Unha sombra nun banco da praza. Unha sombra que
é o legado dun ancián ó mundo. Unha sombra que é a sombra dunha
sombra, morta de esquecemento, que vivía no esquecemento, no seu
esquecemento, na desidia do conformismo a cada paso que deixou de dar na
súa absurda vida.
A vida
levouno a recluírse na Praza do Ar, no banco que daba á fonte, sempre
á esquerda. O seu cabelo abundante incrústase na súa fronte,
incrementando a sensación de vadío dos seus ollos verdes, circundados
por un velo pardo, que están permanentemente fixados nun punto inerte
da súa mente, dirixidos a ese eslavón da vida que rompera arrastrando
tódalas demais situacións ó abismo. Tal vez por esto, porque só ve o
pasado, leva as gafas nunha funda que sobresae do peto interior do seu
chaleco, ó carón dun reloxo de corda.
Aínda
conserva a costume de remanga-los pantalóns para evitar marca-los
xeonllos, costume que repetiu o día no que se sentou, tal vez para
nunca volver a estar de pe. Os brazos apóianse co peso da morte nas
coxas, sostendo coas mans o paraugas que nunca abría, alomenos, non
cando chove.
Tras trinta
e catro anos agardando a que alguén se sente ó seu carón, de aprender
a cala-los seus pensamentos, os seus ollos recobran vida. A lúa rela no
seu iris cristalizado pola morte. Acabouse o camiño, non puido soportar
seguir vendo os seus recordos esquecidos.
Cada día
séntome ó carón da sombra. Cheguei a chorar por el, aínda que non o
coñecía, pero sei que tamén era eu, era un eslavón máis da miña
cadea, enferruxado. Durante anos quixen que non se apagara a súa
sombra, que sexa parte do banco, da praza.
Agora que me
vexo vello e cansado, sinto medo. Un rapaz sentouse en riba da sombra,
ó meu carón, e indagou na miña mente coa súa mirada, na búsqueda da
cadea que rompera na miña vida. Pronto serei unha sombra para el, unha
sombra á dereita dun banco da Praza do Ar.
|