Ti (sem máis)

Nûa

n3nuati.html
Escrevo dende dentro,
dende a alma.
Escrevo palabras banhadas
en auga salgada,
que se esquecem dos beizos que as cuspem.
Palabras que nom tenhem memória,
que se mergulham em mares escuros,
procurando (quizais) a túa beira.
Que se refúgiam na cova húmida da túa boca
porque tenhem medo.
Caminhas entre lembranzas de perfumes ágrios,
paseas entre sorrisos e doces beijos.
O (teu) himno, a túa pátria.
O brilar da escuridade já nom te deslumbra,
agora ilumina o silandeiro caminho da túa língua.

No teu embigo aninham as minhas olhadas
mentres se che insinúa a lúa com falsas danças;
despeiteando loiros cabelos que se enguedelham
nos meus dedos...
Já nom debujas sorrisos,
agora pintas paisaxes de beleça transparente onde jogas ás agachadas com extranas sombras de línguas feroces.
Ti só lanza-ches pedras
o resto fixo-o
a gravidade...


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega