"Parecía que ía ficar alí para sempre."

Pilar Suárez

n2pilarsuarezpareciaqueiaficarali.html

     Parecía que ía ficar alí para sempre. Ela díxome que fora máis adentro. Pecho a porta deste cuarto e baixo o volume da máquina, non necesito sobresaltos nesta fantasmal obcecación de xordeira maina, horizontal. E máis dentro era só aquela danza anónima, intransixente, bailar Liliana Felipe cos pés descalzos. Pechei a porta do cuarto e sentinme egoísta. Había un chal para a alma nalgunha das múltiples voltas que deseñei sorrindo lenta, egoistamente, para alguén non necesario, non necesariamente existente, non preciso neste momento de intensa seducción.

     Daquela foi cando decidín encher esa parede de nádegas, peitos azulados, ventres e cabelos roibos de Klimt. Riba, descaradamente, do azul ceo de cando a miña etapa dos anxos, ¿quen o lembra?, aquela chaqueta que puña sobre a roupa negra, da mesma cor que a roupa interior. ¿Quen lembra o encaixe azul ceo do meu sostén?, parecía que che anunciaba o que viña despois, ou enredarte os ollos en azul. Son fermosas as obsesións cando aínda serven para botar raíces. Tamén bailaba Liliana Felipe entón.

     Era máis adentro catalogar primaveras, e este instante, aínda, de emoción. Véxome tantos ollos, e agora sei que o facía ben cando lle sopraba ao tempo deitándoo en burbullas de xabón, e tamén ese sorriso elástico dela servíndome o café, premendo Silvio na fría estancia de nadal, ateigándome as mans de libros. ¿Por que razón castigabas o aire antes de respirar? Outro cuarto deserto, parece mentira que o enchera tanto tantas veces, máis adentro é necesitar os ollos que me dás ti, e que me resisto a soñar. Era máis adentro a túa guitarra no faro cando eramos aínda tan remotos cara a cara (1), e había séculos prodixiosos que agora non están.

     Vou escribir, con este volume cero da máquina que trastorna, esporadicamente, un radioafeccionado entremetido no altofalante, porque si. Máis dentro é a recompilación de voces e nas voces entrego a miña entrega; vou escribir para exercer o meu dereito a existir, algo máis que no cuarto deserto, ¿onde están, onde gardei?, agora quero aquelas flores secas de vainilla, porque unha vez me escribiron con viño tinto na pel, a fotografía dun neno pequeno, o máis bonito do mundo, pero tamén estás ti. ¿Sabes que ela buscaba un pracer cero na miña memoria para restablecer o desexo? Punto cero, quero ir ao meridiano aínda que saiba que non virás ti. Co mundo encho o baleiro palpitante, inmenso, que non me deforma porque o asumo, inevitabelmente, é como asumir o dereito a respirar, a recibirte e estourar. Quero ver esas cousas que só, tristemente, podería presentir. Os mitos todos, non teño deus porque non resistiría saber que ata a morte non me sería permitido tocarlle o rostro. Porque había de intentar chegar a el. Non me importa en qué momento me pechei. Só quero abrirme.

     E parecía que ía ficar alí para sempre. Non teño nin idea de cómo se resucita un morto obcecado. Verdadeiramente, non sei cómo conseguiu traerme aquí. Aínda visto de intransixencia á cenicienta espida como unha madrasta receosa, porque me quedan dúas voces; teño dereito a un exército (2), aínda que non veñas ti.

     Coñezo, ¿sabes?, outra maneira de sufrir. E iso sálvame.




(1) Yolanda Castaño.
(2) Yolanda Castaño, outra vez.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega