Nós, os que temos axexado
durante interminables amenceres
o morno florecer desa rapaza,
que aínda dorme
sobre murchos pétalos de cristal,
que enraizamos a súa lembranza
preto deste escuro pantano
onde ven beber a nostalxia.
Nós, traemos nas mans
un ramo de designios para ela.
Os seus devezos son, tras da penumbra,
coma un ventre entregado á choiva
nun leito de follaxe e ensoño.
O noso hálito prolonga a súa vida,
xira a billa dun chafariz interno
que todo o desborda con delirios,
segue esparexendo sementes de amor
nas beiras da súa erma pel,
inánime coma a flor do esquecemento.
Nós, enigmáticas sentinelas,
protexemos o seu abafante laio
dos más lúgubres espectros,
inauguramos vías por onde exhalar
fragmentos de álxida frescura;
sobre a espida silueta
propagamos a savia precisa
para crecer ao ritmo incerto
que marca o aleteo dunha estrela.
E mentres se debruza a face do sono,
ela espera sobre unha eterno abrente,
enfeitada cunha púrpura ausencia,
intensifica, ao pé do solpor,
o seu esforzo por habitar na vixilia,
baixo un diluvio ferozmente irascible.
Desprendida de si mesma, enarborada
entre innúmeros suplicios,
emerxe da nocturna xeada,
axitando pálpebras como bandeiras,
pregando pola nosa axuda,
pois xa a devora a propia fenda
dende dentro da acerba polpa
cuia textura soamente nós coñecemos.
Nós, que advertimos as súas mans
suplicantes esgazar esa membrana
que separa o umbral e o sangue,
que inventamos os seus múltiples rostros
e a fixemos invulnerable ao tempo
con unicamente remover un anaco de terra
na sima profunda do horizonte...
... nós, traemos para ela,
dende as tebras do averno,
unha derradeira mensaxe de esperanza
... para que xamais esperte do seu sono. |
BVG
Voltar atrás
