Aquela
charla que lle viña dende a mesa que estaba a súas costas, xusto ó
fondo do local. Resultáballe, nun principio, mais interesante que
calquera outra nova que puidera ler na Voz de Galicia, o periódico que
tiña diante dos seus ollos. Aparte, do periódico, tiña diante del, un
xarro cunha fresca, loira e espumosa cervexa, "Estrela de
Galicia" e unha tapa, a medio consumir, de mexillóns á vinagreta,
especialidade da casa,. Deixou, por un anaco de tempo, a lectura daquela
aburrida noticia e concentrouse na interesante e peculiar conversa que
sostiñan as dúas voces naquela mesa. Reclinouse no respaldo da
cadeira. Agarrou o xarro que contiña a cervexa. acercouna ós beizos. E
tomou outro curto, pero fresco, grolo da mesma.
Aquelas
voces, calculaba el, parecíanlle corresponder a dúas mulleres duns
trinta ou cincuenta anos, respectivamente. Comunicábanse entre elas cun
ton pausado, pero con carácter. Parecía que?estivéranse pasando
incidencias "dalgún" raro traballo. En vez de estar
rexoubando sobre as novas da prensa rosa da actualidade, (como sóese
facer nas cafeterías). Notou tamén que en todo intre da mesma
mantiveron o ton moderado de voz, era? como si se sentiran soas no
local. Mirou o seu redor e puido contar a trece clientes, incluíndose
el e mailas dúas voces misteriosas.
Na parede
frontal de onde estaba situado el, colocarase a xeito de enfeite, un
espello tallado co que parecía unha lumeirada con xente bailando no seu
redor. Curiosamente ese espello, reflectía o lugar de onde proviñan as
voces. O único que se podía ver, polo espello, era una difundida e
sinuosa columna de fume gris. Proveniente dalgún cigarriño que estaba
fumando algunha delas e que tiña un forte cheiro a? flores. O biombo
de madeira que estaba posto éntrelas dúas mesas, ornamentado na súa
parte superior con plantas naturais, impedíalle ver mais alá. Por
moito que estirara o pescozo ou cambiara de posto na súa cadeira.
Volveu a
posición de lector pasivo. Non mostrou interese algún por ningunha
nova en especial daquel diario. Pasou unha derradeira ollada as noticias
do día e... "Beckamp" pasou a segundo plano. Un atentado, non
sabia onde, era nova de case tódolos días. A reforma estudiantil, xa a
leria logo. O de Beloki, fora unha verdadeira bagoa Na aquela posición,
pensou el, podería agudizar o seu sentido auditivo e xogar ó despiste.
Sen que aquelas voces déranse conta de que eran oídas.
—"Hoxe
en día é moi, pero moi, difícil encontrar xente que poida ou queira
substituírnos", "Aparte de que, non están axeitadas para
estas esixencias non teñen interese por nada", "Todos e todas
pensan que isto é un xogo","Que non se require
ensino","Que só e chegar e vendelo producto","Non
queren ter responsabilidades ningunha" Dicía a voz, da persoa,
mais nova.
—Pero, vólvote a preguntar. ¿Fíxeche todo-lo que estaba no
"planning" de recrutamento? ¿Foite alguén ás reunións?
¿Foron os recomendados? ¿Qué me dis deles? ¿E con os familiares?
¿Tiveches algún probl??
—Basta xa? queres. Non me tortures de novo con estas preguntas xa
contestadas. Sabes ben que con os familiares non temos ningún problema.
Eles criáronse neste ambiente. Aparte de que, xa nos coñecen, a súa
iniciación é más doada.
—Pois "Haberá que atopar algunha outra solución".
"Próbaste nas discotecas, nos clubs deportivos, en? mira ti por
onde, por Internet"
—¿Internet dis? Pero ¿Ti estás ben da cachola? ¿Cómo se te ocorre
"modernizarte" tanto? A ese terreo non podemos nin debemos
chegar. ¡¡¡Esquécete de Internet!!! ¿Queres?. Aporta outras
solucións. Non as deixes só a min.
