Visualizar colaboración

     א [Álef]
Do profeta (i)

Aconteceu que o profeta
xurdiu da lama
ergueu a vista
respirou con forza
achegouse ó sol.

O sol queimaba por aquel entón:
o profeta ardeu,
tornouse area.

Do soplo do seu ser
veu o deserto.

     ב [Beth]
Alá

El camiña cada día ritual
de vagar baixo da chuvia
tranquilo.

Non ten expresión no seu rostro.
Viste de gris sen estar triste.
Viste de gris escuro coma o ceo.
As máis das veces ninguén é quen
de o distinguir entre a neblina.

Alá
xunto ó camiño
fai por deterse:

alá inmólase cada día;

espera ver brotar os novos acios
unha raíz, da árbore da forca.

     ג [Guímel]
Niagara Falls

Sigo espreitando coma entón
entre boscos de papel por reciclar
e máis escuma tratando de atoparche
ó revisar o irrevocábel.

Estabas alí comigo envolta
en azul plástica a vinte metros
de morrer baixo millóns de litros
caídos por segundo.

Non dixen ren: mateiche
pensei no sexo fácil repudieiche
de novo a unha vida murcha
monótona e casta sobre todo.

Foi mellor.

Tirei unha foto pensando
non sairá e saíu case holográfica:

Podería xirarte trinta graos para ver
un rostro albano a me falar
xirar un pouco máis e ver
un campo de amorodos
no centro de Colonia
inda xirar un pouco e ver
un rostro inerme
                           e vinme a min
voraz matando buscando o refuxio
na guitarra pulsando trastes
coma aquel que está a piques
de aprender e toca
                         e vin máis tarde
o ladrón de caracteres e ornitólogo
que me acosa e sinto
que quizais xa é hora de tomar
dez gramos de valium e dicir adeus
ser un heroe.

Sigo espreitando.

Despois de todo
cando o universo se contraia
dentro dun montón de tempo
absurdo e nada quede
ninguén haberá que poda
botarme en cara aínda
que fun covarde.

     ד [Dáleth]
About to expire

Chove.
Chove así dende hai seis horas.

Sinto un vacío case osmótico
como se a realidade marchase
coa chuvia rúa abaixo.

Oio unha e outra vez o mesmo disco.
Non estás.

Peitéome de forma compulsiva,
trato de someter o meu cabelo
cada vez máis longo, máis rebelde.

                    Ninguén na casa.
Miro despacio a miña roupa. É case gris.

Laura deixou croquetas conxeladas.

     ה [He]
Algo debeu de ocorrer

Alguén me observou ausente nestes días
—xuraban, algo debeu de ocorrerme
pois non falo — víronme así, en silencio,
escoitando. Non entenderon o meu rostro.

Alguén me observou mentres cantaba unha mañá
sen voz, nun outro idioma,
                             rasgar unha guitarra:
                             bicarche.
Condenaron os meus beizos mollados no teu sangue.

Chorarán por min? Xa non importa.
Ámoche así: sen sal. Inda
                         sen fermentar.

     ו [Vav]
Mírame agora

                            A Clarisse McClellan

Levábasme
tantas veces da man
en días coma hoxe
—iso foi antes —
levábasme e dicías
ven aquí: sorrí
acercábasme o pardo
das árbores
                      do ceo
ata os meus beizos.

Afeccionáchesme ó café
sen me dar conta
a reclinar a testa
sobre ti e beber
da agua da chuvia.

Mírame agora:
teño a camisa branca
desastrada
sucia sen botóns os vaqueiros
embarrados e o corazón feliz.

Dime que si
         que te manterás de novo
                                 alá comigo
danzando sen rubor
                                entre a inxenuidade do neno
                                entre o escepticismo de quen non vivirá
                                por covardía.

     ז [Tsain]
En sangue alleo

                            A María José

Hoxe as sendas túas, mai, estaban poboadas
de estelas amarelas
e de orballo.

O sol subía
—iso foi antes
de entregarme a ti,
que me esperabas.
Inda antes das verbas.

Dei contigo despois, voraz,
e ti cantabas distante.
Mergulleime máis tarde;
nadaba en sangue alleo.

E agora noméasme, mai,
dende a distancia. En paz
observas.

            Os brazos,
coma a túa voz
tendidos, mornos,
a mirada en descenso.

Agardas outro albor,
oler o té cando ti espertes.

