Visualizar colaboración

co derradeiro anaco da noite
que acadou o perdón nos teus ollos
fuximos
do rosmar silandeiro da vida

ti
deitada sobre anacos de vidro
espida, máis aló do día

nós
co abrente ficamos quedos
agardando pola morte

eu
aínda sinto o vento
era teu
era o teu cabelo

coa nosa vida derrubada
xa chegaron
as últimas bágoas da alba

Alborada