Polo
cadro atravesado da fiestra, miro o anaco de ceo toldado e vén á miña
memoria o comezo de Mazurca para dos muertos: "Llueve mansamente y
sin parar, llueve sin ganas pero con una infinita paciencia, como toda
la vida..." A raia do monte tamén aquí borrouse hai tempo. E
dende onte, outro horizonte, o meu horizonte: Carme.
As
pingueiras baten no cristal cunha insistencia borrosa, como nunha novela
de personaxes esluídos. As formas, os homes, as paisaxes, a auga todo o
altera e mestura. Os meus sentidos camiñan ó compás dese splash
esvaradizo, escorregan por un tobogán sen final, un final que antes era
Carme. Xa non: non pode. Os seus ollos miran cegos cara a un recanto do
salón, como comprobando se hai arañeiras. Sempre lle gustou a limpeza.
Prendo un
cigarro. Aspiro a primeira bocalada ata que os pulmóns se me queixan.
Incho as fazulas co fume, négolle os seus devezos por voar cara ó
teito ata que o nariz me traizoa na miña particular dictadura e
libérao. Abandono o Marlboro sobre o cinceiro e entretéñome en velo a
se desfacer na súa morte gris de borralla. Así foron os meus catro
derradeiros anos con Carme: o lento consumirse dun lume sen chama.
Corenta e oito meses cos seus mil catrocentos cincuenta e sete días.
Resulta cando menos curioso o afán matemático que demostrou o destino.
Exactamente catro anos dende que empezamos a caer.
En
realidade, non podería asegurar que isto sexa así; se cadra antes, non
sei. Pero tantas veces saíu a relucir ese día nas nosas posteriores
navalladas dialécticas que chegamos a crer oficialmente que entón foi
o momento. Alomenos, nunca lle cruzara a cara antes. Logo si, logo xa me
acostumei... e ela tamén.
Teño que
decidir que facer co corpo. Dáme tanta preguiza... Seica o mellor sexa
chamar á policía. Ou suicidarme. ¿Que máis ten se xa estou morto?
Nunca máis a miña Carme, a miña adorada Carme. ¿Por que tivo que me
provocar? ¿Tantas ganas tiñas de morrer, malparida?
Non me
importou o de Xan, de verdade. Non foi iso. O certo é que ata me
aledei: xa non me podería botar na cara os meus deslices. Quizais un
pouco que fose el. A fin de contas é o meu irmán, ¿non? Mais o que me
fixo tolear foi que se gabase da súa traizón. Nin unha sombra de mala
conciencia, senón que fachendeaba. Ata eu non podía escapar de certo
arrepentimento despois de cada unha das miñas aventuras. Polo menos
tentaba ocultalo, non me solazaba en llas refregar pola cara.
Algunha vez
fomos felices, diso estou certo. As lembranzas non enganan. ¿Ou si?
Non. De noivos vivimos esa ledicia adolescente fabricada a base de
futuros. Logo tamén cando nos deron as chaves da casa, cando naceu
Mariña, cando casou... Ben, aí máis Carme ca min, recoñézoo, pero
si que houbo tempos mellores. Moitos outros xa os esquecín, tanto pesan
estes catro últimos anos, estes anos de reproches, indiferencias e
disimulos.
Pregúntome
cando deixaría de ter orgasmos ela. Probablemente pouco antes de que eu
deixase de goza-los meus.Aínda podo senti-lo seu corpo de pel máis
tersa e nova, os seus peitos como peras duras, o estremecemento que lle
facía berrar e deformaba a súa cara ata o ridículo morboso. A paixón
é unha froita de tempada: se non a devoras de contado, cómena os
vermes do costume. De calquera forma, desaparece. Ata hai uns meses
proseguímo-la mentira dun sexo rutineiro. Ó cabo, decatámonos de que
é menos pegañento durmir.
Prendo a
radio. Soa a versión de Siniestro Total do Sweet Home Alabama:
"Miña terra galega, donde el cielo es siempre gris..."
Téñome que rir. Ríome. Decidín suicidarme, é a máis cómoda das
tres opcións. |
BVG
Voltar atrás