     ח [Het]
Sen luz ou sombra

A historia deslízase
e mora nas esquinas
frías do claustro
                              onde sempre
o sol é gris i é noite
onde o vento susurra ás veces
o innombrábel
onde as fiestras amosan
vellas pedras ó transluz
do musgo e o silencio
resoa nun instante
pra fuxir despois coma min mesmo.
Rexeitei render ós deuses unha vez
a súa soldada en sal
e agora pago o prezo.

Sen bágoas.
Sen luz ou sombra.

Pero eterno á fin.

     ט [Thet]
Asís

                               I eu, morrendo nesta noite de pedra (C. E. Ferreiro)

Amei os rueiros teus.
Amei a pedra do teu rostro.
Amei a súa pedra
inmóbil. Branca.

Ferido
venceume a prudencia.

Quen che ha velar
quen ha chorar entón?

Chegou o tempo de romper as noites.

     י [Iod]
Eu son a liberdade

                             Don Pedro no vendrá porque nunca te quiso (F. García Lorca)

Onde estás? Quen es?
A caso mudo pois non falas
ou sexa que quizá non oia
i estea cego.

Mais busco e non sei
onde atoparche
ás tentas ando e tropezo
entre as sombras.

Ïob meu nome
arrincado da terra
fun dos vivos
hai ben tempo

e non existo.
Desgarro cada noite
en mil suspiros
en cada bágoa

que cae
que se perde
entre as nubes
tralos montes.

Di. Quen es?
Tan só quero unha resposta
para descansar despois
volverme lama

a misma que me envolve
exactamente cada tarde
ó caer o sol
e me desfai

en alaridos
clamores de auxilio vans
ecos xordos que abandonan
o meu ser diante da morte

blanca escuma
ardor malsán
tinguido en soidade
porque fun

perdedor sempre
inda que fiel
ata a loucura si.
Mais vós quen sodes?

Non vos coñezo.
Adeus...
marchade xa.
Quero durmir tranquilo.

     כ [Caf]
Voan paxaros

Voan paxaros de xeo
voan rápido, cortan as nubes
escasas polo frío
é inverno ou case segundo
o calendario e tremo quizais
pola altura —un cuarto piso

penso en ti esposa inexistente
e nos meus fillos xusto antes de saltar.

     ל [Lámed]
Genausotraurig

Cando a vida o mundo todo
se mova rápido tanto
que ti que crías
ser veloz te olles
inmóbil

impotente

                  será
ése o tempo sinalado
o dos colleitadores
de sorrisos que morrerán
no seu empeño estéril

sen froito a penas

porque o mundo é cruel
mentres non nos mostren
o contrario e non

non podes cambiar
nada non o intentes
non te frustres que frustrados
temos xa abondo

                              vive allea
ó murmurio qué importan
os outros qué importa
a vida qué.

Celebremos parcialmente a memoria
dos necios que soñaron
—pobres eles— unha vez
un mundo que habitar e toparon
co home á súa desgracia

xoguemos outra vez
a que hai princesas e castelos
a que hai deus e que esta vida
de merda non pode

                            ser vivida
e pongamos a esperanza en novos ceos.

Pecha os teus ollos. Sé feliz.

Eu hei vivir a infeliz vida.

     מ [Mem]
Dachau

Alguén canta.
Alguén canta ó lonxe a canción das árbores.
Alguén xoga: fai voar
crisálidas de xeo.

Alguén funde ás de cera
coma abrasou a memoria.
Alguén ofrece o seu incienso nos campos.
Alguén sorrí

                    e despois marcha.
Alguén perfilará na neve as súas pegadas outra vez.
Quizais máis tarde.

     נ [Nun]
Alén do monte

Son bidos sen follas,
pero poderían ser cipreses
á beira do camiño;
amendoeiros sen flor
porque as flores
murcharon nos fornos
xearon na sombra.

Ninguén esvara xa nas sendas
de xeo —escóitanse aínda
claramente os ecos, o pisar
das botas e máis o alzar de brazos
          porque todo xa é nada.

Deus fuxiu temporalmente:

unha custodia baleira
un corporal con sangue
seis millóns de coitelos cravándose na carne testemúñano.

     ס [Sameh]
Gozo dos trens

Gozo dos trens
coma gozaba Celan
sentir o golpear isócrono no cranio
cando as portas non pechan
por mor da chuvia básica
neutra sulfúrica nas rodas
sobor dos raís o recendo a historia
o crepitar sonoro doutros ósos
erguéndose no aire

gozo de sentir o golpear vivificante
do vento carbónico no pelo
gozo do devir violento da brisa
que rompe os vidros as fiestras
as portas o recendo a sangue
o crepitar sonoro doutros ósos
alzarse sobre o chan

gozo de pensar que neses días
que xa veñen non terei
que enfrontarme á túa sombra
que me acusa covarde no silencio
tralo derradeiro tren sobor dos raís mortos
trala brisa final baixo da chuvia áceda
coma o teu rostro murcho ávido de tempo
cando as portas se pechen
dunha vez por entre o lume
e ninguén me escoite berrar excepto a lama

e poida á fin tranquilo descansar.

