Ó PRINCIPIO
Xuntos formaban o trío dos inseparables, dos
compañeiros eternos, dos amigos por excepción, pero éche boa verdade
que todo ten un principio e unha fin.
Lois é o
típico machote, que un día está con unha e outro día con outra,
aínda que por dentro sexa todo corazón, e un amigo incondicional.
Ten vinte anos, xa sacou o carné de conducir e
está a estudiar un ciclo medio de electricidade.
Marilia é unha moza cun corazón moi grande.
Sempre era ela a que daba o brazo a torcer e a que baixaba a cabeza por
un amigo. Sufriu moito por amor, pero coa chegada de Marco (un rapaz que
traballa en Suíza e que se namorou perdidamente dela) irase esquecendo
dese mal home ó que un día ela amou.
Ten dezaoito anos, púxose a estudiar en
Santiago (despois de aprobar selectividade) un ciclo de Dietética e
Nutrición, pero a soidade e a falta do fogar fixérona voltar a casa
nada máis comeza-lo curso. E aquí, xunto a Lois, Vera e todos os seus
amigos e familia conseguiu saír da depresión na que estaba inmersa.
Vera é unha rapaza moi decidida, un pouco
celosa e algo desconfiada.
Acaba de cumprir dezaoito anos e está a cursar
2º de bacharelato.
Ela é a mellor amiga de Marilia, coñécense
dende pequenas e, aínda que tiveron algúns problemiñas sempre
seguiron sendo grandes amigas e dando exemplo do que é a verdadeira
amizade.
Lois, Marilia e
Vera eran, para moitos, unha soa persoa, os amigos que facían a envexa
de calquer rapaz do lugar. Sempre xuntos, sen leas nin discusións, os
amigos perfectos... aínda que... a verdade, nada é o que parece.
COMEZA A HISTORIA
Para Lois as súas mellores amigas eran Vera e
Marilia, aínda que hai que dicir que confiaba máis na segunda, e se
tiña algún problema contáballo antes a ela.
Un día, Lois
pediulle saír a Berta (unha amiga de Vera e Marilia), pero ó mes de
estar xuntos, o mozo cortou coa rapaza e non se volveron dirixir a
palabra.
Un tempo despois, e dunha maneira moi especial
Vera e Lois comezaron a saír xuntos, pero por desgracia, esa relación
tampouco chegou a bo porto (o sol da porta non quenta) xa que Lois
deixou a Vera tamén.
E dende ese momento comezaron os roces e os
problemas.
MENSAXES PROBLEMÁTICAS
O mesmo día que Lois deixou a Vera, o mozo
foi á casa de Marilia falar un pouco con ela. Cando estaban charlando,
a Lois chegoulle unha mensaxe de Vera:
"Esa decisión de cortar, ¿tomáche-la ti
só ou consultáste-la?"
Lois e Marilia quedaron moi sorprendidos con
ese texto e interpretárono como que Vera desconfiaba de que Marilia
tivera algo que ver na idea de Lois cortar con ela, cousa que a eles non
lles gustou nadiña.
Dende aí, Lois e Vera comezaron a mandarse
unha serie de mensaxes moi desagradables.
- "Non te montes paranoias"
- "Eu non dei nomes, déche-los ti"
- "Ti sempre coas túas películas montadas"
E etc., etc., etc.
Por culpa desa estúpida mensaxe Marilia e Lois
deixaron de falarse con Vera, e comezaron aí unha morea de leas de si
"eu dixen", "ti dixestes", "el contoume"
que dividiu a pandilla de amigos en dous grupos: os jupis e os
rastreros.
No grupo das jupis ían Vera, Berta, Carme
(unha rapaza que anda sempre detrás do cu de Vera) e Rebeca (unha moza
con dúas caras ben distintas).
No grupo dos rastreros estaban Lois, Marilia,
Marco (que estaba en Suíza), Nico (o mellor amigo de Lois) e Sara (que
aínda que era prima de Vera, apoiaba ós rastreros porque cría que
tiñan razón).