—"É que? como agora está de moda e case tódolos mozos o
teñen" Eu crin que? teremos que facer "iso" ou?
teremos, anque non quixera, acudir ó? "Xefe". Oíulle dicir
a outra voz.
Aquela palabra, "Xefe",
pareceulle que fora dita con moito coidado, diría el? con sumo
respecto. Estaba oíndo as queixas de dúas persoas que non lles estaba
a saír nada ben o traballo que tiñan entre as mans. Podía deducir que
o "choio" ó que se referían non era nada bo. Tiñan medo co
"Xefe" puidera tomar accións contra as dúas. Se era o que
estaba a pensar. Todo o que lles viñera, en mala sorte, viríalles ben.
A conversa tivo un pequeno, pero para el
foi un longuísimo, receso. Non escoitaba o más leve son. Tan só o
penetrante cheirume daquel cigarriño chegáballe a seus contornos.
¡Agora percibía, ca súa napia, un forte e inconfundible cheiro a?
lilas! ¿Que raro? ¿Un cigarro con ese cheiro? Pensou el. Provocoulle
erguerse. Darse a reviravolta e ve-lo físico daquelas voces. Estaba xa
a punto de facelo cando a conversa comezou de novo, premiando así o seu
acto de paciencia.
—A ver, a ver. Poñamos orde e
tranquilidade nos nosos actos. Formulémonos as preguntas bases, para
coñecer onde está o noso erro. A primeira ¿Cándo foi o derradeiro
recrutamento público? A segunda ¿Cantos recrutas fannos falta? E a
terceira, por poñer algunha mais, ¿Qué porcentaxe de éxito teremos?
Escoitoulle dicir a voz de maior idade.
—¿Errar? ¿Dis errar? Eu véñocho dicindo vai moito tempo. ¡¡¡Non
nos estamos actualizando!!! E ¡¡¡Nos está collendo o cuxo!!! ¿E...
Agora que queres? ¿Qué che conteste as "túas" preguntas?
Pois aí vou. Vai, ni mais ni menos que, cincuenta e tres anos do
derradeiro recrutamento. E lémbrome moi ben xa que? fun eu unha desas
recrutadas. E mira ti que casualidade, hoxe cúmprense eses anos.
¡¡¡Ti deberías de lembrarte tamén, xa que ti fuches unha das
últimas instructoras!!!
Cunha pequena sacudida da cabeza quixo
despexar o seu estupor ¿Cincuenta e tres anos? ¿Escoitara ben o
fallábanlle os seus conductos auditivos? Como podía ser posible. Se
foran eses os anos que escoitou ¿Cántos anos deberían de ter as dúas
voces aquelas? Votou unha axiña conta mental. ¿Cincuenta e tres anos
no tempo, mais a idade da recrutada por unha banda e por outra banda a
idade da instructora? Eso daba, a "grosso modo"? oitenta?
e cen años respectivamente. Non, non, non podía ser certo o que
acabara de escoitar. Algo fallaba nas súas contas. Tiña que poñer
mais atención nesa conversación e non permitir ca súa imaxinación
voara. Como estaba empezando a face-lo neses intres.
Mentres votaba aquelas,
"súas", contas, perdeu un pouco do fío da conversa das dúas
voces. Volveuse a reclinar na cadeira. Apurou o que lle quedaba de
líquido espumoso do xarro e alzando a man esquerda pediulle ó
camareiro outra cervexa. Mentres facía eses xestos pensou: "Cando
tráianme a nova cervexa levantareime desta cadeira, e coa escusa de ire
ao lavabo, vereille as facianas as intrigantes "damas"
estas".
—¿?todo preparado? Escoitou dicir a
voz de mais idade. Repasemos todo de novo outra vez... e con coidado.
Penso que podemos, omitir o libro do protocolo e o dos conxuros. ¡Como
usa-lo case tódolos días!. Fagámo-lo inventario do demais...
¿Porqué?... ¿Te-los libros? ¿Non?