     ע [Ain]
Cae a néboa lene

Cae a néboa lene
sobor dos cumios vellos
nos comezos da noite

                                 berran
as arbres oscuras antergas
sen voces acollen

con medo un novo solpor
tinguido de lume
ao compás do vento

as bágoas sen vida
á morte final do esquencido
no sur na memoria
e lobisneno último

o mesmo que xace agora
diante de ti dos teus ollos
sobre as pedras espidas.

     פ [Pe]
Do teu sorriso incerto

Do teu sorriso incerto
brotan bágoas cobertas
de medo coma se trataras
de esquence-lo que es
que estás soa
soa frente a min
e sen defensas.
Apárta-la túa mirada
a túa ollada tristemente doce
sen sabelo sequera
porque non es de combater.
Non hoxe. Quizá xa nunca.
Leve fuxes lonxe.

     צ [Sade]
Noite meiga

Sinto nos ósos a humidade do mar
o sal que nos abrangue.

Sinto no peito a presión de querer
mergullar no futuro de remexer nas verbas.

Leo que estiveches na vila que cantaches
xunto ós outros. Tés quince anos, dezaseis, qué importa

.Afogo nos meus versos. Sei que vou por libre.
Sei que non son. Sei que é absurdo comenzar
a loita dende a fronte da batalla.

Sei que hei morrer para que outros vivan.
Esa é a miña victoria.

     ק [Cof]
Memorias dun neno non labrego

Fun un neno normal. Medrei a mediados dos oitenta
sentaba coa merenda diante do carteiro Pat e do seu gato
e tiña pesadelos coma tantos outros cos vermes galácticos do doutor Who.

Tratei de suplir a BH dos rapaces que os pais non me puideron mercar
—eramos oito irmáns na casa unha morte prematura e dous abortos —
recorrendo outras terras a través dos libros. A biblioteca da casa
pronto quedou pequena. A da vila tamén.

Non tiven amigo invisíbel. Os visibeis foron morrendo ós poucos
por mor da heroína ou caeron no olvido.

Penélope foi o meu poema favorito ata que lin a Rilke.
Cambiei ós Herdeiros da Crus polos monxes de Silos.
Un neno normal, como dicía.

Co paso do tempo decidín marchar da casa
para ser alguén na vida. Dei en voltar tempo despois
a penas derrotado. Pero sigo loitando.

     ר [Resh]
Raquel

Xerusalén este é hoxe un lugar un pouco máis hostil
do que eu coñecera hai tempo.

Dóeme a dor filistea.
Dóeme a dor dos que se usurpan
o nome do meu pobo.

Penso cada noite na morte
violenta que escollín.

Non hei alzar o pan
e o viño na basílica
de Betlehem.

                      Deus non ha
baixar á terra por medio
das miñas mans impuras.

Óese un berro en Ramá.
Raquel segue a chorar polos seus fillos.

     ש [Sin]
Ollo por ollo

Uns ollos atrapados en ningures
unha ollada baldeira
unha fiestra tapizada de azul verde ou cecais negra
un oco
un burato tapado en pleno corazón dunha alma calquera

falsedade
engano

uns ollos que nunca din o que pensaron
uns ollos que nunca mostran o que senten
unha espada refulxente á luz da lúa
cortante tan soio con ollala

unha batalla interminábel

ollo por ollo

un sentimento oculto
endexamais revelado

unha xenreira nacente
un odio incontrolado
tapizado de fermosas verbas

unha mentira que seica foi verdade

...seica son presa duns ollos
son fermosos
son de tódalas cores e mais de ningunha
son uns ollos que me atrapan e desquician...
por non saber o que gardan

fríos e quentes a un tempo

non me lembro xa deles...
                                          non.
Non quero lembrarme.

     ת [Tau]
Do profeta (ii)

Contan os antergos
que cando o profeta
se fixo desierto
deixou caer unha bágoa

que apaciguou o seu corazón
de arxila e lume.
Dúas partes da súa auga
voltaron ó ar
e formaron nubes.

Por iso chorar mitiga
a dor do corazón que arde.
Por iso a chuvia recorda
a súa memoria doente.

As derradeiras horas do rei de Salem