Meus pais e máis
eu, viviamos no campo tan felices coma outra familia calquera. A nosa casa era moi grande, fresca nos días de calor e quente no
inverno. Todo estaba como ten que ser. Todo era, digamos, perfecto. Ata que unha tarde tranquila, á hora da siesta, sentimos ruidos na entrada. O papá dixo
“quietos, que ninguén se
mova”, pero a mamá tivo que sair a ver que se cocía fora. Non a volvimos ver nunca máis. E xa nada foi igual, pero fómonos apañando, e sobre todo, tendo máis
coidado.
Dicían os poucos vellos que había no lugar, que aquelas desaparicións, eran normais naquela zona, non sabían moi ben que pasaba, só que unha tarde calquera desaparecías, un que saía ó campo podía non volver, ou xa directamente, víñante a buscar á casa... e nada máis. Nunca había preguntas nin
respostas, nin a quen preguntar nin nadie que che respondera. Pero que era algo co que non se podía loitar e co que, os
novos, tiñamos que aprender a vivir.
Viñeron tempos difíciles e aquel primeiro
inverno, foi duro, polas baixas temperaturas e pola soidade que nos acompañaba en vez de facelo a mamá. Eu non preguntei nada, pero non o entendía.
Xa na primavera, o papá dixo que para ir pasando o tempo e por si algún día eu me
independizaba, estaría ben comezar a arranxar unha vivenda para min. E empezamos a traballar na que fora da tía
Chouza, que non tiña familia coñecida e tamén desaparecera hai dous anos, máis ou menos.
Como a comida no verán é máis abundante ca no
inverno, tan pronto viñeron as primeiras calores, nos dedicamos case que con exclusividade a traballar na obra, ás tardes, cando o sol pegaba forte e non se podía traballar na construcción, a tocar, pois o papá era moi bo músico, tanto que cando el tocaba, de noite ou de día, facíase un grande silencio para
escoitalo. Eu facíalle o acompañamento, pero íame fixando en como tocaba el, e intentaba aprender.
Se algúen me preguntara cales foron os feitos máis tristes e más ledos da miña vida, sen dúbida ningunha diría que foron a perda da mamá e aquel verán co papá. Alfa e Omega ou norte e sur, frío e
quente. Lados opostos dos sentimentos, nun curto periodo de tempo, supoño que son cousas da vida, que lle poden acontecer a
calquera, e que temos que pasalas, as boas e as malas.
A nova, era unha boa casa, pero por si acaso, fixémoslle tres accesos para poder fuxir nunha
emerxencia. Non tardamos demasiado tempo en poñela en marcha, e tivemos tempo de dedicarnos á música que era o que realmente nos gustaba, e ainda que eran tempos nos que todos andabamos un pouco temerosos por tanta desaparición, cando o papá se puña a tocar, aquel calado silencio, volvía tarde tras tarde, e sabiamos que tódolos veciños nos escoitaban con agrado sumándose, algúns, ó
concerto.
Rematou o verán e viñeron as primeiras augas, e máis tarde arrefriou o tempo e o papá díxome, mirando con aqueles ollos mouros de cando un se pon
transcendente: “tes que ir a vivir á casa nova”. Eu pregunteille cal era o motivo, e claro díxomo, porque nos non mentimos nunca. A razón era que había outra mamá, que non era a miña mamá, claro, pero que sería mamá dos meus futuros hirmáns. Non me pareceu nin mal nin
ben, simplemente pensei que podría se-lo mellor para el. Tampouco era o fin do mundo. Só me levei unha cousa da casa, a herba da música, pois dicían que se a comías cando estaba seca, a música, xurdía... simplemente, eu nin o creía nin o creo, pero leveina comigo non fose a ser
certo.
Unha mañá fresca, pode que de outono, despertoume un ruído fora da casa, como se alguén quixese entrar, quedei petrificado, recordando aquel fatícido día no que a mamá
desaparecera. Estiven tentado a sair por unha das portas falsas, pero non o
fixen. Pasou un momento, e seguín ser moverme. ¿Ó mellor era un
paxaro?. Ó mellor non. Non saín da casa en toda a mañá. Nin comín co susto que tiña. Pola tarde, tarde, por fin escoite a música tranquilizadora do meu
pai, o perigo pasara, e non pasara nada. Pero fíxome pensar que non estabamos seguros. E decidín
sair, alonxarme, descubri-lo mundo e voltar máis adiante feito un adulto.
Cando llo dixen ó papá, quedou calado, mirándome como cando se mira a alguén que non se coñece. Dalí a un cacho, no cal supuxen que estaría cavilando unha grande frase, que chea de verdade absoluta, me obligaría a quedar,
dixo: Ti verás. E iso foi todo.
Marchei aquela mesma noite, pois na noite, andaría polos camiños máis ou menos coñecidos, para chegar cas primeiras luces ó descoñecido, ó inexplorado. E así
foi. Xa estaba canso de andar cando descubrín outros asentamentos, formas de vida coñecida, civilizada, outras culturas outras construccións. Alí coñecín á que hoxe é miña
muller, era case da miña idade, e tan bonita que casi brillaba. Fuximos ós dous días
xustos, e xuntos. Tamén á noitiña. E para a súa familia ela tamén
desaparecera, roubada para intentar ser feliz. Pero roubada, á noitiña. Supoño que para a súa familia foi un feito inexplicable. Pero xa estaba, non podía pensar máis niso ou non tería tempo para atender ó que tiña
diante. Vimo-lo impresionante río que separa o noso mundo do resto, se é que hai resto. E cansos de descubrir, dimo-la volta.
Ó voltar á que sería a nosa casa, todo estaba coma
sempre, normal se se pensa que a fuxida non durou máis de dez días, pero a min pareceume tempo máis que sobrado para voltar creendo saber algúns misterios...
Todos se alegraron do noso regreso, e nos, por
suposto, tamén. O papá colleume por separado e díxome: xa es un adulto, tes compañeira e co tempo virán os
fillos. Mañá tocas ti só. Non sei canto tempo estaría pensado toda aquela frase, pero tiña sentido. O que me andaba na cabeza rebulindo era o de tocar...
Estiven toda a noite dándolle voltas ó asunto da música, non puden durmir ata que quedei
durmido. A verdade é que era descendente de músicos desde nin se sabía cando, pero non as tiña todas
comigo. Ó día seguinte, logo de mastiga-las famosas herbas da música e, non moi seguro do resultado, saín da casa decidido a sorprender ó mundo, por ben ou por mal. Só facía falla decisión, e naquel momento estaba seguro. Non chamei a ninguén, pois pensei que as forzas me fallaría, que o alento desaparecería, que as extremidades tornaríanse coma de
pedra, que virían a levarme, como lle pasara á mamá... Pero non pasou nada
diso. E cos primeiros raios do sol contei para os meus adentros, un dous e tres... e alí estaba a música, limpa coma a
noite... Cri, cri... cri, cri...
|
BVG
Voltar atrás
