Sen título

Hanoi rocks

n2hanoirockssentitulo.html

     Trábome o beizo inferior cando me poño nervoso. Ou sexa que estou a arrincar pelexos e pelexos a cotío, porque son ansioso-depresivo. Pequenos fiíños de sangue decoran os meus beizos, e ó pouco, os kleenex. Doe, sabes?
     É unha dor mínima e intensa, pero parece que pon ó descuberto tódalas miserias da miña vida, e ódioa.
     Podes pensar que son un tipo patético, deste tipo de freakie de instituto que medrou dentro do mismo jersei e as mesmas gafas, e agora esconde tódolos complexos detrás dun beizo roído. Esos tipos que dan medo, porque en calquer momento se converten en seres violentos, a piques de asasinar, e botar babas ó mesmo tempo.
     Pois non, non o son. O cal fai que a miña autoestima, a pesares do beizo, do sangue, e do diagnóstico psiquiátrico, me convirta en minimamente feliz, debaixo da miña garabata e en cima dos meus recén estreados Sebago.
     Son un enfermo emocional, eso si. Un supervivinte dos holocaustos emocionais, marcado con número e nome na pel, esa que se irrita, porque, claro, tamén teño dematitis nerviosa (o cal non me fai tremendamente desagradable á vista, gracias a un fermoso producto chamado Elocom).
     Son razoablemente fermoso. Ben, iso depende do número de ansiolíticos e gin tonics que leve consumidos. ou da canción que escoite pola mañá. (Hoxe escoitei os Death cab for cutie e sentínme como un fermoso perdedor, o que sempre leva acompañado unha mínima dosis de beleza que me fixo sentir ben). Pero, digo, sobre todo, o meu grado de beleza e atractivo se mide cando vou botar unha mexada estando de copas. Si o meu ánimo é bo, ó mirar ó espello vexo a un tipo delgado, agraciado, atractivo, rei solitario do pub de costume. Ah, pero si o ánimo é inexistente, vexo a un home gordo que envellece e que non se deitará con ningunha daquelas fermosas femias que pululan entre berriods dos Strokes e Franz Ferdinand. Claro que como todo depende da dosis que tomara con anterioridade, pode que, en calquer momento sexa capaz de controlalo, e, encontrar sempre ó tipo fermoso (a pesar do dos beizos, si).
     Esta inconsistencia moral, emocional e dérmica débese, como non, á perda dun amor. Houbo un tempo no que falar de amor era cool, agora non, parece que todos, sobre todo os homes heterosexuais non podemos recoñecer pública e púbicamente que temos o corazón escarallado, por un simple movemento en falso da cadeira que antes rodeabas co brazo. O malo non é a dor, tampouco a perda, se non a ferida, o que queda despois: a caspa, o beizo sangante, os trankimazíns, o tabaco de madrugada. Todo iso, sen nome, que tentas deixar con sesións de psicólogo, parapsicólogo,dermatólogo, hipnose e tanquerays.
     Teño un fillo. Mola, eh? Como pai solteiro non teño prezo (hei de recoñecer que gracias a iso, tres fermosas mulleres de trinta anos acabaron espidas na miña cama) —por certo, din ese rodeo, porque non sei como se escribe "treintañeras" en galego—. O meu fillo, e da cadeira que se abreu un pouco para parilo (a pesar diso segue estando moi guapa), é o único que tranquiliza realmente. Claro que non vivo con el, que só cada quince días o teño comigo, pero é cojonudo, cando non salgo, non tomo trankimazíns e non me levanto os pelexos dos beizos. É un pequeno instante, pero merece a pena, aínda que fose de penalti, que eu quixera que ela abortase, e que despois de parir me mandase ó carallo.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega