Poema en tres partes

Lartovedo das Mariñas

n2lartovedodasmarinhaspoemaentrespartes.html

A Rebeca R. e Iria P.,
que escintilan coma dous
fachos ardentes na escuridade
da ignorancia. Pra que sigades
tentando guiar co son da
espranza entre a brétema o
longo camiñar que nos agarda.




LOITA



I

Ficou o mencer durmido
nun longo soño,
pra ó espertar
reciver o somnífero d’aqueles
que viven na escuridade da noite.
Agora sigue soñando.
Rematemos cá alborada,
demos paso ó día,
pois non so se debe soñar,
tamén facer.




II

Hai persoas
que no canto de nome
levan un número de serie.
Persoas que morren
ó lles podrece-la carne.
Persoas que non sofren
máis dor q’á das suas feridas.

     comer, durmir,
     comer;
     viver e morrer.


Persoas nas que os coñecimentos
non atopan oco entre tanto baleiro.
Persoas que, na súa ignorancia,
non ven as cadeas de ferro
que os atan irremisibelmente
á tráxica rutina da súa vida.

     nascer, medrar,
     reproducirse;
     morrer.


Nembargantes, hai persoas
cuxa lembranza endexamáis s’esvaece,
xa que máis importantes q’ó seu ser
son os seus feitos.
Son persoas que non poden
permanecer impugnes ante o mundo.
Pero sí voar,


     voar, pensar,
     admirar, sentir,
     amar;
     contemplar, viver,
     viver, loitar,
     loitar,
     loitar.




O FIO DO QUE TERMAMOS

As badaladas penduran no ar,
pendura o tempo;
lánguidas penduran as estrelas,
coma pequenas faíscas.
Penduran as olladas
i as verbas da xente.
Penduran as bágoas
d’aqueles que esgazaron
as froliñas que nascian libremente
nos vales, que agora tamén penduran.
Penduran os xílgaros das ponlas
e tamén as árbores máis altas
que xa non lembran as súas raices.
Penduran os soños dos homes laceirados
e maila vida.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega