Baixamos a costa a modo, porque soa música na praza e preferimos ir
chegando pouco a pouco, mirala primeiro ao lonxe, sen participar nesta
tristeza electoral do venres á noite. E parece que hai festa: as
parellas, os nenos, os matrimonios, levan unha rosa roxa na man, o
corazón na man, a música nos pés que aínda disimulan, e o alcol na
outra, como as mozas que esperan dentro dos bares a que el apareza pola
porta.
Dicían todos que a morte era unha muller e o
amor un home. Dicían que a gadaña metía medo, berraban o da gadaña
cada un dos días da sega. O campo estaba amarelo: prados de ouro e
espantallos asasinados a picotazos. Non hai nada que facerlle á
primavera. Os espantallos non sangran. Nada que roubarlle á usureira.
Nada que confiarlle ó ladrón, só rezar por un pouco de compaña.
A praza está medio iluminada, no escenario un
grupo de country, lémbrome de Young e dígollo: "o mozo
máis guapo do mundo leva un sombreiro deses —fago unha pausa polo
ruído, aínda que lle berro ó oído —e ata supoño que usa
pistola". Ela estráñase de todo, pero non pregunta, mete as mans
nos petos. Deixamos de camiñar enfronte do escenario e invítannos a
bailar: "venga todos, los de atrás, arriba esas palmas,
yep!". Todos van vestidos integramente de vaqueiro, coas camisas
anchas e gordas metidas por dentro , e cintos de coiro. "Young
levaba cinto e caíanlle os pantalóns. Sempre que falo del fágoo en
pasado. O máis seguro é que este morto, aínda que eu só sei del por
unha foto e debe ser vella". Ela cada vez está máis confundida,
pero segue en silencio, case nunca di nada que non sexa imprescindible.
A música sube mentres a noite vai caendo, e a xente alborótase cada
vez máis, van apartando a vergonza e deixándolle sitio ó viño e ás
rosas que reparten mozas vestidas de roxo, cunha mensaxe zurcida en
branco sobre a teta esquerda: contigo. |
BVG
Voltar atrás
