Visualizar colaboración

Parei a furgoneta á beira do camiño. Baixei do vehículo e abrín a porta traseira sen un nome que me xustificase ó tempo que borraba no po a ausencia que nos dividía, mentres recorría coa ollada as súas estragadas roupas e me detiña nas súas mans, agretadas polo sol e encollidas polo medo, e cun aceno os invitaba a baixar. O fedor a ouriños e suor que saía do interior da furgoneta devolveunos á realidade. Olláronse mutuamente coma se viñesen de descubrirse pero non romperon o mutismo non pactado. Pola miña banda, eu tampouco non falei. Así estaba acordado. Con unha ou dúas viaxes á semana teño bastante. Pero non sempre atopo mozos que vallan. E así non me pagan. Estes debían levar toda a noite roldando polo monte. Aínda que eu non os vira antes. Pero polo que oíra falar ós outros, que eran dous si o sabía. Só era cuestión de tempo. Ás veces demorabámonos un pouco por iso da vixilancia. Pero o Afonso incorporárase do seu descanso esa mesma semana e con el non había problema. Sempre tiña algún outro lugar no que perder a ollada, sobre todo se entre eles viñan mulleres ou nenos. Entón era máis doado. O Afonso organizaba a patrulla para atender ós máis debilitados, deste xeito sempre fuxía algún. Habitualmente eu non recollía máis de dous. Era moi importante que puidesen aguantar un pouco máis. Ás veces tres ou catro días era suficiente. Eu só son un dos enlaces. Un simple intermediario. Hai algún tempo que quedei sen traballo e só me queda a furgoneta. Cando baixaron, a luz da mañá sorprendeume coa agochada ollada de dous mozos que a penas abandonaran a adolescencia. Si, unha das cousas máis importantes era non falar. En realidade eu case non lles vía a cara. Por suposto á maioría non os recoñecería se os vise outra vez. Isto foi unha excepción, si señor. Que non sei por que se escarallou a furgoneta. Non, non o sei. Mira que a coido. É a miña vida, coma quen di. O caso é que me deixou tirado. E xusto no medio da nada. Porque non había ser vivente en varios quilómetros. Case nunca comezamos e rematamos a mesma viaxe. Nos dous ou tres días que soe durar cambiámolos varias veces de vehículo. Así é máis seguro. Tíñame que pasar a min. A avaría íame atrasar, perdería o enlace e esta vez tería que rematar eu a viaxe. Preferiría non terlles visto a cara. Non, non é mágoa. Eu non teño a culpa desta merda de vida. Que lle imos facer. Cada quen ten que sacar a súa familia adiante. Eu mal, o que se di mal, penso que non fago. Nin ben tampouco. Pero, coma lle dixen, eu non son máis ca un elo da cadea. Coñezo ben o norte de África. Vivín alí moitos anos. Mesmo teño unha irmá que casou cun marroquí. E vive alá. Xa hai moito tempo que non sei dela. Cinco ou seis anos. Ten dous rapaces mozos, o Harún, coma o seu pai e o Amaro, coma o meu, de cando as miñas xemelgas, máis ou menos, que agora xa van ir ó instituto. Por elas me viñen. Porque quero que estudien aquí. Que collan os nosos costumes. Notei coma quentaba moito o motor. Así que tiven que parar de inmediato. Abrín o capó e vin como botaba algo de fume. Daquela fixen baixar ós dous mozos. Estaban coa cabeza gacha e non me fixei moito nos seus rostros. Pero parecéronme novos. Quizás novos de máis. E non, iso non, eu menores si que non levo. O proceso sempre é igual. Recollóos preto da fronteira, cando xa o xefe ten comprobado que alguén da súa familia vive aquí para pedir o rescate, e levóos por camiños rurais ata que me sae ó paso un novo enlace, e eu xa me retiro. Canto piden non sei. A min páganme entre 1 500 e 2 000 euros por viaxe. Pero eles deben sacar unha boa pasta. Xa levan moito tempo organizados. Coma lle dixen, eu nunca remato a ruta. Pero hoxe, hoxe tiven que facela. Bo, non enteira. Só ata o penúltimo tramo. Eles nunca che deixan que te achegues demasiado. A ver, que ía facer. Tiven que desviarme do camiño e andar un bo cacho ata estrada e esperar a que pasase un coche. Os mozos quedaron onde a furgoneta. Non. Onde ían ir. Non tiñan posibilidade de chegaren a ningures. Sabían que máis cedo ou máis tarde os volvería coller. E ademais xa estaban cansos. Un quilómetro máis ou menos. E logo a agardar. Non sei. Media hora ou así. Nada. O primeiro coche non levaba. Merda. Tíñame que pasar a min. Saquei o móbil do peto e acendino. Por se me chamaban. Mira que non levar auga na furgoneta. Porque de seguido me din conta. Non tiña chisco de auga. Por iso queceu o motor. Estaría picada a bomba. Que sei eu. Porque non tiña razón para quedarse sen auga. Máis de un cuarto de hora despois apareceu o camión. Ese home levaba de todo. Mesmo me deu unha garrafa de cinco litros. Agradecinllo moito e aínda botamos unha charla mentres fumabamos un cigarro. Que os camioneiros