CAMBIOS
Un día despois do acontecido, Vera díxome a
min (que eu tamén estou metida no medio) que lle dixera a Marilia que
non quería falar con ela. Eu díxenllo, pero logo fun á casa de Vera
(somos todos veciños) e convencina para que falase con Marilia.
Falaron durante moito tempo e para Vera quedou
todo arreglado, pero para Marilia non , pois era a segunda vez que Vera
desconfiaba dela.
Nos días
posteriores ó acontecido, respirábase no ambiente, un aire de
traizón, rancor e moita, moita dor.
Marilia comezou a cambiar. Volveuse orgullosa e
moi, moi rancorosa.
Lois colleu moza (era unha pequerrecha chamada
Marta), e converteuse nun rapaz cruel. Dáballe igual facer dano a
calquera con tal de "joder" a Vera. Volveuse un ser egoísta e
prepotente.
Vera volveuse pasota, despiadada, pero eso si,
consciente da dor que ocasionara esa mensaxe e arrepentida diso. Aínda
así, cambio, volveuse pesemista, chula e orgullosa.
Marco estaba en Suíza e non se enteraba do que
acontecía aquí, ademais, estaba demasiado ocupado pensando en se
Marilia querería ou non saír con el.
Berta, Rebeca e Carme volvéronse malas.
Fixeron moita guerra contra os rastreros e a culpa levábaa sempre Vera.
Nico tamén colleu moza e gracias a ela
olvidouse dos amigos. Esa lurpia, (perdón), esa señorita que o separou
de nós chamábase Mabel.
E Sara, a prima de Vera, non cambiou, máis ben
encheuse de paciencia.
Para min, a que máis sufriu con todo isto foi
ela, pois por un lado tiña a súa prima ( a quen quería moito), e por
outro lado ós seus dous mellores amigos.
UNHA VODA CON SORPRESA
Corría un 31 de Maio. Era a voda de Tucho, un
mozo da aldea moi amigo de Lois, Vera, Marilia e Nico.
Todos se vestiron de gala para celebra-lo
enlace, e a verdade é que esa voda, ademais de ser fermosísima, fixo
auténticos milagres.
Para comezar, fixo que Vera e Marilia se
falaran e que bailaran xuntas. ¡Todo un record!
E pola noite, cando baixaron para a discoteca,
Marilia e Nico enredáronse e Vera e Lois tamén, a pesar de que Nico e
Lois tiñan moza.
Ó día seguinte, Lois dixo que ela aproveitara que
el estaba ebrio para bica-lo e mentres o mozo dicía esas palabras ela
estaba..., ela estaba nas nubes.
Eu creo que Lois quixo, ou simplemente non
impediu que acontecese aquelo e por iso pasou.
AS AUGAS VOLVEN Ó SEU CAUCE
Pouco a pouco, e a medida que transcorrían os
días, Vera, Lois (que, por non perder o costume, xa deixara a moza) e
Marilia comezaron a falarse, pero xa non era o mesmo.
Sara fíxose íntima amiga de Lois e de Marilia
e a verdade é que é un encanto.
Entre mentres, Vera tamén se apegou máis as
súas amiguiñas queridas (porque se eso son amigas, eu son Julia
Roberts), e Nico abandonou case por completo ós seus amigos por ese
anaco de touciño reseso.
SEMANA TOLA
Pola festa de San Lourenzo de Montesiños,
Lois, que toca a tuba nunha banda e Vera, que toca a gaita no grupo
local, tiveron que ir a misa e encontráronse.
Durante toda a comida (que se celebraba no
campo) non se dirixiron a palabra pero, ó chega-la tardiña, Vera tiña
que marchar e foi entón cando el se ofreceu a levala a casa, xa que el
tamén marchaba. Pero claro, é pola tarde, ao solpor, un tiña ganas e
o outro non lle faltaban e pasou outra vez, enredáronse.
