Visualizar colaboración

     Onte estabas dentro das miñas sabas.Teño un neno pequeno e unha hipoteca. Teño unha muller. Teño un neno, unha hipoteca, e unha muller.
     E a ti.
     Téñote?
Quero dicir que non. Que non estabas aí, nese piso no que ocupo a semá. Non, non, non.
     Escoita. Sabes o que teño, sabes que... ben, ¿qué sabes? ¿qué sei eu? Ata onte confiaba na miña estúpida e aburguesada existencia, e hoxe estou dentro dun filme francés.
     Estúpidos filmes franceses cheos de sexo entre adultos nos que non hai nen sequera música que endoce o engano.
     Cheiro a ti. Toda a mañá cheirando os teus beizos, o teu abdome, o teu sexo. Estou nun espacio entre o recordo e a realidade que infrinxe golpes na boca do estómago.
     É venres.
     Volto a Ourense.
     Volto ó neno, hipotecan (ben, esa non me solta), e á muller.
Caseime fai tres, escoita, tres anos. O neno aínda non ten un e medio, e a hipoteca é de trinta anos. A muller, outros trinta.
     Ti tés vintetrés. 23. Vinte e tres. Dez, dez, un, un, un.
     Tiven tantas fantasías contigo que cando estabas aí foi como se xa estiveras toda a vida.
     Qué ves en min? Estou a piques de tolear. Van dar as tres, é o día de San Valentín, compreille á muller un feixe de libros que nos gustaba comentar xuntos, e estaba a foder contigo.
     Qué vexo en ti? Todo aquelo onde non hai nen neno, hipoteca, nen muller, nada, ou todo.
Iso, véxoo todo, tan fascinante que teño vértigo.
     Era católico. Isto está mal, moi mal. Isto é perfecto, nunca disfrotei do sexo tanto, nunca biquei como te biquei a ti.
     Xa, xa, unha soa noite. Quizaves éche igual, ó mellor formo parte da nómina de amantes maiores de trinta con neno, hipoteca e muller. Quen sabe.
     Mais cheiro a ti. Escoita, cheiro a ti.
     É dixeche ata lúns.
     Escoita, ata lúns.