Oh, extenso val paramés
magnánimo xigante no baleiro
dun libro nunca escrito.
Oh, anciáns cumios gastados
ollai-las vosas mans abarcar
a conca que espira no medo.
Quérote
por cánto enchiches meus ollos.
Ódiote
polo esquecemento en que te vin caer.
Sobre os teus fértiles campos
sobre lameiros e codesais
a bóveda celeste vete, afógate.
Sobre o teu berce de vida
o ar rancio emana desdicha
e a negra xeada lambe as túas feridas.
Sobre os teus ocultos castros
estendese a néboa amortecina
dun futuro nada incerto.
Quérote
polos aloumiños de amor ó oído
Ódiote
por acala-la voz por temor.
Onde os carballos extínguense
o pe dun novo piñeiral
un meniño chora.
Alí onde lle tocou nacer
negouse sempre a crecer
créndose ancián.
Alí xace moribundo
atado polas súas cadeas
ó pe de un novo piñeiral.
Quérote
por acollerme no teu silencio
Ódiote
por canto fante sufrir.
Unha bágoas de almas perdidas
recorre torrentes y ríos
pedindo clemencia á terra.
Estendese ata os teus confíns
chamando ás aves de antano
para velo extinguir.
E estas alzan o voo
para entrega-la misiva
de que O Páramo renaceu.
Quérote
porque sempre me retaches.
Ódiote
Porque eles déixanche o seu fedor.
Tras esperar moitas vidas
por fin choran alegrías
ó ver ó carballo xermolar.
A noite de insomnio derrubase
fúndese nos teus fondos camiños
co home tralo telón.
Quérote
por abrirme a mente á vida
Ódiote
porque lévote no meu corazón.
|
BVG
Voltar atrás
