Dende moi cativo oín contar historias de
meigas, trasnos, mouchos, da Santa Compaña e... moitas cousas mais.
Tamén crin que todo aquelo que escoitaba eran experiencias reais
vividas polo orador de veceira. Teño que recoñecer que, de sempre,
lles tiven moito ríspeto. As miñas crenzas foron esas ata que cheguei
ós 19 anos. Nesa idade decateime de que todo eran trapalladas. Que non
eran mais que lendas ou contos de lareiras. A miúdo contadas polos
avós ós netos, para pasar aqueles longos e fríos invernos, dos de
antes. Ou que eran historias de vellos, que diante dunha copa de viño,
ou augardente, non tiñan outra cosa mellor que dicir, nas escuras e
largas noites de tabernas. Que por no ter as comodidades audiovisuais de
hoxe en día, inventábanas para mellor pasa-lo tempo.
Era así a miña maneira de pensar, razoar e
crer, ata que una noite de verán, nunha de esas tantas verbenas, que
nos soe dar calquera concello da nosa terra. E despois de tomar una boa
enchenta dun bo viño do Ribeiro ca tropa, encontreime fociño con
fociño co que toda a xente gustaríalle atoparse, pero cre que non
existe.
Contareivos o que me aconteceu sen quitar e sen
poñer nada. É cousa vosa o que pensedes cando acabedes de ler esta
historia.
Esperteime daquela borracheira deitado nunha
toxeira, a beira dunha corredoira. Non me lembraba de coma fora dar alí
co meu corpo. Do único que me lembraba era do viño que bebera, que
fora bastante, (pero non mais ca outras veces). Pasado un pouco de
tempo, comecei a lembrar de cando empezara a no ter control dos meus
movementos, de cando as rapazas, e non tan rapazas, ríanse das miñas
manobras para soste-lo meu equilibrio e non caer de fociños nas lagoas
de lama que tiña o chan da festa. Neso estaba, tratando de poñer as
miñas ideas no seu lugar, cando, e sen saber de onde saíu, alí o vin.
Non estaba de seguro si aquelo que tiña diante dos meus ollos era un
soño ou si era real.
Tratei de move-las mans para me esfregar os
ollos, pero as pugas dos toxos do berce no que estaba deitado,
craváronse por todo-lo meu corpo. Ante o dor que sentín, optei por
quedarme inmóbil, cando de súpeto, observei que aquelo, o que estaba
diante dos meus ollos, empezou a moverse compasadamente dun lado a outro
coma unha bailarina na danza dos sete ventres, (pero esta danza era de
sete ventres prominentes). Bailaba ao compás dunha música inaudible, o
ao menos, eu non a escoitaba.
Aquelo que estaba diante dos meus ollos,
tería..., calculo eu, uns 35 centímetros de altura, vestía vaqueiro
de peto, de ¾ , de color negro, botas negras de caña con volta a
altura dos xeonllos, camisa branca de manga larga, un cinto con unha
ancha fibela dourada, e na cabeza, un gran sombreiro de cor negra con
una cinta vermella de adorno. Tiña unha longa barba moi espesa e
murcha. A nariz era ancha e dunha suave cor rosada. Recordoume a unha de
esas figuras que soen saír nos libros de contos infantís.
Tiña ese homiño, no chan, ó seu carón, un
pequeno cazolo de barro. Cheo de moedas de ouro. E a danza que estaba a
facer, era ao redor del. Moumeaba algo que eu non podía oír; era coma
si falara con alguén. Nun momento determinado detivo a danza. Mirou
cara a la lúa. Meteuse o dedo índice da mano dereita na boca e
mollouno de saliva. Estivo así un anaco de tempo. Logo sacouno da boca,
secouno cos beizos, axitouno levemente no aire, xirou uns 45º sobre se
mesmo para a dereita. Camiñou once ou doce pasos. Sen deixar de moumear
detívose nun pequeno claro de lúa. Sinalouno co mesmo dedo que se
metera na boca. Fixo dous círculos no aire, e abriuse naquel sitio un
pequeno burato no chan. E alí meteu a ola de barro. Acto seguido volveu
a face-la operación co dedo á inversa e pechouse o burato da terra,
deixando a ola enterrada. Mirou de novo a lúa, e dixo cunha voz clara e
firme, para que eu o escoitara. ¿¡Outro mais!? E sen darme tempo a ver
algo mais, fuxiu por éntre-la espesura. Que por certo, cando
acercábase a ela apartábase e íalle deixando paso. Pechándose e
volvendo ao seu sitio, logo de pasa-lo homiño.
