No
reloxo da cociña, as agullas debuxaban unha boca agre de oito e vinte.
—Mai, ¿queres que o mate?
Mai limitouse a saloucar amargamente, cubrindo
o rostro azourido coas súas mans de anciá prematura. Fillo mirou cara
á fiestra couzada. Unha nova noite de inverno caía co seu manto mesto
e o vento ouveaba contra o cristal. Notou como a ira xurdía no seu
corazón. Estaba decidido.
—Matareino, Mai, matarei a ese fillo de puta.
Unha cascuda percorreu veloz o treito entre a
neveira e a porta do lavadoiro. Fillo mirou o seu puño contraído, as
veas azuis a se destacar sobre do brazo tenso.
—Pero agora non -rumiou cunha xenreira xorda
asomando nas palabras-. Mellor logo, cando durma.
Aloumiñou suavemente o pelo de Mai:
—Tranquila. Máis tarde...
Colleu o coitelo de trinchar do caixón e
abandonou a cociña, subindo de tres en tres os chanzos cara ó seu
cuarto. Tombouse no leito e deixou que a súa vista se perdera no ceo
raso do teito. Escoitou o murmurio amortecido do televisor que chegaba
dende abaixo. Imaxinouno espatarrado no sofá, aquel maldito monte de
unto escarranchado no sofá. O seu rostro de porco malhumorado, a
camiseta branca con lamparóns de suor e cervexa. Axiña, como cada
noite, quedaría durmido de alcohol. Nesas el baixaría e... Entrelazou
os dedos e estirou os brazos cara a arriba, estendendo os furabolos á
luz pendular da bombilla.
—Morrerás, Pai.
Deixou rodar o tempo, envolto nun sopor de
dormevela. Imaxes difusas: Mai hai moitos anos. Sorrindo. Máis nova,
feliz. El choutando polas pedras do río. Un disparo, un ouveo.
"¡Que paspán! Foise meter diante da lebre". A escopeta que
fumega. A lingua de Can morta nos canteiros. Mirándoo aquel ollo sen
vida, como preguntando... Agora berros no dormitorio de Pai e Mai.
Tápase as orellas pero as voces atravesan a carne das mans. O son
familiar, inconfundible, duns cotelos batendo nun beizo que se parte.
Olla o beizo de Mai que se parte. A escena ocúltase nun vermello de
sangue que baixa viscoso coma se o fixera sobre dun cristal. É o
cristal da fiestra. É o vermello viscoso que baixa pola fiestra
couzada. Abre a porta da neveira. Sobre un prato de espaguetes bole un
exército de cascudas. Colle unha e esmágaa entre os seus dedos. Mira o
chan. Está todo cuberto de cascudas. Comézanlle a subir polas pernas.
Tenta sacudirse, písaas, pero os seus zapatos rematan por quedar presos
no líquido verdello das cascudas machucadas. Tamén do teito comezan a
caer. Saen de todas as partes: do lavadoiro, das regañas das lacenas,
das fendas das paredes. Todo se volve un mar de élitros e patas que lle
trepan polo corpo. Quere berrar, pero a súa boca está chea daquel
líquido nauseabundo.
Nun chimpo espasmódico esperta Fillo. As
cascudas fóronse. Con elas, o vento. Todo está calmo, silencioso.
Soamente o ronroneo teimudo da televisión alá no cuarto de estar. ¡A
televisión! Desacougado, busca coa mirada o espertador sobre a mesa de
noite. Suspira. As dez menos cinco. Alí ós pés da cama agarda
insensible o coitelo. Aférrao con decisión e achégase á porta.
Ábrea paseniño, e no clic párase a escoitar. Nada, só a noite.
Avanza polo corredor ata as escaleiras, que descende tremendo en cada
renxer. Abaixo xa, arrímase cauteloso á porta da que eflúe a luz
palpebrexante do televisor. Agora chéganlle con precisión as voces
vomitadas polo altofalante. É un concurso. Pai debe de estar durmido,
porque endexamais ve os concursos. Iso afiánzalle un pouco o valor e,
de xeito inconsciente, agarra con máis forza o coitelo. Adianta a
cabeza máis alá do van. Logra distinguir na penumbra un brazo seboso
caendo por un costado do sofá; a incipiente calva do curuto que asoma
sobre o respaldo. A cada paso un século, achégase por detrás ata Pai.
Olla un intre para a pantalla. O concursante acaba de escoller entre a
fiestra azul e a fiestra verde. A Fillo parécelle curioso que non haxa
unha fiestra vermella. Definitivamente, escolleu a azul. Xurde na mente
de Fillo un pensamento atroz. A fiestra vaise abrir e as trompetas
anunciantes do premio gordo soarán con escándalo. ¡Pai vai espertar!
Ten que o facer xa. ¡Agora! Levanta lixeiro o coitelo sobre a cabeza,
colle un derradeiro aire e descarga a puñalada mortal. De súpeto, unha
man atenaza o descenso do seu pulso. É Mai. É a man engurrada e amada
de Mai. Dáse a volta e afronta aquela cara, aquel beizo avultado que xa
non sangra.
—Non, Fillo, non o fagas —di nun susurro.
—Pero Mai...
Toma ela o coitelo da man de Fillo e ponse
entre o televisor e o sofá. Pero máis nada: o coitelo colga inerte na
man de Mai, que olla cara ó seu marido. Vai xunta ela Fillo e
comprende. Ve o prato de espaguetes no regazo de Pai e daquela
comprende:
—Outra cascuda morta.
No reloxo do salón, as agullas sorrín
macabras nun aceno de dez e dez. |
BVG
Voltar atrás
