
saberás nada de Roi. Nada. Ou todo.
Non pido rachar a camisa de forza que é o
papel sendo sabedor de que é tan só cinguido ao código das olladas
caladas a postura nunca erótica de limitar os eidos hoxe eternos desta
ausencia. É de máis o que nos falta. E digo nosoutros porque non
existe un "ti" como si existen as verbas vedadas en
todo o salgado de Bernardino Graña. Porque el di corazón, mar, luz, e
mantas frías. E mantas frías sequera son por veces os teus ollos,
penso eu, e pensamos nosoutros se "eu" se nega a existir, e
digo que aínda me doen as mans e me ferve a mágoa por tentar recoller
sen triunfo as túas bagullas.
E incluso compañeira (agora si, ti
compañeira) somos ao igual que unha mañá, tamén de medo. E se o
pensamento me tivese sido ergueito en pedra gris de granito eu diría
que, compañeira de viaxe, seguimos a buscar irónica e incansablemente
á moza aquela que ten o valor de chamarse Utopía.
Tan só, xa entendes, é inquirírmonos no
camiño (de terra, cal ou cemento). E é tamén atopar no entre cello
roto dos labregos. Na man que aos mariñeiros lles estoupa en regos
de baldeiro, nos ollos opacos da avoa atade en moi negro á terra. No
xeonllo ferido dos homes de quebrar penedos e nos sectores da cabeza
aberta das mulleres feitas en xurelos ao longo das nosas rúas deste
Vigo que escoitamos cando ora.
Agora, coa licencia de quen se despide tan só
cun atalogo, déixame xa lembrar que petando a cada porta
preguntando por Utopía non demos sequera coa resposta de onde ficabamos
nós mesmos. E xa agora si, digo, República, digo estaleiro, e unha
paisaxe de picaflores ou voitres (xa non sei) erguer o ledo canto
do reencontro.
E sendo tan estraño que volvendo a atoparme
con esta vella amiga (que ambos soñamos longo tempo) non pronuncie todo
o inútil de "onde andas sol inmenso?" digo, xa podo, que o
Meder, que ti escoitabas como Roi e nunca chamei para min mesmo, vendo a
gota de chuvia sobre a rosa (aquela rosa sen decapitar que é tamén
unha metáfora de viño deste mundo que lle medra) bota a man ao chan
como ao horizonte traendo o puño así, tamén estaleiro el, pecho. El
venceu.
E non me percebe xa máis ninguén, neste intre
que tan só falo para nosoutros (xa que aquí non entra ningún ti)
aínda escoito aquel cantar de combate que vivimos nas festas:
"venceremos nós... algún día..."
E por suposto, o vello Meder que terma do
caxato bébedo dicindo: "VENCIMOS NÓS"
Mentres, trillo os meus pés co Meder ao meu
carón nos camiños da cidade (milleiros de veces sen cobertor nin pano
de secar as túas bágoas) e moi baldeiro eu, agardando o intre de el
ser vello.
|
Domingo 07 de agosto
4,57h |
|
BVG
Voltar atrás
