Visualizar colaboración

¡Visións estrañas! Tanto tempo levas
nos ollos ese medo como a luz
illada no profundo do faiado.
Ás veces a nenez, baixo a apariencia
dunha cosmogonía escura, volve
a fin de mesturarse co presente:

a catedral que esmorece nos ecos
da violencia do río, da estación.
E na noite aparecen elas como
a voraz primavera da blasfemia

que invocan —belas, místicas, terribles.

De súpeto a man sobre un fondo negro;
quizais ese lento e grande animal
devore tamén a culpa do artista.

Poema