BVG     Voltar atrás

Enterrada entre as follas murchas, descompostas, de vellos carballos e castiñeiros, durme unha muller. Unha raiola de sol chega rompendo o ceio e atravesando o ar ate o seu corpo facéndoa espertar. Desconcerto. Desconcerto provocado polos longos séculos de soño. Os ollos ainda pechados. A muller, xa ergueita, senta nunha rocha. D’unha das suas pernas sae unha cadea que se perde entre a brétema. Unha tea, unha bandeira de duas cores lle cobre a boca, apertándoa fortemente. A pel da muller treme por mor do frío, que penetra nos seus pes pra rubir polas suas pernas e recorre-lo seu corpo até os seos, acariciados polos cabelos longos. Detrás dela, atada a unha árbore, móvese frenéticamente unha bandeira igoal q’á que lle cobre a boca. Medra o vento. Cada vez máis forza. O confalón reprégase sobor de sí mesmo. Outra vez o vento, que concentra alí tódalas suas forzas. Agora a bandeira ten tres cores i a carón d’ésta xurde, traída polo vento, unha nova, ésta branca, atravesada por un río d’augas limpas. O frío que antes estremecía á muller agora tórnase nun ar quente, coma procedente dun lume agochado entre as ponlas das árbores. Ese ar chega até os ollos, antes pechados, pra abrilos lentemente. Marróns. Verdes. Azuis. Molestos pola luz non vista durante séculos. Brillantes. Escintilantes. Ese mesmo ar que abriu os ollos, libera agora os finos beizos, que se separan pra enche-lo corpo d’aire. A cadea esvaécese na néboa. A muller acende o sorriso da liberdade.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega