Quizais poda parecer un desatino por parte
dunhas mociñas de dezaseis anos tentar buscar a explicación máis
axeitada para definir a nosa lingua, pero cremos necesario que se debe
escoitar a palabra sincera dos adolescentes, pois por desgraza, é a
única verdadeira.
Podemos
dicir, antes que nada e por encima de todo, que o galego é un heroe,
pois tras anos e anos de loitas políticas e conflictos sociais,
conseguiu facerse un sitiño na vitrina das grandes celebridades da
historia, acadando así, o obxectivo que se propuxo de devolver a
identidade a Galiza e o orgullo ó pobo galego.
Volvendo atrás e recordando tempos de antano,
dicimos que a historia da nosa fala comeza aló polo século catro, coa
chegada do Imperio Romano a Gallaecia. Nos seus comezos só foi
utilizada oralmente, pero pouco a pouco, a beleza desta lingua
descóbrese soa, dando lugar a fermosos documentos que aínda hoxe
gardan eses sabios museos de Galiza.
Tempo despois, esa época de resplandor que
protagonizou o galego, quedou no olvido coa chegada dos Reis Católicos.
Eses monarcas que tan ben se comportaron cos españois e tanto
degradaron ós galegos e a súa fala.
Foron séculos de escuridade cos que naceu un
complexo de inferioridade e autoodio por parte do pobo, que trouxo
repercusións ata os nosos días.
Eses anos de negrura ven a luz coa chegada
dunha figura de gran importancia para o pobo galego, Frei Martín
Sarmiento: home de familia acomodada que adicou os seus coñecementos ó
estudo da lingua galega.
Tras del, foron outras moitas persoas anónimas
que tamén loitaron pola nosa dignidade, pero nós, queremos deternos
nunhas figuras que levaron a cabo un antes e un despois na Galiza que
hoxe coñecemos. Eles son Rosalía, Curros e Pondal.
O amor por escribir nesa lingua tan querida e a
paixón pola patria levaron a estes tres personaxes a embarcarse nunha
viaxe para devolverlle a Galiza esa honra que lle fora arrebatada con
tan malos modos séculos atrás.
As súas obras contiñan, en cada verba que
escribían e en cada letra que puñan no papel, sentimentos distintos,
pero baseados todos eles no interese por restaurar a boa imaxe coa que
contaba en tempos pasados esa Galiza que tanto querían.
Tamén é necesario destacar o traballo de
Alfonso Rodríguez Castelao ou de Ramón Otero Pedrayo, grandes
personalidades que loitaron a prol de Galiza para conseguir o Estatuto
de Autonomía que nos permitira ter unha identidade propia e unha
liberdade fora da política que se herexía no resto de España.
Castelao fundou o Partido Galeguista,
formación política que velaba polos intereses de Galiza no Parlamento
Español. Ese partido foi mudando ata chegar o que hoxe coñecemos como
Bloque Nacionalista Galego, que segue co labor que un día comezou o
noso ben querido escritor.
Todos estes
acontecementos que acabamos de describir e que son tan trascendentais
para a nosa historia, unicamente reflexan as grandes adversidades que
tivo que pasar a nosa lingua, así como a xente que se puxo ó seu
favor.
Falar e
escribir en galego é unha decisión de cada un, e nós, non somos quen
de coaccionar a ninguén para que actúen dunha maneira ou outra, pois
todos gozamos de liberdade; pero é inxusto que se perda a tradición
lingüística que nos legaron os nosos devanceiros, pola mera idea de
que "mola" máis falar inglés, castelán ou incluso catalán.
Parece mentira que esteamos facendo campañas
para promover a utilización do galego en pleno século vinteún, pois
xa deberíamos estar totalmente concienciados de que esta lingua que
tantas inxurias acadou ó longo da súa vida, é a testemuña viva de
que Galiza é un pobo único, unha nación propia que non precisa estar
baixo a tutela de ninguén para sentirse importante a nivel económico,
social e moito menos cultural.
Non debemos
esquecer que o galego é, ante todo, o símbolo da patria que un día
outra xente construíu e hoxe nos herdamos.
| Adicado a Ana,
Tita, Lores, Rita e Amaya |
|
BVG
Voltar atrás
