BVG     Voltar atrás

non non    podo cambiar non non    menten os espellos non non    engánanme? non non    a min non non dáme paz coa túa man o ser humano animal egoísta todo ten máis quere racional? de tanto pensar tornouselle mudo o corazón nada sabe mais todo quere saber... e cando a verdade se lle aparece o único que fai é fuxir dela dáme paz coa túa man o avión esnafrouse e eu con el asasinei á nena que fun devoreina coa miña rabia enferma de medo ao meu corazón cosinlle os beizos coa dor da renuncia morta en vida á que quixeron salvar mordinlles sen querer evitalo cadela rabiosa sen dono as feridas dos meus aínda hoxe non cicatrizaron... tola?? salvaxe dáme paz coa túa man fun o meu propio inferno queimeime no meu propio lume fun nada pero o ave fénix sempre renace das súas cinzas das miñas miserias... peor que a tolemia é a desesperación tola salvaxe soñadora irracional dáme paz coa túa man para que amar cando todo está perdido? loitar por unha lingua que morre? non dignidade non orgullo loitas porque amas a lingua que morre amas porque vivir é amar dáme paz coa túa man vivo porque si vivo porque non si non entro saio e xamais pecho a porta collo a mochila e bótome a andar tantas xentes, tantos momentos acougar? xa vou cansa cheguei a compostela e tombeime bocarriba no Obradoiro as torres abrazaban o meu corpo magoado marchei de esmorga pola cidade dos meus soños e falei coa pedra sabia na lingua de Deus dáme paz coa túa man quemáistenseestouaquíparaescribirsalvarlleavidaaalguénvivirmorrerouparanada!! acougar...? máis non me pidas que me pare a pensar dóeme a alma se o fago só quere sentir o mundo dentro do meu corpo miúdo contemplalo e abrazarse a carballos e castiñeiros de ducias de anos pechar os ollos sen soñar dáme paz coa túa man vivo porque si e porque non si sen sentido inútil prescindible si mais... vivo para min e só vou en busca de pequenos anacos do paraíso MOMENTOS que lle dan sentido a todo o que vivín ti tamén tes que te-los... dáme paz coa túa man vivir morrer non-vivir cal é o teu? dáme paz coa túa man non hai volta atrás se vives terás que atopar o equibrio entre todo o inmellorable e todo o noxento da vida do mundo en que vives dáme paz coa túa man tiña unha ilusión loitei por ela e cando xa era miña alguén berrou: "aínda non!!" cortaron as miñas mans para roubarma tiven que aprender a escribir coa boca e co corazón eu si coñezo eses dentes sanguinarios a dúbida do corazón malferiro... que porta?cal? porque aínda non a vin acougo e penso que xa non sei rendirme terían que matarme para impedirme seguir a loitar e soño de novo pero ben sei que moitas veces é máis difícil crer no que a alma soña que estar a soñar dá-me paz coa túa man abrazar amar rezar cantar aguantar soñar andar escoitar viaxar chegar falar acougar axudar procurar preguntar atravesar o ar...                                                así son eu guerrilleira na carteira aínda conservo o carné de cando estiven toda e se procuro o fin da miña existencia é porque eu xa me atopei a min mesma porque queres que acougue? xa te rendiches? quen te feriu que xa non confías? porque non queres que atravese esa porta que non coñezo? (((sénteo!))) dá-me a paz coa túa man, Guerrilleiro, para que acougue

© 2006 Biblioteca Virtual Galega