Cando durma

Sergio L. Patiño Migoya

n3sergiolpatiñocandodurma.html
     No reloxo da cociña, as agullas debuxaban unha boca agre de oito e vinte.
     —Mai, ¿queres que o mate?
     Mai limitouse a saloucar amargamente, cubrindo o rostro azourido coas súas mans de anciá prematura. Fillo mirou cara á fiestra couzada. Unha nova noite de inverno caía co seu manto mesto e o vento ouveaba contra o cristal. Notou como a ira xurdía no seu corazón. Estaba decidido.
     —Matareino, Mai, matarei a ese fillo de puta.
     Unha cascuda percorreu veloz o treito entre a neveira e a porta do lavadoiro. Fillo mirou o seu puño contraído, as veas azuis a se destacar sobre do brazo tenso.
     —Pero agora non -rumiou cunha xenreira xorda asomando nas palabras-. Mellor logo, cando durma.
     Aloumiñou suavemente o pelo de Mai:
     —Tranquila. Máis tarde...
     Colleu o coitelo de trinchar do caixón e abandonou a cociña, subindo de tres en tres os chanzos cara ó seu cuarto. Tombouse no leito e deixou que a súa vista se perdera no ceo raso do teito. Escoitou o murmurio amortecido do televisor que chegaba dende abaixo. Imaxinouno espatarrado no sofá, aquel maldito monte de unto escarranchado no sofá. O seu rostro de porco malhumorado, a camiseta branca con lamparóns de suor e cervexa. Axiña, como cada noite, quedaría durmido de alcohol. Nesas el baixaría e... Entrelazou os dedos e estirou os brazos cara a arriba, estendendo os furabolos á luz pendular da bombilla.
      —Morrerás, Pai.
     Deixou rodar o tempo, envolto nun sopor de dormevela. Imaxes difusas: Mai hai moitos anos. Sorrindo. Máis nova, feliz. El choutando polas pedras do río. Un disparo, un ouveo. "¡Que paspán! Foise meter diante da lebre". A escopeta que fumega. A lingua de Can morta nos canteiros. Mirándoo aquel ollo sen vida, como preguntando... Agora berros no dormitorio de Pai e Mai. Tápase as orellas pero as voces atravesan a carne das mans. O son familiar, inconfundible, duns cotelos batendo nun beizo que se parte. Olla o beizo de Mai que se parte. A escena ocúltase nun vermello de sangue que baixa viscoso coma se o fixera sobre dun cristal. É o cristal da fiestra. É o vermello viscoso que baixa pola fiestra couzada. Abre a porta da neveira. Sobre un prato de espaguetes bole un exército de cascudas. Colle unha e esmágaa entre os seus dedos. Mira o chan. Está todo cuberto de cascudas. Comézanlle a subir polas pernas. Tenta sacudirse, písaas, pero os seus zapatos rematan por quedar presos no líquido verdello das cascudas machucadas. Tamén do teito comezan a caer. Saen de todas as partes: do lavadoiro, das regañas das lacenas, das fendas das paredes. Todo se volve un mar de élitros e patas que lle trepan polo corpo. Quere berrar, pero a súa boca está chea daquel líquido nauseabundo.
     Nun chimpo espasmódico esperta Fillo. As cascudas fóronse. Con elas, o vento. Todo está calmo, silencioso. Soamente o ronroneo teimudo da televisión alá no cuarto de estar. ¡A televisión! Desacougado, busca coa mirada o espertador sobre a mesa de noite. Suspira. As dez menos cinco. Alí ós pés da cama agarda insensible o coitelo. Aférrao con decisión e achégase á porta. Ábrea paseniño, e no clic párase a escoitar. Nada, só a noite. Avanza polo corredor ata as escaleiras, que descende tremendo en cada renxer. Abaixo xa, arrímase cauteloso á porta da que eflúe a luz palpebrexante do televisor. Agora chéganlle con precisión as voces vomitadas polo altofalante. É un concurso. Pai debe de estar durmido, porque endexamais ve os concursos. Iso afiánzalle un pouco o valor e, de xeito inconsciente, agarra con máis forza o coitelo. Adianta a cabeza máis alá do van. Logra distinguir na penumbra un brazo seboso caendo por un costado do sofá; a incipiente calva do curuto que asoma sobre o respaldo. A cada paso un século, achégase por detrás ata Pai. Olla un intre para a pantalla. O concursante acaba de escoller entre a fiestra azul e a fiestra verde. A Fillo parécelle curioso que non haxa unha fiestra vermella. Definitivamente, escolleu a azul. Xurde na mente de Fillo un pensamento atroz. A fiestra vaise abrir e as trompetas anunciantes do premio gordo soarán con escándalo. ¡Pai vai espertar! Ten que o facer xa. ¡Agora! Levanta lixeiro o coitelo sobre a cabeza, colle un derradeiro aire e descarga a puñalada mortal. De súpeto, unha man atenaza o descenso do seu pulso. É Mai. É a man engurrada e amada de Mai. Dáse a volta e afronta aquela cara, aquel beizo avultado que xa non sangra.
    —Non, Fillo, non o fagas —di nun susurro.
     —Pero Mai...
     Toma ela o coitelo da man de Fillo e ponse entre o televisor e o sofá. Pero máis nada: o coitelo colga inerte na man de Mai, que olla cara ó seu marido. Vai xunta ela Fillo e comprende. Ve o prato de espaguetes no regazo de Pai e daquela comprende:
      —Outra cascuda morta.
     No reloxo do salón, as agullas sorrín macabras nun aceno de dez e dez.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega