Visualizar colaboración

Miña prima Josefa non entendía porque sua nai sempre lles daba os bicos nas mans e nunca na cara, nin os achuchaba como as outras nais. Co tempo soubo que non era falta de cariño. Que a Maria Antonia sobrabanlle gañas de abrazar os seus nenos, pero non quería que se contaxiaran da enfermidade que ela padecía. Un mal sin cura chamado tuberculose que non tardaría en levala deixando cinco orfos en Vilarciá. O pai desta muller sigueu visitando ós netos. Sempre viña a pé e todos -incluso eu- chamábamoslle padriño, o padriño da Xunqueira, porque era nese lugar de Velouzas donde nacera.
Polo San Tirso os cativos esperabamos por él no muiño. Sempre traía unha bolsa de laranxas. Aquelas laranxas eran para nos , aparte dunha larpeirada, o comenzo da festa. Menos o ano que perdín un dente roendo nunha . Foi o peor patrón da miña vida.
Co paso do tempo o camiño foiselle facendo cada vez máis pesado. Xa entrado na vellez custáballe caro andar e ademáis padecía moito dos pes. Un ano veu en zapatillas. Pola corredoira collerao a auga e traía os pes como a lama. Namais chegar á casa deronlle unhas zocas e puxeron as zapatillas a secar no lume. Parece que o estou vendo na lareira rodeado de netos. Alí confesou que a sua verdadeira festa era aquela. Era estar coa xente e con aqueles nenos que levaban o seu sangue. Xa non volvería máis a Vilarciá.
O padriño da Xunqueira non era meu padriño. Tampouco podo recordar como era a sua cara pero si que era un home bo. Un home que pasea amodiño polos camiños da miña infancia. Sempre cunha bolsa de laranxas para repartir ós nenos que, cada vintaoito de Xaneiro, por el esperan o pé do Muiño Neto.

Ferrol. Xullo de 2006