—¿Qué preguntas tes? ¿Eso é o primeiro que debese ter?
—Esta ben. Perdoa por desconfiar. Dime ¿Cómo estamos de ollos de
crótalo, para a "escuridade".
—Estamos equipadas. E tamén temos peles de píntega
"ignífugas".
—¿Queda pel de anaconda "impermeable"?
—É o que de mais temos. O mesmo que pelo de gato para o
"mimetismo"
—¿E aceite de camaleón para a "invisibilidade"?
—Si. Tamén temos. Tamén quédanos un bo anaco de escamas de cola de
serea. E sete madeixas de fío da araña.
—¿E cómo estamos de sangue de tartaruga contra o
"envellecemento"?
— Quédanos bastante. Tamén temos patas de coello, escobas de caña,
temos allos machos, incenso de tódolos cheiros. Temos o más necesario
e todo está a bo recado no seu sitio. O único que fáltanos é
convencer ós mozos. Para que encontren todo isto atractivo.
—¡Atractivo! Dis atractivo. ¿No te parece atractivo a propaganda
literaria e as series televisivas do caso? ¡Pois si eso no lle causa
interese aos mozos! ¿Dime ti que outra cousa pódelle interesar mais?
—O interese e o gusto polo que nos facemos, querida, só o teñen os
nenos e cativos menores de quince anos. Ti sabes moi ben, e mellor que
eu, ca madurez esixida para o recrutamento é a partir dos vinte años.
E todo isto baixo unhas circunstancias especiais. Recorda ca
instrucción é longa e laboriosa. Contestou a voz da persoa nova.
—Si xa cho sei. (puido oír con resignación) ¿E sabes que é o que
mais me preocupa de todo isto?
—Ti dirás. Son toda oídos.
—O que mais me preocupa de todo isto, é que poidamos chegar a ser
lenda, só lenda. Ca xente esquézase de nos, de que existimos e só se
nos lembre en casos illados. Como: atopar noivo, "Conxuro de la
queimada" e outras trapalladas mais.
Seguía sen dar crédito ao que estaba
escoitando. A súa imaxinación rachou coa súa cordura. O que se
imaxinou, xusto detrás del, foi a dúas mulleres de idade avanzada
Vestidas con roupa negra. Sombreiro de pico, tamén negro. Un gran
pustuloso nunha prominente nariz. Uns dedos largos e delgados, sostendo
un cigarro vello e raído. Non, non, non podía ser certo o que estaba
oíndo e imaxinando. Serian? dúas persoas ensaiando unha obra de
teatro o algo polo estilo. Aquelo que estaba oíndo, e que xa comezaba a
atormentalo na súa imaxinación. Non podía ser certo. Atopábase no
século vinteún. O século dos viaxes espaciais. Das loitas das
estrelas. Da era da informática, comunicación etc. Do descubrimento do
xenoma humano.
Moveu a cabeza para a dereita e para a
esquerda. Buscou con atención os rostros dos demais clientes. Un por
un, foi buscando en cada faciana daquela xante. Algunha mostra de
sorpresa. Pero, non atopou en ningunha delas sinal algunha de que
estiveran vendo o que el estábase imaxinando.
Volveu a súa posición de
"espía", xusto no intre que recomezaba de novo a
conversación.
—Xuntemos as puntas dos nosos dedos e
fagamos o conxuro para que nos veña a boa sorte:
"Druídas dos nosos Lubres
Trasnos das vellas fragas,
Meigas das terras Chas,
Traede o noso carón,
A sorte que nos hai falla xa". |
Aquelas derradeiras verbas foron xa moito
para os seus atormentados oídos e imaxinación. Volveu a sentir de novo
o fervoroso desexo de erguerse e encararse con aquelas misteriosas
vellas. Foi xusto nese intre cando chegou a cervexa que pedira.
Tranquilizouse e recapacitou. O que faría agora seria. Erguerse daquela
cadeira paseniño sen levantar sospeitas de curiosidade. Botaríalle
unha broma ao camareiro dicíndolle, "Vou a darlle de beber ó
canario". Daríase a volta. Dirixiríase ata o fondo do local, onde
estaban situados os servicios. E así veríalle as facianas as meigas
aquelas.
Así o pensou e así o fixo. Pero cando
pasou por diante da mesa onde deberían de estar as dúas
"bruxas" aquelas. Quedouse dunha soa peza. Alí, naquela mesa,
só había dúas cuncas valeiras e lixadas, que contiveran infusións de
¿?? Un cigarriño a medio consumir apoiado en un borralleiro mediado
de cinza, deixaba aquel rastro de fume no ar que elevábase ata o teito
do café. Quedouse de pé ó fronte da mesa e pregúntolle ó camareiro
¿Se coñecía as dúas anciáns que estiveran alí sentadas? O
camareiro, poñéndolle cara de asombro, contestoulle: "Que as
"vellas esas" que estiveran alí sentadas foran dúas mulleres
bandeira", "Unhas belezas que sacábano-lo impo a todos".
"Mulleres como aquelas, "vellas", que el soubera, nunca
entraran nese local". Tamén díxolle que pediran dúas infusións.
Pagaron a conta ó ser servidas. E ... que non se decatou de cando
fóranse.
Sen saír do seu asombro, seguiu o seu
camiño ata os lavabos. O entrar nos mesmos, volteouse e se fixou no
cigarriño que seguía elevando o seu fino fío de fume gris ata o
teito. Naquel preciso momento viu que o cigarriño era esmagado contra o
fondo do cinceiro por unha forza invisíbel. Deixando así, pouco a
pouco, de botar aquel fío, de prata cheirento. Cun pouco de medo
meteuse nos aseos. Pechou a porta con firmeza. Botoulle o pestillo e
apoiouse nela como impedindo a súa apertura desde fora. Foi nese
preciso intre que veulle á memoria aquel anaco de conversación:
—¿Qué preguntas tes? ¿Eso é o
primeiro que debese ter?
—Esta ben. Perdoa por desconfiar. Dime ¿Cómo estamos de ollos de
crótalo, para a "escuridade".
—Estamos equipadas. E tamén temos peles de píntega
"ignífugas".
—¿Queda pel de anaconda "impermeable"?
—É o que de mais temos. O mesmo que pelo de gato para o
"mimetismo"
—¿E aceite de camaleón para a "invisibilidade"?
—Si. Tamén temos. Tamén quédanos un bo anaco de escamas de cola de
serea. ¡Ah! e sete madeixas de fío da araña.
—¿E cómo estamos de sangue de tartaruga contra o
"envellecemento"?
— Quédanos bastante. Tamén temos patas de coello, escobas de caña,
temos allos machos, incenso de tódolos cheiros. Temos o más necesario
e todo está a bo recado no seu sitio. O único que fáltanos é
convencer ós mozos. Para que encontren todo isto atractivo.
Apartouse a modiño da porta. Correu o
pestillo ca mantiña pechada e moi a modiño foina abrindo. A través
desa abertura, cada vez maior, puido observar a mesa onde estiveran
aquelas? voces. Aínda estaban, sobre ela, as dúas cuncas e os restos
do cigarriño coas súas cinzas no cinceiro. Con moita cautela sacou a
súa cabeza por aquela abertura. Cando de pronto, no ar, á altura da
súa cara, unha bafarada de fume, con o inconfundible cheiro a? lilas,
materializouse diante de el, dándolle de cheo nos fociños.
Dende aquel día, cada vez que ten que
pasar preto do "Café Vienés", que é o nome daquela
cafetería. Toma-la precaución de cambiar de beirarrúa. Pero, sempre,
unha forza interior fai que mire para o local. O punto de mira dos seus
curiosos ollos van dar sempre ó mesmo lugar. Ós cristais das fiestras
da mesa do fondo.
| Presentado ó XXIV Certame narrativo de
Vilalba 2003 |
|
BVG
Voltar atrás
