Visualizar colaboración

     Ó carón dun meandro, entre casas de pedra, mesta vexestación e silencio, naceu quen me trouxo ó mundo. Perdeu á súa nai no momento do parto: desque asomou a cabeza por primeira vez, xa levaba no seu corpo o estigma dos pagans. Aprendeu a sumar e a restar, nun colexio que loitaba por manterse en pé, e cando tocaba levantarse pra rezarlle ó altísimo, ela movía a boca en silencio, cantándolle cancions ás augas do meandro, que estaba a poucos metros da escola. As clases de matemáticas de pouco lle serviron, agás pra conta-las cinco vacas que permitían que ela e seu pai puidesen comer pan con aceite polas tardes, leite con pan polas mañás e ovos fritos pola noite. Miña nai xa era unha pagá, como dixen, no momento do parto; tíñalle máis cariño ás vacas que ós santos de madeira, e liscaba da igreza pra consulta- lo seu futuro coas augas do Miño: tiráballe pedras ó lonxe e logo calculaba a amplitude das ondas que a pedra marcaba na superficie; se as ondas eran grandes, miña nai voltaba leda á súa casa, despreocupada e esperanzada, pero se as ondas eran pequenas volvía con certo malestar no corpo e preguntáballe cousas incómodas ó meu avó: "¿e non enfermerán as vacas?". "¿Cando veñen a comprarno-lo leite?". O meu avó tranquilizabaa, pero naiciña liscaba da casa e volvía tirar pedras ó Miño, pra que éste lle respostase de novo.
     Nai non tiña amigas, porque alá abaixo, nas augas do Miño, había máis rapaces que rapazas; así que xogaba a escoita-lo ruido dos estalotes e imaxinaba figuras nas nubes. Aprendeu moi pronto a falar consigo mesma, a crear amigos imaxinarios. Se nacese nestes tempos, os psicólogos diagnosticaríanlle calqueira transtorno inexistente, mais como antes se soportaba mellor a soidade do que agora, miña nai levaba a súa esquizofrenia gardada no caletre, e só sacaba ós seus amigos cando se quedaba soa... ó carón do rumor das augas do meandro, co vento petando na súa face... alborotando o seu pelo curto e moreno. Cando nacín eu, miña nai delegou en min o coidado das voces que lle axudaran a soporta-la soidade, así que denantes de ser educado coma un cristián, xa levaba, por xenética herdanza, ás voces dun demo satírico-burlesco, que me aprendeu a sacar tallada positiva de tódolos pesares e amarguras, ás voces das augas do meandro, que me aprenderon a erosiona-la ignorancia —propia e allea— coa palabra , igual que as augas erosionan, con paciente esforzo, ás pedras do río. Tamén herdei a forza do vento dos meandros, que me obriga sempre a escoitar ás voces do pasado... para busca-las voces do futuro. Todo iso foi o que herdei da miña nai. Por iso, cando eu nacín, ela quedouse sen voces... e o que me transmitiu para soporta-la existencia, é o que perdeu para afronta-la súa; fíxose católica, e aprendéronlle a ter medo ás voces que bulen no noso interior, a temer á vida e a resignarse ante a evitable adversidade.
     É por iso polo que escribo, para recordarlle á miña nai as palabras das voces que posuía cando era nena, para soporta-la miña existencia e para recupera-la inocencia de quen me trouxo ó mundo. É un dobre exercico de exorcismo.