|
Grazas: a expresión
agradecida á magistra (*) dos catro anos do ensino, o canto á morriña
pola nenez esvaída, escorregada na brétema dos tempos, nas tebras da
mamoria; no ínfimo curruncho onde fica a esperanza nesta apoucadiña
Nosa Terra-
A aldea: as árbores, os paxaros, o devir dos días no Buciños nadal; a
sobrecollida paisaxe no decrépito luar minguante, o bailar das follas
embaixo as gargalladas das bágoas do ceo..., nun incerto minguar de
abril. As vacacións, o ar mecendo o trigo ao compás da nana da raxeira
esplendorosa... de seguro nun topónimo rural que ascende incólume ao
seu crepúsculo: Outeiro, Erbedeiro, Vales ou, cecais, Vilar de Vós...
a incansábel necrópole do esquecemento ao que tanto tememos; o lacio
laio da anguria da Galiza dos homes do sacho, da aixada, do rodo. Vento,
laio, berro, fento, carballo, celta, guerreiro, frecha, velocidade...
liberdade, "a verdade faravos libres".
A escola: o formigón desafiando a verticalidade concebida por Deus. O r
que soa a g, o neno avergoñado porque lle chama a Lasi "pega"
(1). As cadeiras inquedas, o murmurio do ar batendo nas paredes de
algodón inmaculado que reverbera o balbordo dos irtos renartes, logo
han ser pais. Unha muller miúda compondo a sinfonía máis bela da
nenez: mi mamá me mima. A tabla do 2. Facendo País. Unha muller
elaborando o País de mañá; "La noche se puso íntima como una
pequeña plaza"; sucesión de formas xeométricas e volumes xogan
na álxebra de cuarto; a nosa tía Tula, o noso san Manuel
Bueno,
mártir do ensino; vocación erguida en sonada... obertura de piano en
outono... sinfonía harmónica de violín na primavera... Sempre e máis
despois.
"No niño novo do vento hai unha pomba dourada". A diáspora:
o inebitábel telón, non se alevanta, non se ergerá endexamais; a
conceución calderoniana da própria existenza como teatro... Saudemos
ao Público cun riso que agoche a traizoeira bágoa que esvara polas
folerpas de neve das meixelas sepulcrais. Nen María, nen Dolores, para
min un agarimoso i eterno magistra (2).
—————
| (*) |
María
Dolores Meiriño foi a miña primeira mestra des 1º de Primaria
até 4º. O curso 2004/2005 foi o derradeiro pra unha muller
adicada en corpo e ialma ao ensino. Os seus antigos alumnos, en
especial a miña xeración que tanto tempo compartiu coa magistra,
compomos un volume de recordo afectuoso e sincero a quen o deu
todo pra que nós agora poidamos verquer o cariño e a paciencia
investidos na sociedade. |
| (1) |
Ter por
lingua inicial o alemán e por materna o castelán non foi
suficiente pra paliar deficiencias fonéticas até 2º. |
| (2) |
A verba
magistra acada eiquí a súa ben merecida significación plena,
na que o seu cometido foi non só arrancarnos das gadoupas do
analfabetismo, senón tamén escomezar o proceso de
socialización primario. |
|
BVG
Voltar atrás