Pasado un tempo e vendo que non pasaba nin oía
nada, a duras penas, e como puiden, libreime do meu berce de toxos e fun
ó claro de lúa onde estaba soterrada a ola. Tratei infructuosamente de
abri-lo burato no mesmo sitio. Usei paos, pedras, usei todo aquelo que
se achegaba as miñas mans. Incluso rompín a navalla que me regalara o
meu avó, cando useina coma cicel. Pero foime imposible face-la mais
leve riscádela na terra.
Entón ocorréuseme imitar ó homiño que vira
intres antes. Púxenme diante do claro de lúa, alcei a meu brazo
dereito e mirei para a lúa. Metín meu dedo índice dereito na boca.
Molleino de saliva. Sinalei o lugar onde intres antes estivera o burato.
Fixen dous círculos no aire. E cal no seria a miña sorpresa cando o
pote cas moedas douradas apareceu diante dos meus ollos. O pote non era
moito maior ca unha cunca de viño, se acaso, Pero estaba rechea de
moedas a reverter, que relucían a luz da lúa. Axeonlleime e collina
suavemente coas miñas mans. Alceina ata o meu peito e puiden contemplar
de preto o meu tesouro.
Nese mesmo instante escoitei dicir a lúa.
?¡Sí, outro mais!? Ó ratiño, notei que a ola, coas moedas, facíase
cada vez mais e mais grande. Deixou de medrar cando case non podía
abarcala con os meus brazos e sostela en peso. As miñas ilusións ían
crecendo ao mesmo tempo que ía medrando o tamaño da ola. Pero ao ter
que pousala no chan, por mor do peso excesivo da mesmo, dinme conta de
que non era ela a ola, a que crecera, senón que fora eu o que
encollera, ata ter a mesma altura daquel homiño que fuxira pola
ramalleira.
Tardei un bo anaco de tempo en darme conta da
miña nova situación. Cando vinme reflexado nunha poza de auga daquela
fraga, foi cando entendín o que me acontecerá.
D i a lenda que ó remate do arco iris, esta
soterrada unha ola con moedas de ouro. Aquela persoa que atope o lugar
onde esta agochada, poderá leva-la. Pero eu, por ser un fugallas, non
esperei a que aparecera o día, co seu arco iris e así pode-la coller.
Por iso a lúa castigoume a ser trasno. ¿Por canto tempo? Aínda non
cho sei. A lúa deume a roupa que levo posta e que está acorde a meu
novo status. Coñecín a outros trasnos que me están a ensinar as
normas de este castigo.
Non sei cando rematara o castigo que levo as
costas. Preguntar non preguntei, e por se acaso, tampouco o farei, non
vaia a quere-lo demo, que se me alongue un anaco mais este castigo. Polo
de agora, estou mentres tanto recrutando a persoas que sexan tan o mais
fugallas ca min.
Escribo esto dende un lugar descoñecido, no
medio dunha das tantas fragas das que dispón Galicia. Atopei unhas
follas de papel en branco e uns lapices nunha mochila dalgún rapaz que
esqueceuna, cando veu a visita-la fraga. Deixarei esta nota escrita
guindada nunha árbore preto do camiño. E se alguén a atopa, que a
faga chegar a que poida espallala polo mundo. Podedes non crer nesto,
coma fixen eu. Pero acordádevos de eso que din "De que hainos,
hainos" |
BVG
Voltar atrás