pasan moitos días sos. Desculpeime dicíndolle que tiña ó meu fillo agardándome e despedinme del. Cando cheguei onde a furgoneta xa case era mediodía e ía moita calor. Boteille case dous litros de auga e ordenei ós mozos que volvesen dentro. Durante a penas uns segundos cruzámonos as olladas. Sentinme moi incómodo. Mesmo cun certo abatemento. Agora iso non importa. O certo é que volvín ó camiño e soou o móbil. Era o xefe. Efectivamente, perdera o enlace e tiña que facer case todo o percorrido. Chegaría máis ou menos á noitiña. Chamei a Laura. Así é como se chama a miña muller. E díxenlle que non chegaría ata o día seguinte. Que dormiría en A. Que tivera que prolongar a viaxe porque o outro enlace estaba doente. Durante varios quilómetros non me crucei con ninguén. O tempo discorría coa monotonía da normalidade. Collín unha estrada comarcal e, case ás cinco da tarde, chegamos a unha gasolineira. Parei a furgoneta a un lado e entrei na tenda onde merquei uns bocadillos, auga e chocolate. Non era o habitual. Pero non sabía canto tempo levaban aqueles mozos sen comer. E aínda nos quedaba moito camiño. Volvín ó vehículo e, unha vez máis, desvieime cara ó monte. Conducín ata entrada a tarde e, cando xa albiscaba ó lonxe as primeiras casas de A., parei de novo, tirei o meu bocadillo e unha botella de auga da bolsa e ofrecinlles os mozos os que mercara para eles e mais o chocolate, ó tempo que lles indicaba que baixasen cun aceno seco e imperativo. Acertei a oír un agradecemento antes de darme a volta e arredarme da furgoneta o suficiente como para saberme só. Lembrei ás miñas xemelgas. Unhas mociñas. As dúas igualiñas á nai. Sempre tan mecosas e ledas. Retomamos a marcha cando principiaba a deitarse o sol sobre o leito indefinido do horizonte. Cando chegamos a A. acolleunos o silencio da noite. A furgoneta volvía quecer. Menos mal que xa estabamos no noso destino. Aparqueina na entrada de A. e apaguei as luces. De seguido apareceu un coche. Era un monovolume gris marengo. De paquete. Non, a matrícula non lla vin. Pero era de paquete. Seguro. Tipo Scenic ou Picasso, non me fixei na marca. Pero iso si, noviño do trinque. Tampouco non tiven moito tempo para fixarme en nada máis. De contado baixou o enlace. Non, non me falou. So acenou cara á parte traseira da furgoneta. Gastaba bigote. Un bigote espeso e algo desaliñado. E gafas escuras. Lembro o das gafas porque me sorprendeu que as levase sendo noite coma era. Agora que o penso, seguramente para que non o puidese recoñecer. Aínda que el sabía que eu era dos del. Por precaución, supoño. Non. Que máis quixera eu ca recoñecelo. Eu só me limitei a facer o traballo. Outra vez non puiden evitar un certo desasosego mentres ollaba de esguello como subían ó monovolume gris. Nunca me pasara con anterioridade. Pero pensei que tamén era a primeira vez que perdía o enlace. Que por iso estaba máis nervioso. Ou preocupado. Que sei eu. O caso é que nin se me puido pasar pola cabeza. Busquei un hostal preto e deixei a furgoneta aparcada co ánimo de levala ó taller ó día seguinte. Dinme unha ducha mentres me preparaban algo de cea e vin un pouco a tele. Sería cara á medianoite cando caín rendido na cama. Estaba esgotado. Non. Ela di que me chamou sobre a unha da madrugada. Pero eu no a oín. Cando collín o móbil serían sobre as dúas e media. Espertei de súpeto e o outro lado do teléfono devolveume a voz de Laura. Estaba alterada. Rogoume que volvera de seguido. Que a miña irmá viña de chamar moi preocupada. Había dous días que desapareceran os seus fillos. Tiña razóns para pensar que cruzaran a fronteira. Sen papeis. Sen cartos. Movidos pola adolescencia. Díxome que ultimamente Harún, o máis novo, tiña unhas ideas un tanto estrañas. Que dicía que o nome determina ás persoas e que por iso el tiña moitas inquietudes, a causa do seu nome, que quere dicir "camiño", e isto era o que o tiña asido á vida. E xustificaba a falta de iniciativa do seu irmán tamén polo seu nome, Amaro, que significa "escuro", e de aí o silencio deste último detido nun perfil inconcreto tralo alento do seu irmán, mentres preparaban a viaxe que se ía perder nos agochados soños do outro lado da fronteira?. Laura seguía a falar. Agora máis calmada. Pedíame unha resposta. Pero eu quedara sen palabras. Quedara sen voz. Só cunha imaxe. Só cunha ollada. Quedara só coa ollada. Coa ollada das miñas xemelgas nos rostros de Harún e Amaro mentres camiñaban desconcertados cara o monovolume gris marengo. Afogábame. Íaseme o sentido. Foi entón cando me acheguei á fiestra. Necesitaba respirar o aire da noite. Achegueime a fiestra e vin a miña furgoneta. Vencida á beira do camiño. Foi entón cando vin a miña furgoneta que morría nun pasado imperfecto.