Sem título

Doentinha revolucionária

n2doentinhasemtitulo.html

Carapelas carbonizadas
numha carbalhiza.
Depauperio derradeiro
dos miolos.
A retina brincadeira
vê o que sente
e nom a realidade catastrófica
dos sucessos....
Dende a terraça tento
arrastrar-me até a superficie
do precipício de tia Pepi,
cosendo se atopava ela,
fios negros e azuis
introduzidos num
alfinete eterno e imutável.
Sons de greas,
atravessam os sinais de tráfego,
os burocráticos dos basureiros
escacham a rir
e velaí quando começa
a minha conta cara diante,
ou cara o accidente,
quem sabe.......
Levara-me a galopar
polo nivel freático das águas
corredoras e saíntes do cabo lila,
refugalhos ateigam os sumidoiros,
verter fluídos ao ar... .
Som ás 6 do solpor,
e embora fique na terraça
de Madame Courir,
intervalos curtos,
grandes mestres de órganos,
frágiles de termar.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega