1 de Decembro de 2003
Lucía xa non sente nin forzas para coller a
pluma e escribir, xa as ten esgotadas; pero a única forma de evadirse
é o papel e a tinta.
Chove e a ela gústalle oir chover; desexa ver
como caen as gotas de auga desde a fiestra, pero as contra ventanas
están pechadas e non quere facer ruido, e espertar ós demáis, ó
abrilas.
Séntese mal, non sabe o porque...son tantas
cousas. Facía tempo que non se atopaba de tal maneira.
Os minutos pasan e as bágoas percorren as
meixelas de Lucía estragando o escrito no papel. De súpeto, a pluma
vaise escorrendo da súa man e cae ó chan; ela que xa non pode máis,
érguese da cadeira e corre cara o seu curro preferido do cuarto, aquel
no que sempre se agochaba cando quería estar soa.
O seu corazón agora sente tristura; por todo e
por nada á vez. É difícil explicalo, pero sentíase así. A vós,
queridos lectores, ¿nunca vos ten pasado? Chorar e chorar e non saber o
porque.
Lucía sabe que conta con todos e con ninguén,
pero agora está soa; ninguén con quen compartilo e ninguén a quen
contarllo. O único que precisa agora é alguén que lle demostre amor,
aínda que neste intre, agora cando o precisa, non o pode ter. Dóelle
pero sabe que se ten que resignar, a distancia arrebátalle moitas
cousas.
Cansa xa de tanto pensar e pensar érguese do
chan e tírase na cama con intención de durmir e esquecer todo, ca
esperanza de atoparse mañá moito mellor. Pecha os seus cansos ollos e
queda durmida.
A pluma xace aínda no chan e o papel, cas
letras todas borrosas das bágoas, contén agora a historia máis triste
nunca escrita. |
BVG
Voltar atrás