Esta vez, Lois non podía dicir que ela se
aproveitara del, porque cando aconteceu, non estaba borracho. Só podía
dicir que el quixo, que ela tamén quixo e que pasou.
Nesa mesma semana, entereime de que, dous días
antes de Lois estar con Vera, o rapaz xa lle pedira para saír a Marilia,
pero esta estábao a pensar.
A verdade é que este Lois... non ten remedio,
esta feito un gigoló. Pero o chiste, é que a pesar de todo, Marilia
díxolle que si.
CONSÓLAME
Lois e Marilia duraron unha semana, pois el
cortou con ela (como sempre) por motivos moi serios que disque a rapaza
entendeu.
Tampouco pasa nada, pois xa chegara Marco e
Marilia podíase consolar con el.
E por Lois, non hai pena, xa que ó voltar da
festa de Fraxo, el consolouse nos brazos de Vera, que se volveron a
enredar.
AGORA
Agora as cousas están así:
- Lois distanciouse de Marilia e agora cóntallo todo a Sara
- Marilia e Vera apegáronse un pouco.
- Marco está enredado con Marilia, cousa que non lle gusta nadiña a
Lois
- E Nico vive por e para a súa moza, arrimada ou o que sexa.
EU PENSO
Eu penso que...
... a Marilia lle gusta Marco, pero tamén Lois
e está feita un lío.
... Sara está ocupando, entre Lois e Marilia,
o mesmo sitio que ocupaba Marilia entre Lois e Vera.
... cando está Lois, Sara olvídase do resto
dos amigos e pasa de todos.
... Lois e Sara se apartaron un pouco de
Marilia, como que a deixaron de lado.
... Lois está celoso de Marco e por iso lle
cae mal, e por iso me dixo a min un día que Marco quería separar a
Marilia del. ¿E sabedes por qué está celoso Lois? Porque quere a
Marilia, aínda que o negue, quérea.
... Vera bota de menos a amizade de Marilia.
... a Sara lle está empezando a gustar un
pouco Lois.
... Vera está namorada de Lois.
EU E OS RECORDOS
Por certo, ¿non tendes ganas de saber quen
son?
Eu son Nerea, a irmá de Marilia. Teño catorce
anos e estudio 3º de ESO
Son moi cotilla e metiche. Métome en tódolos
líos para intentar arregla-las cousas, pero claro, despois acabo eu
mal, pero a verdade é que non me importa porque eu son así.
Aínda que non mo creades, eu tamén sufrín
moito con este conto. Tódalas noites chorando, pensando que nunca máis
ían ser amigos, que nunca volverían estar xuntos.
Boto de menos moitas cousas que pasamos xuntos:
esas noites dos venres vendo películas coas que nos cagábamos de medo,
ou coas que ríamos a máis non poder. Recordo tamén esas tardiñas ao
solpor, cando nos xuntábamos todos na porta da casa de Vera e falabamos
das mozas de Lois, ou dos profes ou de calquera cousa. Teño tamén
recordos de cando marchabamos para o río a xogar, a bañarnos e a facer
afogadiñas
Dá pena pensar que, iso só son recordos,
recordos pechados con chave e que eu sei que levamos todos gardados no
peto, moi pretiño do corazón.
Tantos momentos bonitos, divertidos,
inolvidables, tantas tonterias e loucuras compartidas, tantas cousas que
os unen e que o seu orgullo destrozou. Tantos soños imposibles polas
ganas de non ceder. Tantas cousas que agora son, gracias a eles e ó seu
rancor, nada.
É moita pena que despois de tantos momentos
vividos todos xuntos, haxa un problema (que se podía arreglar falando),
e só se recorden os malos momentos.
¿De verdade que xa se olvidaron de todo o bo
que viviron xuntos? Non o creo.
Para Javi, Patty e
Tania, como recordo
daqueles fermosos e inolvidables tempos |
|