BVG     Voltar atrás

 

Son estrelas da mais abnegada realidade, son cores desdibuxadas na búsqueda Dalgun recordo mellor , son animas na pena de encontrares de quen fuxir, a quen amar Son dalgunha forma a realidade mais puta, a q che apùnta na cachola, na nai da espranza, do berro fuxitivo. Son laberintos de verbas mal pronunciadas, son falsos teitos que nos recordan unha epoca pasada, e a ghrasa ca que nos untan o cu para q entren mellor as suas barbaries. E o ceo de estrelas derrubado, son os laios futuros da incultura, de quen non ve, de quen non oé, o que tragha toda a merda, a que berra como unha puta ferida, a que che chaman zorra e non entende, a que se abre os rencores abusivos do machismo. E o mar traizoeiro, que nos intenta decir q é doce realidade, asesina de valentes, xuiceira dos incautos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega