Visualizar colaboración

     Era un tarde de chuvia de xaneiro. As gotas de auga caían suavemente sobre os cristais do detective Ribeira, un home duns trinta e oito anos de idade. Tiña un pelo acastañado, ollos moi negros e expresivos e un corpo gordecho. Falando do carácter poderíase dicir que era un home tranquilo pero de mal xenio.
Ese día, sobre as catro da tarde chegou o despacho do detective unha muller fermosa, moi fermosa:
     —Ola, o meu nome é Sofia Torresaltas
     —Encantado de coñece-la señorita, eu son o detective Marcos Ribeira. ¿Que lle ocorreu? ¿Problemas con facenda?, ¿roubo?, ¿que foi?
     —Non, non, nada diso. A semana pasada mataron o meu pai, D. Henrique Torresaltas. O principio todo indicaba que fora un suicidio, pero o facerlle a autopsia, dixéronme que fora un asasinato.
     —¿Ten vostede idea de quen puido ser? ¿Ten algúns inimigos ou rivais?
     —Chámame Sofía por favor. E si, ten algúns rivais pero son unhas persoas moi decentes e estou segura de que ningún se leva mal con el. Eu penso que é alguén da casa, pero somos moitas persoas na mansión e a verdade é que non desconfío de ninguén. ¿Ti poderíasme axudar a encontrar o asasino do meu pai?
     —Si, claro que te podo axudar. Creo que comezarei por interrogar a todos as persoas que vivides ou frecuentades a casa.
     —Da cordo. Se queres podes quedar a durmir na mansión e así non tes que estar movéndote seguido dun lado para outro.
     —Está ben.
     Horas despois Marcos xa estaba instalado e baixou o comedor para cenar.
     Alí esperábano Sofía e outro home.
     —Marcos, este é o meu prometido, Roberto Lantaño.
     —Un pracer Roberto
     —O mesmo digo detective.
     —Veña, imos cear —dixo Sofía—, pero ide indo vos, que eu vou ver se ven Marta a cear connosco.
     —Non, deixa, xa vou eu, acompaña ti o detective Ribeira a comedor. Veño de contado —di Roberto
     —Vale
     —¿Marta? ¿Quen é Marta? —pregunta intrigado Marcos—
     —É a segunda muller do meu pai. Ela está inmersa nunha depresión dende a súa morte, non sae da súa habitación, nin sequera para comer —explícalle Sofía—. Fíxate ti si está mal que o outro di Roberto levoulle uns bombóns e unha revista para que se divertira un pouco e colleunos de mala gana, e despois estivo Roberto convencéndoa para que viñera tomar algo e custoulle unha tarde enteira falando con ela ata que cedeu.
     —Interesante. Sofía, ¿podo interrogarche a ti primeiro?
     —Claro, adiante
     —¿En qué traballa Roberto?
     —É o avogado da familia
     —¿Sabes cal foi a arma do delito?
     —Dis que foi un puñal, pero aínda non se sabe con certeza.
     —¿Teu pai fixo algún testamento?
     —Por suposto
     —¿Quen sabe da súa existencia?
     —Eu e Roberto
     —Ben, gracias, xa acabei
     —Espero que che servira de axuda Marcos
     —Si, gracias de novo. Por certo, unha última cousa...
     —Si, dime.
     —¿Quen se beneficia polo testamento?
     —Pois a miña nai, os meus tíos e eu.
     —Vale, eso é todo. Eu non teño moita fame, vou durmir, ata maña.
     —Ata maña.
     Dous días despois Marcos xa interrogara a toda a xente da casa, menos a Marta, claro.
     Esa noite, a Marcos dáballe voltas o maxín e non durmía. Achegouse a ventá e viu algo moi raro. Era Roberto que lle entregaba uns papeles a unha muller rubia: "esa debe ser Marta" —pensou Marcos. Aos cinco minutos chega Sofía toda alporizada:
     —Marcos, queríanme matar
     —¿Qué? ¿Quen?
     —Non sei, non lle vin a cara.
     —¿Que pasou?
     —Eu ía paseando polo parque e ven un coche, saltou por riba da acera e case me atropela.
     —Sofía, ¿ónde está o testamento?
     —No meu dormitorio
     —Tráemo aquí de contado
     —Si claro.
     Aos dous minutos chega Sofía máis alterada do que xa estaba.
     —Non está, o testamento non está
     —Perfecto, ¿e ónde está Roberto?
     —Con Marta. Foille dar de cear
     —Ben. Ti, Carmiña (a serventa) chama a policía
     —Si señor
     —E ti Sofía, acompáñame.
     Marcos sacou a pistola e entrou na habitación de Marta.
     —Roberto Lantaño e Marta Peña de Torresaltas quedan vostedes detidos polo asasinato de D. Henrique Torresaltas e polo intento de homicidio contra Sofía Torresaltas.
     —¡Si home!. ¿E en que te baseas para dicir esa infamia? —pregunta Roberto— ¿onde está a arma?
     Marcos acercouse a mesiña de noite e colleu unha caixa de bombóns que había alí, abriuna e sacou de alí o puñal.
     —Aquí está —dixo feliz o detective
     —Señor, acaba de chegar a policía —dille Carmiña un pouco asustada a Marcos
     —Ben, fágaos pasar.
     —Vale. Pasen por aquí por favor.
     —¡Marcos! ¿que tal amigo?
     —¡Ola Lois! Faime o favor de lerlle os seus dereitos a estes dous mangantes e asegúrate de que pasen unha boa tempada no cárcere.
     —Eso está feito compañeiro.
     Marcos e Sofía saíron da habitación de Marta e esta preguntoulle:
     —Por curiosidade, ¿como adiviñastes que foran eles?
     —Xa me tardaba esa pregunta. Pois verás, ti dixéstesme que Roberto lle levara a habitación de Marta uns bombóns e unha revista, pero en realidade, dentro da caixa de bombóns estaba o puñal, e no medio da revista o testamento.
     —Es un xenio Marcos
     —Gracias, pero xa o sabía, jajaja

     Dedícolle este conto a unha persoa que me dixo: "parece mentira que unha rapaza de 13 anos tea tanta imaxinación. Serás a Cervantes do século XXI" e as miñas amigas do I.E.S Agra de Raíces, Silvia, Tita, Zuzy, Goretti, Noelia e Ana Belén, que me apoian na miña idea de adicarme a escribir.

JESSICA M. Q.

Asasinato na mansión Torresaltas