Trábome o beizo inferior cando me poño
nervoso. Ou sexa que estou a arrincar pelexos e pelexos a cotío, porque
son ansioso-depresivo. Pequenos fiíños de sangue decoran os meus
beizos, e ó pouco, os kleenex. Doe, sabes?
É unha dor mínima e intensa, pero parece que
pon ó descuberto tódalas miserias da miña vida, e ódioa.
Podes pensar que son un tipo patético, deste
tipo de freakie de instituto que medrou dentro do mismo jersei e as
mesmas gafas, e agora esconde tódolos complexos detrás dun beizo
roído. Esos tipos que dan medo, porque en calquer momento se converten
en seres violentos, a piques de asasinar, e botar babas ó mesmo tempo.
Pois non, non o son. O cal fai que a miña
autoestima, a pesares do beizo, do sangue, e do diagnóstico
psiquiátrico, me convirta en minimamente feliz, debaixo da miña
garabata e en cima dos meus recén estreados Sebago.
Son un enfermo emocional, eso si. Un
supervivinte dos holocaustos emocionais, marcado con número e nome na
pel, esa que se irrita, porque, claro, tamén teño dematitis nerviosa
(o cal non me fai tremendamente desagradable á vista, gracias a un
fermoso producto chamado Elocom).
Son razoablemente fermoso. Ben, iso depende do
número de ansiolíticos e gin tonics que leve consumidos. ou da
canción que escoite pola mañá. (Hoxe escoitei os Death cab for cutie
e sentínme como un fermoso perdedor, o que sempre leva acompañado unha
mínima dosis de beleza que me fixo sentir ben). Pero, digo, sobre todo,
o meu grado de beleza e atractivo se mide cando vou botar unha mexada
estando de copas. Si o meu ánimo é bo, ó mirar ó espello vexo a un
tipo delgado, agraciado, atractivo, rei solitario do pub de costume. Ah,
pero si o ánimo é inexistente, vexo a un home gordo que envellece e
que non se deitará con ningunha daquelas fermosas femias que pululan
entre berriods dos Strokes e Franz Ferdinand. Claro que como todo
depende da dosis que tomara con anterioridade, pode que, en calquer
momento sexa capaz de controlalo, e, encontrar sempre ó tipo fermoso (a
pesar do dos beizos, si).
Esta inconsistencia moral, emocional e dérmica
débese, como non, á perda dun amor. Houbo un tempo no que falar de
amor era cool, agora non, parece que todos, sobre todo os homes
heterosexuais non podemos recoñecer pública e púbicamente que temos o
corazón escarallado, por un simple movemento en falso da cadeira que
antes rodeabas co brazo. O malo non é a dor, tampouco a perda, se non a
ferida, o que queda despois: a caspa, o beizo sangante, os
trankimazíns, o tabaco de madrugada. Todo iso, sen nome, que tentas
deixar con sesións de psicólogo, parapsicólogo,dermatólogo, hipnose
e tanquerays.
Teño un fillo. Mola, eh? Como pai solteiro non
teño prezo (hei de recoñecer que gracias a iso, tres fermosas mulleres
de trinta anos acabaron espidas na miña cama) —por certo, din ese
rodeo, porque non sei como se escribe "treintañeras" en
galego—. O meu fillo, e da cadeira que se abreu un pouco para parilo (a
pesar diso segue estando moi guapa), é o único que tranquiliza
realmente. Claro que non vivo con el, que só cada quince días o teño
comigo, pero é cojonudo, cando non salgo, non tomo trankimazíns e non
me levanto os pelexos dos beizos. É un pequeno instante, pero merece a
pena, aínda que fose de penalti, que eu quixera que ela abortase, e que
despois de parir me mandase ó carallo.
|
BVG
Voltar atrás
